ေစတနာသာ အဓိက

တစ္ခါေသာ္ ရေသ့ႏွစ္ပါး ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ စ်ာန္ၾကြရင္း ေျမြတစ္ေကာင္က ဖားတစ္ေကာင္ကို မ်ိဳေနသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ၾကေလ၏။ ပထမရေသ့က ဒုကၡာမုစၥႏၱဳ ဟု ရြတ္ဆုိၿပီး ဖားေလး ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟု ေစတနာျပဳ၏။ ဒုတိယရေသ့က သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ ဟု ရြတ္ၿပီး သတၱ၀ါအားလုံး ကံတရားစီမံသည့္အတုိင္းဟု ေစတနာျပဳ၏။ ပထမရေသ့ စ်ာန္ပ်ံရာမွ ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်ေလ၏။ ေျမြ၏ အစာကို ဟန္႔ၿပီး ေျမြကို ဒုကၡျဖစ္ေစသလုိ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဒုတိယရေသ့ စ်ာန္ပ်ံၿမဲ ပ်ံေလ၏။ ဥေပကၡာျဗဟၼစုိရ္တရား ပြါးမ်ားေသာေၾကာင့္တည္း။

ထုိ႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္ရေသ့ႏွစ္ပါး စ်ာန္ပ်ံရင္း ေရာက္လာၾကျပန္၏။ ေျမြက ဖားကုိ မ်ိဳေနသည္ကို ျမင္ၾကျပန္၏။ ပထမရဟန္းက ဒုကၡာမုစၥႏၱဳ ဟု ရြတ္ေသာ္ျငားလည္း စိတ္က သတၱ၀ါအားလုံး ကံတရားစီမံသည့္အတုိင္းျဖစ္ပါေစဟု ေစတနာျပဳ၏။ ဒုတိယရဟန္းက သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာဟု ရြတ္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက ဖားကေလး ဒုကၡမွ လြတ္ပါေစဟု ေစတနာ ျပဳ၏။ ဒုတိယရဟန္း စ်ာန္ေလ်ာက်၏။ ပထမရဟန္း စ်ာန္ပ်ံၿမဲပ်ံေလ၏။

ေစတနာသာ အဓိက ဟု ဆုိလုိ၏။

ၿဗိတိသွ်စာၾကည့္တုိက္ ၊ ပါရမီေတာ္နိႆယ ေပမူမွ ေကာက္ႏႈတ္ထားသည္။

.....

လူတစ္ေယာက္ ေနပူေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရုပ္ပြါးေတာ္ေလး အမုိးအကာမရွိဘဲ ေနပူေနသည္ကို ျမင္၍ ေနပူသက္သာေစရန္ ၾကည္ညိဳေသာစိတ္ျဖင့္ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး ထီးလုပ္ပူေဇာ္ထားခဲ့၏။

ေနာက္တစ္ေယာက္လဲ ထုိေနရာသို႔ ေရာက္လာရာ ထုိ ဖိနပ္မုိးထားေသာ ရုပ္ပြါးေတာ္ေလးကို ျမင္ေလ၏။ ဖိနပ္ႏွင့္ရုပ္ပြါးေတာ္ မသင့္ေတာ္ပါဘူး ဆုိၿပီး ၾကည္ညိဳေသာစိတ္ျဖင့္ ဖိနပ္အား ဖယ္ရွားထားခဲ့ေလ၏။ 

ဒုတိယလူ သက္တမ္းေစ့ေနၿပီး ေသသြားေသာအခါ တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္တြင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထုိမွ သက္တမ္းေစ့ၿပီး စုေတေလရာ လူ႔ျပည္တြင္ စၾကာ၀ေတးမင္းျဖစ္ေလ၏။

ပထမလူ သက္တမ္းေစ့ေနၿပီး ေသလြန္ေသာအခါ တုသိတာ နတ္ျပည္တြင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထုိမွ သက္တမ္းေစ့ၿပီး စုေတလွ်င္ လူ႔ျပည္တြင္ စၾကာ၀ေတးမင္း ျဖစ္ေလ၏။ 

ပထမလူက ပုိသာလြန္၏။ (တုသိတာနတ္ျပည္သည္ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္ထက္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္၏။ အသက္တမ္းလဲ ပိုရွည္၏)။

ေစတနာသာ အဓိက ျဖစ္၏။

(ဤဒုတိယအေၾကာင္းအရာကုိ မည္သည့္ ေပစာထဲက ထုတ္ႏႈတ္ယူထားသည္ဟု မမွတ္ထားမိလုိက္သည္ကို ေနာင္တရမိ၏။ ေပစာ တစ္ခုခုထဲကေတာ့ ေသခ်ာ၏။ အထက္က ပထမအေၾကာင္းအရာအတုိင္း ပါရမီေတာ္နိႆယ ေပမူထဲကမ်ားလား မသိ)။ 

.