သတ္ပုံ သတ္နည္းေလးေတြ

ဒီပုိ႔စ္ေလးက ဒကာေတာ္ဆရာဟန္ၾကည္ရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ သူရဲ့ ခ်စ္ေသာအညာ အပိုင္း ၅ မွာ ပါရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ့ကုိ စာေရးသူက ေကာန္မင့္တ္ေပးခဲ့လုိက္တယ္။ အဲဒီေကာန္မင့္တ္ကုိ ထပ္ဆင့္ ေျဖရွင္းေရးေပးခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ့ ေျဖရွင္းခ်က္ေလးေၾကာင့္ အခုလုိ ေရးဖုိ႔ အေတြး ေပၚလာတာပါ။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ This post is dedicated to a Blogger, Mr. Han Kyi ဘဲေပါ့။ 

သူ႔ရဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ အမွန္တရားကုိ ျမတ္ႏုိးမႈ၊ ပုထုဇဥ္ပီပီ အမွားမကင္းႏုိင္မႈေၾကာင့္ တခါတရံ ခၽြတ္ယြင္းမႈေလးေတြကို ေထာက္ျပေပးတဲ့သူရွိရင္ လုိလုိလားလား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ခံတတ္မႈ၊ အမွန္တရားလုိလားသူတုိ႔အတြက္ သူ႔ရဲ့ အမွားျပင္ဆင္ေပးတတ္မႈ စတဲ့ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရတာဟာ သူ႔ရဲ့ ပုိ႔စ္မွာ စာေရးသူေပးလုိက္မိတဲ့ ေကာန္မန္႔တ္ေလးရဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ေတြဘဲေပါ့။

ေျပာမွာသာ ေျပာရတယ္။ အဲဒီ ေကာန္မန္႔တ္ ေပးလုိက္ၿပီးေနာက္ သူ ႀကိဳက္ပါ့ ႀကိဳက္ပါ့မလား၊ ျပန္ဖ်က္ေပးလုိက္ရင္ ေကာင္းမလား ဆုိၿပီး စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ခဲ့မိေသးတယ္။ လူတုိင္းက တဘက္လူ အမွား ေထာက္ျပေပးတာကို ခံႏုိင္ရည္ရွိႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကလဲ လူ႔သဘာ၀ လူ႔မာန တစ္ခုပါဘဲ။ ရရစ္နဲ႔ ေၾကာင္းေၾကာင္း၊ ယပင့္နဲ႔ ေက်ာင္းေက်ာင္း ဘယ္သူမွ အိမ္လုိ႔ မဖတ္ၾကပါဘူး လုိ႔ ဆိုတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ့  အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ တုန္႔ျပန္မႈက ေလးစားစရာပါ။

အဓိက လုိရင္း ေျပာရရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ပုိ႔စ္ထဲမွာ ၀ိသုဒၶာရုံ ရွင္က်င့္၀တ္ ဆုိတဲ့ သတ္ပုံတစ္ခု၊ ၾကက္သြန္ခြာလုိက္ ဆုိတဲ့ သတ္ပုံတစ္ခု။ အဲဒီ ႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျမန္မာအကၡရာေတြကုိ ေရးခ် (-ါ သုိ႔မဟုတ္ -ာ) ေရးတဲ့အခါမွာ ၀ိုက္ခ် (-ာ) နဲ႔ ေရးရမဲ့ အကၡရာ၊ ေမာက္ခ် (-ါ) နဲ႔ ေရးရမဲ့ အကၡရာေတြကုိ စာေရးသူက ေကာန္မန္႔တ္ ေပးခဲ့မိပါတယ္။ ၀ိသုဒၶာရုံလုိ႔ မေရးသင့္ဘူး၊ ၀ိသုဒၶါရုံ လုိ႔ဘဲ ေရးသင့္တယ္၊ ၾကက္သြန္ခြာလုိက္လုိ႔ မေရးသင့္ဘူး၊ ၾကက္သြန္ခြါလုိက္ လုိ႔ဘဲ ေရးသင့္တယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာ ဗ်ည္း ၃၃ လုံးထဲမွာ ေမာက္ခ် (-ါ) နဲ႔ ေရးရမဲ့ ဗ်ည္းက (ခ၊ ဂ၊ င၊ ဒ၊ ပ၊ ၀) ဆုိၿပီး ဗ်ည္း ၆ လုံးရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့ ဗ်ည္း ၂၇ လုံးကိုေတာ့ ၀ုိက္ခ် (-ာ) နဲ႔ဘဲ ေရးရမယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ေမာက္ခ် ခ်ရမဲ့ ဗ်ည္း ၆ လုံးကို မွတ္ရလြယ္ကူေအာင္ (ခင္ ဂု ေငါ ေဒါ ပုံ ၀၊ ေျခာက္လုံး ေမာက္ခ် ခ်) ဆုိၿပီး ဆုိရုိးလကၤာရွိခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ (ဒါ ငါ့ပါ၀ါ၊ ခါဂါ မွတ္ထား) ဆုိၿပီးလဲ ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ ဘေလာ့ဂါက သူ႔ဆရာရ့ဲ အာေဘာ္ကို ေရးထားတာ ေတြ႔လုိက္မိပါေသးတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ မွတ္မိေနဖုိ႔က အဓိက မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ (ခင္ ဂု ေငါ ေဒါ ပုံ ၀) ဆုိတဲ့ လကၤာေလးကိုဘဲ စာေရးသူ ပုိႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ဗ်ည္းအကၡရာအစဥ္အတုိင္းေလးဆုိေတာ့ မွတ္ရတာ ပုိလြယ္ကူလုိ႔ပါ။

 ၀ိုက္ခ် (-ာ) အေၾကာင္းကိုေတာ့ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါဘူး။ သိသာျမင္သာလြန္းလုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေမာက္ခ် (-ါ) မွာသာ ေရာေထြးတတ္တာ မဟုတ္လား။ ၀ုိက္ခ်နဲ႔ ေရးရမဲ့ ဗ်ည္းကုိ ေမာက္ခ်နဲ႔ ေရးထားရင္ စာလုံးေတြ ေရာေထြးမႈ မရွိပါဘူး။ ေမာက္ခ်နဲ႔ ေရးရမဲ့ ဗ်ည္းကို ၀ုိက္ခ်နဲ႔ ေရးရင္သာ ေရာေထြးရႈပ္ပြသြားႏုိင္တာပါ။ 

ဥပမာ။

၀ုိက္ခ် (-ာ)ကုိ ေမာက္ခ် (-ါ)ျဖင့္ ေရးျခင္း

ျပည္ေထာင္စု (ျပည္ေထါင္စု)

ဓာတ္ေတာ္ (ဓါတ္ေတာ္)

သားေကာင္းရတနာ (သားေကါင္းရတနာ)

ေမာက္ခ် (-ါ)ကုိ ၀ုိက္ခ် (-ာ)ျဖင့္ ေရးျခင္း

ခါေတာ္မီ (ခာေတာ္မီ)

ဂါထာမႏၱန္ (ဂာထာမႏၱန္)

ငါတုိ႔ဌာေန (ငာတုိ႔ဌာေန)

ဒါ တုိ႔ျပည္ (ဒာတုိ႔ျပည္)

ပါပီေလး (ပာပီေလး)

၀ါမ၀င္ခင္ (၀ာ မ၀င္ခင္)

ဒီဥပမာေတြထဲမွာ ၀ုိက္ခ်ဗ်ည္းကုိ ေမာက္ခ်(-ါ)နဲ႔ ေရးတဲ့အခါ ဖတ္လုိ႔ ေကာင္းေကာင္း ရႏုိင္ပါတယ္။ ရႈပ္ေထြးမသြားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမာက္ခ်ဗ်ည္းကို ၀ုိက္ခ်(-ာ)နဲ႔ ေရးတဲ့အခါမွာေတာ့ ျပႆနာ တက္လာႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ......

ခါ = ခာ (ဆ) ဆလိမ္နဲ႔ မွားသြားႏုိင္ပါတယ္။

ဂါ = ဂာ (က) ကႀကီးနဲ႔ မွားသြားႏုိင္ပါတယ္။

ငါ = ငာ (တ) တ၀မ္းပူနဲ႔ မွားသြားႏုိင္ပါတယ္။

ဒါ = ဒာ (အ) အ နဲ႔ မွားသြားႏုိင္ပါတယ္။

ပါ = ပာ (ဟ) ဟ နဲ႔ မွားသြားႏုိင္ပါတယ္။

၀ါ = ၀ာ (တ) တ၀မ္းပူနဲ႔ မွားသြားႏုိင္ပါတယ္။

ဒကာေတာ္ ဆရာဟန္ၾကည္ရဲ့ ၀ိသုဒၶာရုံ၊ ၾကက္သြန္ခြာ ဆုိတဲ့ စာလုံးေတြကုိ စာေရးသူက ၀ိုက္ခ် (-ာ) အစား ေမာက္ခ်(-ါ)နဲ႔ ေရးသင့္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ (ခင္ ဂု ေငါ ေဒါ ပုံ ၀) လကၤာေလးနဲ႔ ေကာန္မန္႔တ္ ေပးခဲ့လုိက္တယ္။  အဲဒီ ေကာန္မန္႔တ္ေလးကို သူျပန္လည္ ေျဖရွင္းေပးခဲ့တာေလးက စိတ္၀င္စားစရာပါ။  ခ ဂ င ဒ ပ ၀ စာလုံးသက္သက္ဆုိရင္ ေမာက္ခ် (-)နဲ႔ ေရးရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီ ခ ဂ င ဒ ပ ၀ စာလုံးေတြကို လုံးထပ္နဲ႔ ေရးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၀ုိက္ခ် (-ာ)နဲ႔ ေရးထုံးရွိပါတယ္တဲ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့  ရွင္းျပခ်က္ကေလးပါ။ အဲဒီ ရွင္းျပခ်က္ကေလးေၾကာင့္ စာေရးသူလဲ အဲဒီ သတ္ပုံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သဲလြန္စေတြကို ဂူးလ္ဂဲထဲ လုိက္ေမႊျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးပါ ဒကာေတာ္။ အမွန္မွာလဲ သူေျပာတဲ့အတုိင္း ျမန္မာသတ္ပုံက်မ္းမွာ ပါရွိပါတယ္။ ျမန္မာစာလုံးေပါင္း သတ္ပုံက်မ္း ဇယားကြက္ ဆယ္ေၾကာင္းေျမာက္က ပထမဆုံးစာလုံးမွာ ခြာ လုိ႔ ေရးထားပါတယ္။ ခေခြးနဲ႔ ၀ ကို လုံးဆင့္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခြာ ဆုိၿပီး ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီေတာ့ သူေရးခဲ့တဲ့ ၾကက္သြန္ခြာလုိက္ ဆုိတဲ့ စာလုံးဟာ ျမန္မာသတ္ပုံအရ မွန္ကန္ပါတယ္။ ၀ိသုဒၶာရုံဆုိတဲ့ စာလုံးလဲ ထုိနည္း၄င္းဘဲေပ့ါ။ အဲဒီေတာ့ ( ခြာလွန္၊ ဂြာတီမာလာ၊ ငြားငြားစြင့္စြင့္၊ ဒြာရဂုိဏ္း၊ ပြားမ်ား၊ ခပ္ခြာခြာ) အဲဒီအတုိင္းေရးရင္လဲ မွန္ကန္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ အဲဒီ ၀ုိက္ခ် ေမာက္ခ် အေၾကာင္းေလးကုိ စိတ္၀င္စားသြားၿပီး အင္တာနက္တခြင္ လုိက္ရွာမိခဲ့တယ္။  စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခု ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကလုိေစးထူးရဲ့ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးေနေသာ အရာမ်ား ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးပါ။ အဲဒီပုိ႔စ္ထဲမွာ ေမာက္ခ် (-ါ)နဲ႔ ေရးရမဲ့ ျမန္မာဗ်ည္းေတြကုိ ၀ုိက္ခ် (-)နဲ႔ ေရးထုံးရွိတဲ့ ဥပေဒသ ငါးမ်ိဳးကို ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။ ယပင့္ (-်)၊ ရရစ္ (ၾ---)၊ ၀ဆြဲ (--ြ)၊ ဟထုိး (--ွ) ႏွင့္ ပါဌ္ဆင့္ စာလုံးေတြမွာ ေမာက္ခ်အစား ၀ုိက္ခ်ကို အသုံးျပဳရပါမယ္တဲ့။ ဥပမာ... ခ်ာ၊ ျဂာ၊ ခြာ၊ ငွာ၊ .......။ အသိဥာဏ္တုိးလုိက္ပါဘိ။ ဒီအတြက္လဲ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆုိရုိးေလးကိုလဲ ခ်ျပသြားတယ္။ ပင့္ ရစ္ ဆြဲ ထုိး ဆင့္ တဲ့။  ဆုိရုိးေလးက အရမ္းသာသြားပါတယ္။ ရြတ္ဆုိုလုိ႔ ေကာင္းသလုိ မွတ္လုိ႔လဲ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီ ၀ိုက္ခ် ေမာက္ခ်နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကလုိေစးထူးရဲ့ ပို႔စ္ေလးက ေကာင္းမြန္သလုိ အဲဒီပုိ႔စ္ေအာက္မွာ ေကာန္မင့္န္တ္ေပးထားတဲ့ ဒကာမေလး ေမဓာ၀ီရဲ့ ေကာန္မင့္န္တ္ေလးကလဲ တမူထူးျခားစြာ မွတ္သားစရာေကာင္းပါတယ္။ ကလုိေစးထူးရဲ့ ပို႔စ္ကုိေရာ ေမဓာ၀ီရဲ့ ေကာန္မင့္န္တ္ကိုေရာ အခ်ိန္ရရင္ ဖတ္ၾကဖုိ႔ အႀကံျပဳပါတယ္။

ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဥပေဒသငါးမ်ိဳးထဲက ပထမဥပေဒသေလးမ်ိဳးကုိေတာ့ အၾကြင္းမဲ့ ေထာက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပဥၥမျဖစ္တဲ့ ပါဌ္ဆင့္ေတြမွာ ေမာက္ခ်အစား ၀ုိက္ခ်ကို သုံးရမယ္ဆုိတဲ့ ဥပေဒသကိုေတာ့ နဲနဲ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ပါဠိပိဋကတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ပါဌ္ဆင့္ေတြေရးတဲ့အခါ ေမာက္ခ်အစား ၀ုိက္ခ်ေတြကို သုံးႏႈန္းထားတာ ေတြ႔ဖူးခဲ့သလုိလုိ ရွိေပမဲ့ ေသခ်ာ ျပန္ရွာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ မေတြ႔ရပါဘူး။ အားလုံး ေမာက္ခ်နဲ႔ခ်ည္း ေရးထားတာသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ (ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးသူမ်ား ေထာက္ျပေပးၾကဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္)။ ဒီေတာ့ ပါဌ္ဆင့္ေတြကို ေမာက္ခ်အစား ၀ိုက္ခ်ကို သုံးရမယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒသက ေမွးမွိန္သြားသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနေလရဲ့။

ဥပမာ..

ခ= အထေခြါႆ (အထေခြာႆ ဟု မေတြ႔) (အထေခါ+အႆ= ထုိအခါ၌ ဤသူအား)

ဂ= သမဂၢါ (သမဂၢာ ဟု မေတြ႔) (အညီအညြတ္)

င= ဂဂၤါ နဒီ(ဂဂၤာ နဒီ ဟု မေတြ႔) (ဂဂၤါျမစ္)

ဒ= သဒၶါယ (သဒၶာယ ဟု မေတြ႔) (သဒၶါတရားျဖင့္)

ပ= သိပၸါနိ (သိပၸာနိ ဟု မေတြ႔) (အတတ္ပညာတုိ႔သည္၊ တုိ႔ကုိ)

၀= ဒြါရ (ဒြာရ ဟု မေတြ႔) (တံခါးေပါက္)

ပထမကေတာ့..

ပုပၹာနိ (ပန္းတုိ႔သည္၊ တုိ႔ကုိ)

သိပၸာနိ (အတတ္ပညာတုိ႔သည္၊ တုိ႔ကုိ)

သဒၶာယ (သဒၶါတရားျဖင့္)...........

စတဲ့ ပါဠိစာလုံးေတြကို ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးသလုိ ထင္မွတ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ပိဋကတ္ေတာ္ထဲ ေသခ်ာ လွန္ေလာရွာေဖြၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ပုပၹါနိ၊ သိပၸါနိ၊ သဒၶါယ စတာေတြကုိဘဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကာ..

ပါဠိဘာသာက ဆင္းသက္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ အျခားမည္သည့္ ႏုိင္ငံျခားသာသာစကားကေန ဆင္းသက္လာသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာစာေ၀ါဟာရျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ စာလုံးတုိင္းကုိ အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဥပေဒသငါးခု (ပင့္ ရစ္ ဆြဲ ထုိး ဆင့္) အတိုင္း လုိက္နာက်င့္သုံးၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒကာေတာ္ ဆရာဟန္ၾကည္ေရးထားတဲ့ ၀ိသုဒၶာရုံရွင္က်င့္၀တ္ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းဟာ မွန္ကန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါဠိကဆင္းသက္လာတဲ့ ပါဠိသက္ေ၀ါဟာရေပမုိ႔ ပါဠိဂတိအတုိင္းလုိက္ၿပီး ပါဠိက်င့္စဥ္အတုိင္း ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၀ိသုဒၶါရုံရွင္က်င့္၀တ္ဆုိတာက ပုိ သင့္ေလ်ာ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ၀ိသုဒၶါရုံဆုိတာ ၀ိသုဒၶါရာမ (၀ိသုဒၶ+အာရာမ) ဆုိတဲ့ ပါဠိစကားလုံးက ဆင္းသက္လာတာပါ။ (၀ိသုဒၶ=စင္ၾကယ္ေသာ။ အာရာမ=ေနရာအရာမ္) ဆုိၿပီး အဓိပၸါယ္ထြက္ပါတယ္။

ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ျမန္မာစာအဖြဲ႔ဦးစီးဌာနက ပဥၥမအႀကိမ္ထုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ စာမ်က္ႏွာ ၈၀ မွာ (ခ အတြက္) ခြာတုိင္ ခြာနာလွ်ာနာ စသျဖင့္ ၀ိုက္ခ်နဲ႔ ေရးသားထားပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၈၆ မွာေတာ့ (ဂ အတြက္) ဂဂၤါျမစ္ ဆုိၿပီး ေမာက္ခ်နဲ႔ ေရးထားပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၉၇ မွာေတာ့ (င အတြက္) ငြားငြားစြင့္စြင့္ ဆုိၿပီး ၀ိုက္ခ်နဲ႔ ေရးထားပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၂၁၆ မွာေတာ့ (ဒ အတြက္) ဒြါဒရာ ဒြါရ စသျဖင့္ ေမာက္ခ်နဲ႔ ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီ (ဒ အတြက္ဘဲ) စာမ်က္ႏွာ ၅၁၇ မွာ သဒၵါနည္း... သဒၶါေၾကး စသျဖင့္ ေမာက္ခ်နဲ႔ဘဲ ေရးထားပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၂၉၃ မွာ (ပ အတြက္) ပြားစီး ပြားမ်ား စသျဖင့္ ၀ိုက္ခ်နဲ႔ ေရးထားပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၅၂၈ မွာ (၀ အတြက္) ဟ၀ွာ ဆုိၿပီး ၀ိုက္ခ်နဲ႔ ေရးထားေပမဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၅၉၇ မွာေတာ့ အဲဒီ (၀) အတြက္ဘဲ အ၀ွါ ဆုိၿပီး ေမာက္ခ်နဲ႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အားလုံးကုိ စုၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့... ခြာတုိင္၊ ဂဂၤါ၊ ငြားငြားစြင့္စြင့္၊ ဒြါဒရာ၊ သဒၵါ၊ သဒၶါ၊ ပြားစီး၊ ဟ၀ွာ၊ အ၀ွါ ဆုိၿပီး အေျဖထြက္လာပါတယ္။ အထက္၀ါက်က စကားကို ျပန္ယူေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာစာသက္သက္အတြက္ဆုိရင္ လုံးထပ္ေတြမွာ ၀ုိက္ခ်နဲ႔ ေရးသင့္ၿပီး ပါဠိစာေပက ဆင္းသက္လာတဲ့ ပါဠိသက္ေ၀ါဟာရႏွင့္  ပါဠိနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြဆုိရင္ေတာ့ စာလုံးထပ္သည္ျဖစ္ေစ မထပ္သည္ျဖစ္ေစ  ေမာက္ခ်နဲ႔ဘဲ ေရးသင့္တယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟ၀ွာ ႏွင့္ အ၀ွါ ကေတာ့ ျမန္မာဘန္းစကားဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေပါ့။

 နဲနဲ ဗဟုသုတျဖစ္ ဆက္ပြားရရင္ေတာ့ ခ ဂ င ဒ ပ ၀ ဆုိတဲ့ ေမာက္ခ်နဲ႔ ေရးရမဲ့ စာလုံး ေျခာက္လုံးေတြထဲက ဂ ဒ ပ ဆုိတဲ့ သုံးလုံးကုိ အသံုးျပဳေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီ စာလုံးေတြဟာ တခါတရံ အေပၚေနရာ (အဂၣ၊ သဒၶါ၊ ပုပၹ) တခါတရံ အလယ္ေနရာ (ဂတ၊ ဒဟရ၊ ပရမ)၊ တခါတရံ ေအာက္ေနရာေတြ (အဂၢ၊ သဒၵါ၊ သပၸိ) မွာ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ခ ႏွင့္ ၀ ကေတာ့ အေပၚေနရာမ်ား ေနရုိးမရွိပါဘူး။ အလယ္ေနရာ (ခယ၊ ၀ယ)ႏွင့္ေအာက္ေနရာ (ဒုကၡ၊ ကြစိ)မွာသာ ေနပါတယ္။ င ဆုိတဲ့ စာလုံးကေတာ့ အေတာ္ေလး ထူးဆန္းတယ္ ေျပာရမယ္။ သူ႔ဖာသာ တစ္လုံးထဲ မရပ္တည္ႏုိင္ဘူးထင္ပါရဲ့။ င တစ္လုံးထဲ သတ္သတ္ ပါဠိစာေပထဲမွာ မေတြ႔ဖူးသလုိဘဲ။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြရဲ့ ေအာက္မွာလဲ မေနဘူး။ အလယ္မွာလဲ မေနဘူး။ ဦးေခါင္းေပၚ တက္စီးေနတာခ်ည္းဘဲ။ (သဂၤဟ၊ သခၤါရ၊ သခၤတ စသျဖင့္ေပါ့)။ (စာေရးသူရဲ့ အယူအဆမွားရင္လဲ ေထာက္ျပေပးၾကဖုိ႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္)။

ျမန္မာသတ္ပုံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အင္တာနက္ႀကီးေပၚေပါက္လာတာ ျမန္မာသတ္ပုံေတြ မွားယြင္းျခင္းရ့ဲ အေၾကာင္းတစ္ခုလုိ႔ ေျပာရင္ ရမယ္ထင္တယ္။ အင္တာနက္ထဲမွာ ျမန္မာသတ္ပုံေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မွားယြင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။  ျမန္မာဗ်ည္း အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ ေမာက္ခ်နဲ႔ေရာ ၀ိုက္ခ်နဲ႔ပါ ေရးထားတာ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတယ္။ ဥပမာ...နည္းလမ္းေကာင္း (နည္းလမ္းေကါင္း) စသျဖင့္ေပါ့။  အထူးသျဖင့္ ပါဠိစာလုံးကုိ ယူသုံးတဲ့အခါမွာ မွားယြင္းတတ္ၾကတာပါ။ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ရမ္းဖမ္းေရးလုိက္တာဆုိေတာ့ မွားၾကေရာေပါ့။ ပါဠိက ဆင္းသက္လာတဲ့ စာလုံးကို ေရးတဲ့အခါ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာႀကီးေတြေတာင္ မွားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါ (faith) ကုိ သဒၵါ(grammar) ဆုိၿပီး ေရးတတ္ၾကတာဘဲ။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္။ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မွားတတ္ၾကတဲ့ စကားလုံး။ စလုံးနဲ႔ ဆလိမ္ပါ။ ဆလိမ္နဲ႔ ေရးရမဲ့ စာလုံးကို စာေရးဆရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စလုံးနဲ႔ ေရးတတ္ၾကတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္... သူ႔ဆီ သြားမယ္ (သူ႔စီ သြားမယ္) စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရဟန္းရွင္လူ အမွတ္မထင္ မွားတတ္ၾကတဲ့ အမွားေလး တစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ဆုိတဲ့ ပါဠိစာလုံးကို ေ၀ယ်ာေ၀စၥဆုိၿပီး ေရးေလ့ရွိၾကတာပါဘဲ။

ဒီေတာ့ သတ္ပုံအမွားအမွန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေမြးဖြားၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဘဲ အေျခခ်ေနထုိင္ၾကတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ကေတာ့ ျပႆနာမရွိႏုိင္ဘူး။ ျမန္မာဖတ္စာအုပ္ေတြ အမ်ာႀကီး ရႏုိင္ေသးတယ္။ သတ္ပုံအမွန္ေတြကုိလဲ လက္လွမ္းမီႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံျခားမွာေနထုိင္ၾကတဲ့ ျမန္မာကေလးေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ ပထမကထဲက ျမန္မာစကားကို သိပ္မတတ္ၾကပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ မိဘေတြရဲ့ ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစကားသင္ၾကားတဲ့ အခါမွာလဲ အင္တာနက္က ျမန္မာစာေတြကို ဖတ္ေနၾကရတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ပထမဆုံး ျမင္ဖူးတဲ့ ျမန္မာစာလုံးကိုဘဲ မွားမွားမွန္မွန္ အမွန္အေနနဲ႔ ယူဆၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မိဘေတြက ျမန္မာသတ္ညႊန္းအတုိင္း ေသခ်ာမသင္ေပးရင္ေပါ့။

ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အခုလုိ ေမာက္ခ်ေရးနည္း ၀ိုက္ခ်ေရးနည္းကုိ ပုိသိခြင့္ရေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္မႈ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ဒကာေတာ္ဆရာဟန္ၾကည္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ၀ုိက္ခ် ေမာက္ခ် အေၾကာင္းေလး ျပန္လွန္ရွာေဖြရတာကိုလဲ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။ စာေရးသူေတြအားလုံးလဲ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြအေနန႔ဲ အေၾကာင္းအရာကအစ သတ္ပုံအဆံုး အမွားေတြ႔လုိ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေထာက္ျပတည့္မတ္ေပးရင္ လုိခ်င္စြာ လက္ခံမႈ ျပဳႏုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲလုိ႔လဲ ဆႏၵျဖစ္မိပါတယ္။ (စာေရးသူမွားရင္လဲ အခ်ိန္မေရြး ေထာက္ျပ ျပင္ဆင္ေပးေစလုိပါတယ္၊ စိတ္မဆုိးတဲ့အျပင္ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ဦးမွာပါ)။ အားလုံး အမွားကင္းကြာတဲ့ ကမၻာမွာ အမွန္တရားေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။
...............................................................................(အရွင္ဇနက၊ အဂၤါေမာင္။ ၂၀၊၀၂၊၂၀၁၃။ ၁၅း၄၀ နာရီ)

***Photo
From here by courtesy of Google search

.