ၾကယ္ေၾကြျခင္း

ဒီေန႔ ျမန္မာက အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ အြန္လုိင္းကေန ဖုန္းေျပာေနတုန္း ေက်ာင္းဖုန္းကို ဖုန္းတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ ေကာက္ကုိင္လုိက္ေတာ့ ဆြီဒင္က သူငယ္ခ်င္း ဦဇင္းတစ္ပါး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ျပန္ဆက္ပါ၊ အခု ျမန္မာႏွင့္စကားေျပာေနတာ မျပတ္ေသးလို႔လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူျပန္ဆက္တယ္။ သူကလဲ လုိရင္းတုိရွင္းဘဲ ေျပာတယ္။ အဂၤါေမာင္တုိ႔ရဲ့ သင္ဆရာျမင္ဆရာၾကားစရာ ဆရာသမားတစ္ပါး မေန႔က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီတဲ့။ ဘုရား.. ဘုရားဆုိၿပီး ဘုရားဘဲ တမိလုိက္တယ္။ ဆြီဒင္က ဦးဇင္းႏွင့္အဂၤါေမာင္နဲ႔က တစ္ေက်ာင္းထဲ ထြက္ပါ။ ၀န္းသုိၿမိဳ့ ခႏၱီးစာသင္တုိက္မွာ ပညာအတူသင္ခဲ့ၾကတာပါ။ သတင္းကုိ သူက အရင္ၾကားသိရတဲ့အတြက္ အဂၤါေမာင္ဆီ အသိေပးတာပါ။

ဖုန္းနားေထာင္ခ်င္း အဂၤါေမာင္တစ္ေယာက္ တစ္ခဏေလာက္ ငိုင္တုိင္တုိင္ ျဖစ္သြားမိတယ္။ မထင္မွတ္ထားတဲ့ သတင္းျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ အဂၤါေမာင္ လန္ဒန္က ျပန္ေရာက္ရင္ ဆရာသမားဆီ အေရာက္သြားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ ျပဳစုဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ ဆရာသမားက အဂၤါေမာင္ အျပန္ကုိေတာင္ မေစာင့္ေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ အသက္ ၆၅ ေလာက္ဘဲ ရွိေသးတဲ့အတြက္ ထြက္ခြါဖုိ႔အခ်ိန္ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မရဏတရားက အခ်ိန္တုိင္းမွာ လာေရာက္ႏုိင္တယ္မဟုတ္လား။

ဆရာသမားဟာ စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္တုိက္လုံးမွာ သီတင္းသုံးေနထုိင္ၾကတဲ့ သံဃာအပါး ၃၀၀ ေက်ာ္ကို စာ၀ါလဲ ပုိ႔ခ်ေပးတယ္။ သံဃာအားလုံးရဲ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္လဲ စီမံေပးပါတယ္။ သံဃာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမဲ့ ဆြမ္းခံစရာမလုိပါဘူး။ ဦးဇင္းေလးငါးပါးေလာက္ဘဲ တစ္လွည့္စီ အၾကည္ညိဳခံ ဆြမ္းခံထြက္ရပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး စာသင္ယူႏုိင္ပါတယ္။ သံဃာအားလုံးအတြက္ တစ္ရက္ကုိ သုံးတင္းေလာက္ ခ်က္ျပဳတ္ဖုိ႔ ဆြမ္းဆန္ေတြ အလုံအေလာက္ရွိပါတယ္။ ကုိရင္ေတြ အလွည့္က် ခ်က္ျပဳတ္ရတာပါ။ ဆြမ္းဟင္းကုိေတာ့ စည္ပင္သာယာေစ်းထဲကေန ေန႔စဥ္အလွဴခံေပးတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို အဓိကထားပါတယ္။ ၿမိဳ့ခံဒကာဒကာမေတြရဲ့ ပုိ႔ဆြမ္း၊ နယ္က လွဴတဲ့ ဆြမ္းဆန္ေတြနဲ႔ဘဲ အဲဒီစာသင္တုိက္ႀကီးကို လည္ပတ္ထားတာပါ။ 

အဲဒီစာသင္တုိက္ႀကီးထဲမွာ ေက်ာင္းေပါင္း ၇ ေက်ာင္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ့နာမည္က ဘ႑ာစုိးေက်ာင္းတဲ့။ အဲဒီေက်ာင္းအေပၚထပ္မွာ စာသင္သားေတြေနတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ ဆန္ေတြ ထားတဲ့ ဂုိေဒါင္ႀကီး ႏွစ္လုံးရွိတယ္။ တစ္လုံးကို အလ်ား ေပ ၂၀ အနံ ၁၀ ေပ အျမင့္ ၁၀ ေပေလာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီဂုိေထာင္ႀကီးႏွစ္လုံးလုံး ဆန္ေတြ အျပည့္ရွိပါတယ္။ အဂၤါေမာင္ အဲဒီစာသင္တုိက္မွာရိွစဥ္တုန္းက အဲဒီဆန္ေတြကုိ စုေဆာင္း ထိန္းသိမ္း စီမံေပးတ့ဲသူဟာ အခုပ်ံလြန္သြားတ့ဲ ဆရာသမားဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာ၀ါပို႔ခ်လုိက္ ဆန္အိတ္ခြံေတြ နယ္ကုိ ပုိ႔ေပးဖုိ႔အတြက္ ဆန္အိတ္ခ်ဳပ္လုိက္နဲ႔ သူ႔ဘ၀ကို စာသင္သားေတြအတြက္ဘဲ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့တယ္။ ဆန္အိတ္ခြံေတြ နယ္ကုိ စပါးေပၚတဲ့အခ်ိန္မွာ ပို႔ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ နီးစပ္ရာ ကိုရင္ဦးဇင္းေတြ သြားစုၿပီး ေရစက္ခ်အလွဴခံရပါတယ္။ ၿပီးမွ စာသင္တုိက္အေရာက္ သယ္ယူၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိနည္းနဲ႔ စာသင္တုိက္ႀကီးကို လုိေလေသးမရွိေအာင္ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ဆရာသမားပါ။

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဆရာသမားဟာ စာသင္တုိက္ တုိက္ခြဲအေနနဲ႔ တစ္တုိက္တည္ေထာင္ၿပီး စာသင္စာခ် သာသနာျပဳေနခဲ့ပါတယ္။  အဂၤါေမာင္လဲ မႏၱေလး ရန္ကုန္ၿမိဳ့ႀကီးကုိ စာသင္ထြက္လာကထဲကစၿပီး ဆရာသမားဆီမေရာက္တာ အေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္။ အခုေတာ့ မထင္မွတ္တဲ့သတင္းကို ဆြီဒင္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက သယ္ေဆာင္ေပးလာတယ္။ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ စာသင္ေပးခဲ့တ့ ေက်းဇူး၊ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြကို ဆပ္ခြင့္မႀကဳံလုိက္တာ အရမ္းခံစားရပါတယ္။ အဂၤါေမာင္အတြက္ေတာ့ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္တစ္လုံး ေၾကြသြားျခင္းပါဘဲ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ သတၱ၀ါေတြအားလုံး သြားေနက်လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ဆရာသမားလဲ လုိက္ပါသြားရရွာတယ္။ ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘုံဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆရာသမားအတြက္ ဆုေတာင္းေပးရင္း အဘိဏွသုတ္ကေလးကို အာရုံျပဳလုိက္မိတယ္။

"မိန္းမျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာက်္ားျဖစ္ျဖစ္၊ ရဟန္းျဖစ္ျဖစ္၊ လူျဖစ္ျဖစ္၊ အုိျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း သေဘာရွိ၏။ အုိျခင္း နာျခင္း ေသျခင္းကို ဘယ္သူမွ လြန္ဆန္ႏိုင္။ အားလုံး ရွင္ကြဲ ေသကြဲ ကြဲရျခင္းသေဘာရွိ၏။ ရွင္ကြဲေသကြဲကုိ ဘယ္သူမွ မလြန္ဆန္ႏုိင္။ အားလုံး ကံသာလွ်င္ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာရွိေခ်၏"

ယေန႔မနက္ဖန္သဖက္ခါဆုိၿပီး ေသမင္းႏွင့္ခ်ိန္းခ်က္လုိ႔မရ၊ အခ်ိန္မေရြး ေသမင္းေခၚေဆာင္ရာေနာက္သုိ႔ လုိက္ပါသြားရႏုိင္တယ္။ ေမြးလာတာဟာ ေသဖုိ႔ပါဘဲ။ အားလုံး အခ်ိန္တန္ရင္ ရက္မေရြးဘဲ ေသမင္းေနာက္ လုိက္ၾကရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေမြးျခင္းႏွင့္ေသျခင္းၾကားထဲက ဘ၀ေလးကို ရခုိက္ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး ကုိယ့္ေကာင္းက်ိဳးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ဘဲ အားလုံးအတြက္ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။ အဂၤါေမာင္လဲ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္သြားမွာပါ။ ။
...

တစ္ေနကြယ္၊

ေသနယ္သုိ႔ တစ္ခါကူး။

ေမ့ေလ်ာ့ကာ၊

ေသဘူးထင္ပါနဲ႔။

ေနကြယ္တာ အႀကိမ္မ်ားရင္ျဖင့္၊

ေသနယ္ရြာတစ္ႀကိမ္သြားပါလိမ့္၊

တားမရဘူး။  (လယ္တီဆရာေတာ္)

.