ရဟန္းဘ၀က တယ္မလြယ္လွဘူး။ အရာရာကို ထိန္းသိမ္းေနရတယ္။ ထိန္းသိမ္းေနရတာဆုိတာထက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတာ။ ရယ္ခ်င္ရင္လဲ ထိန္းခ်ဳပ္ရ၊ ငိုခ်င္ရင္လဲ ထိန္းခ်ဳပ္ရနဲ႔။ ရဟန္းဆုိေပမဲ့ ပုထုဇဥ္ဘဲ ဆုိေတာ့ လူေတြနဲ႔ ကြာတာဆုိလုိ႔ သိကၡာပုဒ္ထိန္းသိမ္းရတာ၊ စာေပေလ့လာေနရတာ၊ တစ္ေန႔ကို ဆြမ္းႏွစ္ထပ္ဘဲ စားရတာ၊ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ တရားဘာ၀နာ ပြါးမ်ားအားထုတ္တာ။ ဒါေတြဘဲ ကြာျခားတာ မဟုတ္လား။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ က်န္တဲ့ စိတ္အေျခအေနက ပုထုဇဥ္ပီပီ (အရိယာျဖစ္ၿပီးသူမ်ားႏွင့္ တည္ၾကည္မႈျပည့္၀ၿပီးတဲ့သူမ်ားကို မရြယ္ရည္ပါ) ရယ္စရာေတြ႔ရင္ ရယ္ခ်င္မယ္။ ၀မ္းနည္းစရာရွိရင္ ၀မ္းနည္းမယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ငုိစရာ ရွိရင္ေတာင္ မ်က္ရည္ကုိ ကြယ္ရာမွာ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ က်ရရွာတဲ့ ဘ၀ေတြေလ။
မွတ္မိေသးတယ္။ စာေရးသူေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ့တစ္ၿမိဳ့မွာ အသုဘ တစ္ခုျဖစ္တယ္။ အသုဘက ကေလးအသုဘပါ။ မိန္းခေလးငယ္ငယ္ေလးဘဲ ရွိေသးတယ္။ ရွိလွမွ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္အရြယ္ေပါ့။ ေမြးထားတာကလဲ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးဆုိေတာ့ မိဘေတြ ရင္ကြဲၾကေရာေပ့ါ။ အဆုိးဆုံးက မိခင္ျဖစ္သူပါ။ ဖခင္ျဖစ္သူျဖစ္သူက အတတ္ႏုိင္ဆုံး ထိန္းခ်ဳပ္ေနေပမဲ့ မိခင္ျဖစ္သူကေတာ့ မိန္းမသားပီပီ အရူးတစ္ပိုင္းေပါ့။ စာေရးသူတုိ႔က အဲဒီအသုဘအခမ္းအနားတက္ဖုိ႔ သုႆာန္သြားၿပီး အသုဘကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းရတာေပါ့။ သံဃာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အားလုံး အပါး သုံးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ တရားမနာခင္ တရားနာရေအာင္ဆုိၿပီး သူ႔သမီးနာမည္ကိုလဲ ေခၚလုိက္ေရာ ငိုလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ငိုယုံဆုိ ေတာ္ေသးတယ္။ ပုိဆုိးတာက သူ႔သမီးနာမည္ကို ခဏခဏ ေရရြတ္ၿပီး သူ႔သမီးရဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာလုိက္ ငုိလုိက္နဲ႔။ သုႆာန္ထဲမွာ အလြန္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္ထုတ္တစ္ခုကို ၾကည့္ရႈနားေထာင္ေနရသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနေတာ့တာဘဲ။ အေျပာကလဲ ေဆြးေျမ့စရာေကာင္း ငိုသံကလဲ လုံး၀ေၾကကြဲသံ ေပါက္ေနေလေတာ့ ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြလဲ မ်က္ရည္တလည္လည္ ရဟန္းသံဃာေတြကလဲ မ်က္ေတာင္ တစ္ခပ္ခပ္နဲ႔ေပါ့။ က်န္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြေတာ့ မသိဘူး။ စာေရးသူကေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳးဆုိ ၀မ္းနည္းတတ္တဲ့ အက်င့္က ရွိေလေတာ့ ပရိတ္တရားရြတ္ဖတ္တဲ့အခါ အသံက မသိမသာ ခပ္တုန္တုန္ ျဖစ္ေနေလေတာ့ရဲ့။ အသံကို မနည္းထိန္းၿပီး ရြတ္ဆုိခဲ့ရပါေတာ့လား။
.....
.....
ငိုစရာၿပီးေတာ့ ရယ္စရာေလးေတြ ေျပာရဦးမယ္။ ရဟန္းဘ၀ အခက္အခဲဆုိတာကလဲ ရဟန္းကိုယ္တုိင္ ေျပာျပမွ သိၾကမွာ မဟုတ္လား။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ကုိယ္တုိင္ေျပာျပရင္လဲ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္က လူေတြဘဲ သိၾကမွာေလ။ အခုေတာ့ အေတြ႔အႀကဳံေလးေရးလုိက္ ဘေလာ့ေပၚတင္လုိက္ ကမၻာတစ္၀ွမ္းက ဖတ္ခ်င္သူေတြက ဖတ္လုိက္နဲ႔ ဆုိရွယ္နက္၀ါ့က္ဆုိတာႀကီးက တယ္ အသုံး၀င္လွသကုိး။ ဟုတ္တဲ့သတင္းလဲ အြန္လုိင္းေပၚေရာက္ မဟုတ္တဲ့ အတင္းလဲ အြန္လုိင္းေပၚေရာက္နဲ႔။ အသုံး၀င္ရာေတြကုိဘဲ ေရြးယူၾကရုံေပါ့။ ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကို တစ္ခြန္းထဲသာ ေျပာလုိက္။ မိနစ္ပုိင္းအတြင္း ကမၻာနံွ႔သြားေရာ။ ေကာင္းပါေလ့။ အင္း... ေရးရင္းနဲ႔ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ အႏုသေႏၶ ျပန္စပ္ဦးမွ။ အမွန္က ရယ္ခ်င္ရက္သားနဲ႔ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရပုံေလးေတြေျပာျပခ်င္တာပါ။
စာေရးသူ ကုိရင္ေပါက္စဘ၀တုန္းက ေတာရြာထုံးတန္းစဥ္လာေလးေတြအရ စာေရးသူေနထုိင္တဲ့ ရြာမွာလဲ ႏွစ္စဥ္ ေတာ္သလင္းလတုိင္း စာေရးတံ ဆြမ္း ကပ္လွဴေလ့ရွိၾကတယ္ေလ။ စာေရးတံဆြမ္းဆုိတာ အားလုံးသိၿပီးၾကတဲ့အတုိင္းပါဘဲ။ မိမိတတ္ႏုိင္သေလာက္ ကိုယ့္အိမ္ကို သံဃာတစ္ပါး သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္ပါး သုိ႔မဟုတ္ သုံးပါးစသည္ ပင့္ၾကေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္သံဃာက ဘယ္အိမ္ကုိၾကြဆုိၿပီးေတာ့ေတာ့ ႀကိဳတင္ခြဲေ၀ မထားၾကဘူး။ မဲစနစ္နဲ႔ဘဲ ခြဲေ၀ေလ့ရွိၾကတယ္။ ရဟန္းတစ္ပါး သုိ႔မဟုတ္ ကုိရင္တစ္ပါးရဲ့ ဘြဲ႔နာမည္ကုိ စာရြက္ကေလးနဲ႔ေရး ၿပီးေတာ့ အလိပ္လိပ္ ၿပီးေတာ့ ေငြဖလားႀကီးထဲထည့္ေပါ့။ အဲဒါၿပီးရင္ မိမိအိမ္က ႀကိဳတင္ေလွ်ာက္ေတာင္းထားတဲ့အတုိင္း သုံးပါးလိုခ်င္တဲ့သူက ေငြဖလားႀကီးထဲက မဲလိပ္ သုံးလိပ္ႏႈိက္၊ ႏွစ္ပါးလုိခ်င္တဲ့သူက ႏွစ္လိပ္ႏႈိက္၊ တစ္ပါးဘဲ လုိခ်င္တဲ့သူက တစ္လိပ္ ႏႈိက္ယူေပါ့။ မိမိရတဲ့ မဲလိပ္ထဲက နာမည္အတိုင္း သံဃာေတြကို မိမိအိမ္ကို ပင့္ဖိတ္သြားၿပီး ဆြမ္းကြမ္းေ၀ယ်ာ၀စၥ ျပဳလုပ္ လွဴဒါန္းၿပီး ပရိတ္တရားစသည္ နာၾကားၾကတာေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေရးသူက အိမ္တစ္အိမ္ကို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးနွင့္အတူ မဲက်သြားတယ္။ ကုိရင္ေအာင္ပုရယ္ ကိုရင္တင္ထြန္းရယ္ေပါ့။ စာေရးသူ အပါအ၀င္ဆုိ စုစုေပါင္း သုံးပါး။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းေတြဆုိေတာ့ အသက္ကလဲ တစ္ႏွစ္ႀကီးတစ္ႏွစ္ငယ္ေလာက္ဘဲ ရွိမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရွိလွမွ အသက္ ၁၁ ႏွစ္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ေပါ့။ ေပ်ာ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း ေဆာ့လုိ႔ေကာင္းတုန္း ရယ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း အသက္အရြယ္ေလးေတြ မဟုတ္လား။ ကုိရင္ဘ၀နဲ႔ ေနရတာဆုိေပမဲ့လဲ အသက္က ငယ္ေသးေတာ့ စာဖတ္စာအံတာထက္ ကစားရတာ ေဆာ့ရတာကို ပုိခုံမင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ အဲဒါနဲ႔... အဲဒီ ပင့္ဖိတ္လာတ့ဲ ဒကာအိမ္ကို သုံးပါးအတူတူ သကၤန္းေလး ကပုိကရုိ၀တ္ရုံၿပီး ၾကြသြားၾကတာေပါ့။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သားေတြ စုံစုံလင္လင္ ဆြမ္းကပ္တယ္။ န၀ကမၼေလးေတြ ကပ္လွဴတယ္။ သီလယူတယ္။ အဲဒီအထိ အဆင္ေျပေနတုန္းဘဲ။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ရမဲ့ အလွည့္ေရာက္လာေရာ။ အားလုံးက ကုိရင္ေလးေတြဆုိေပမဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြရဲ့ ပညာေရးေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္ကိုေတာ့ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ အာဂုံရၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘာက ထေဖာက္လာသလဲဆုိေတာ့ ကုိရင္ေအာင္ပုရဲ့ ပါးစပ္ေဘးနားမွာ ထမင္းေစ့ေလး ကပ္ေနတာကုိ ကိုရင္တင္ထြန္းက ျမင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေရးသူကုိ လက္ကုတ္ၿပီး ေမးေငါ့ျပတယ္။ ဘာရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးအရြယ္ေတြဆုိေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ ကိုရင္တင္ထြန္းနဲ႔ ၿပိဳင္တူ ခြိကနဲ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုရင္ေအာင္ပုကို အနားကပ္ၿပီး ပါးစပ္ဘယ္ဘက္ေဘးနားမွာ ထမင္းလုံးေလး ကပ္ေနတယ္လုိ႔ တုိးတုိးေလး ေျပာလုိက္တယ္။ ကိုရင္ေအာင္ပုလဲ ထမင္းလုံးေလးကို အသာေလး လက္နဲ႔ ပြတ္ခ်လုိက္တယ္။ ဒါဆုိ ပြဲက ၿပီးရမွာ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ရယ္ေၾကာေပါက္သြားၾကတယ္ မသိဘူး။ ပရိတ္ရြတ္ရင္းနဲ႔... သမႏၱာ စကၠ၀ါေဠသု.... ခြိ ခြိ ခြိ.... အၾတာဂစၦႏၱဳ ေဒ၀တာ... ခြီး ခြီး ခြီး... သဒၶမၼံ မုနိရာဇႆ... အ ဟိ ဟိ... ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာဘဲ။ သုံးပါးလုံး ေပါင္းရြတ္ေပမဲ့ သုံးပါးလုံးက ထိန္းခ်ဳပ္ရြတ္လုိက္ တခြိခြိ အသံထြက္လာလုိက္ အသံက်ယ္လာလုိက္ တိမ္၀င္သြားလုိက္နဲ႔ ဘယ္လုိ ေနရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ရယ္ခ်င္တာကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ထြက္လာက်လာတဲ့အသံကုိက ရယ္စရာတစ္ခုျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္က ေအာင့္အီးထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဆက္ရြတ္လုိက္ တစ္ေယာက္က ခြိကနဲ လုပ္လုိက္ေပါ့။ အဲဒီလုိျဖစ္ေနေတာ့ က်န္တဲ့ သူေတြကလဲ မေအာင့္ႏုိင္ျပန္ေတာ့ဘူး တခြိခြိ ျပန္ျဖစ္သြားေရာေပါ့။
အဲဒီလုိ ရြတ္ရင္းနဲ႔... ေမတၱသုတ္ ေရာက္လာတယ္။ ကရဏီယမတၳကုသေလန... ဟီး ဟီး ဟီး... ယႏၱသႏၱံ... ခြီးခြီးခီြး... ထိန္းခ်ဳပ္ရတာမ်ားလာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ထြက္က်လာတယ္။ ေရွ့တည့္တည့္မွာက ပရိတ္တရားနာယူေနၾကတဲ့ အိမ္ရွင္မိသားစု အစုံအလင္ရယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္ရွင္ ဒကာလုပ္တဲ့သူက... ကဲ.. ကုိရင္တုိ႔... အဆင္မေျပရင္လဲ ပရိတ္ကို ဆက္မရြတ္ၾကပါနဲ႔ေတာ့ဘုရား... တပည့္ေတာ္ ေရစက္ဘဲ ခ်လုိက္ပါေတာ့မယ္ဘုရားတဲ့။ စာေရးသူတုိ႔ အရပ္ဘက္မွာက ေရစက္ခ်တာကို ဒကာဒကာမေတြက လုပ္ၾကတာေလ။ ဒကာဒကာမ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရစက္ခ်အမွ်ေ၀ခန္းကုိ က်က္မွတ္ထားေလ့ရွိၾကတယ္ေလ။ အိမ္ရွင္ဒကာက အဲဒီလုိ ေလ်ာက္လုိက္ေတာ့မွဘဲ စာေရးသူတုိ႔ နဲနဲ ထိန္းခ်ဳပ္လာႏုိင္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ကိုရင္ေအာင္ပုနဲ႔ ကိုရင္တင္ထြန္းတုိ႔ဆီက ရယ္သံနဲနဲ ထြက္လာေသးတယ္။ အဲဒါနဲ႔... သူတုိ႔ကို ပရိတ္မရြတ္ဘဲ အသာေလးေနဖုိ႔ ေျပာၿပီး စာေရးသူကဘဲ ပရိတ္တရားကို ၿပီးသည္အထိ ရြတ္ဖတ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြဟာ မထူးဆန္းေပမဲ့ အမွတ္ရစရာေတာ့ အၿမဲျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အခုဆုိ ကုိရင္ေအာင္ပုတုိ႔ ကိုရင္တင္ထြန္းတုိ႔လဲ သားနဲ႔မယားနဲ႔ ကေလးတြဲလြဲေတြ ျဖစ္ေနၾကကုန္ေရာေပါ့။
ေနာက္တစ္ခု...။ အင္း....တစ္ခု မကပါဘူး။ အေတြ႔အႀကဳံေတြက အမ်ားသားရယ္။ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားဆုိ ရဟန္းသက္ကလဲ အေတာ္ေလး ရလာၿပီကုိး။ အဲဒီ အေတြ႔အႀကဳံေတြထဲက လန္ဒန္ေရာက္ၿပီး ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံေလးတစ္ခု ေျပာျပရဦးမယ္။ လန္ဒန္ေရာက္လာတာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ထက္ အသက္သိကၡာ ႀကီးတဲ့ သူေတြနဲ႔ ေနရတာဆုိေတာ့ တရားေဟာ ေရစက္ခ်အလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္သေလာက္ပါဘဲ။ စီနီယာေတြကဘဲ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိၾကတယ္ေလ။ ရဟန္းေလာကရဲ့ က်င့္ထုံးတစ္ခုလုိ႔ ေျပာရင္လဲ ရပါတယ္။ ပိဋကတ္ စာထဲမွာေတာင္မွ... မေထရ္ႀကီးက တရားေဟာျခင္း၊ မေထရ္ႀကီးက တုိက္တြန္း၍ေဟာျခင္း... ဆုိၿပီးေတာ့ ဆုိထားတယ္ မဟုတ္လား။ စာေရးသူလဲ တရားေဟာတဲ့အလုပ္ကို အရမ္း၀ါသနာမပါတာနဲ႔ ဟန္က်လုိ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ေနရင္ေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ေကြ႔ေကြ႔ ဒီတာ၀န္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ရဦးမွာ မဟုတ္လား။ အမွန္ေျပာရရင္ ကိုရင္ေပါက္စ ဘ၀ကထဲက ကုိယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ ကုိရင္ ရဟန္းေတြနဲ႔ ေပါင္းလာတာဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ စာေရးသူက အငယ္ဆုံးပါဘဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီ တရားေဟာတဲ့အလုပ္ကို ေခါင္းေရွာင္လုိ႔ ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။
အခုေတာ့ အဲဒီတစ္ေကြ႔ေကြ႔ဆုိတာႀကီးကို ထိပ္တုိက္ ေတြ႔ရပါေရာလား။ တရားမေဟာလုိ႔ မရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္လာလုိ႔ေလ။ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ စီနီယာေတြက သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာေတြကို အသီးသီး ၾကြသြားၾကေလေတာ့ အဲဒီတရားေဟာ ေရစက္ခ် တာ၀န္ႀကီးဟာ စာေရးသူ ေခါင္းေပၚ ေရာက္လာပါေရာလား။ တရားေဟာဆုိေပမဲ့ ဟုိလုိ တရားပြဲႀကီးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆြမ္းစားကြမ္းစားနဲ႔ တစ္ျခားအေရးအေၾကာင္းေလးေတြမွာဘဲ ေဟာရတာပါ။ ဒီေတာ့ တရားေလးေတြ က်က္မွတ္ ေရစက္ခ်ေတြကို အလြတ္က်က္နဲ႔ မေလွ်ာက္တတ္ေလွ်ာက္တတ္ ေလွ်ာက္လာလုိက္တာ အခုထက္ထိ ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳးပါဘဲ။ အဲဒီ တာ၀န္ယူၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာဘဲ အေတြ႔အႀကဳံေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ မိသားစုတစ္စု ေန႔ဆြမ္းလာကပ္ၾကတယ္။ ေမြးေန႔ဆြမ္းပါ။ အေဖရယ္ အေမရယ္ သမီးေပါက္စရယ္။ စုစုေပါင္း သုံးေယာက္ထဲပါ။ သမီးေပါက္စက အသက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ဘဲ ရွိဦးမယ္။ ထုံးစံအတုိင္း သီလေပး ပရိတ္ရြတ္ တရားစကားနဲနဲေျပာ ၿပီးေတာ့ ေရစက္ခ်ေပါ့။ ေရွ့ပုိင္းေတြမွာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရစက္ခ်တဲ့ အပုိင္းေရာက္လာေတာ့ အမွတ္မထင္ သမီးအငယ္ေလးက ေလလည္လုိက္တယ္။ ေလလည္သံကလဲ နဲနဲက်ယ္ေလေတာ့ အားလုံး အတုိင္းသား ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေဖျဖစ္တဲ့သူက တခိခိရယ္တယ္။ သမီးေလးကလဲ ရွက္ကုိးရွက္ကန္း ျဖစ္ဟန္တူပါရဲ့။ သူ႔အေဖကို ဆိတ္ဆြဲဆြဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖလုပ္သူလဲ ရယ္ေၾကာေပါက္သြားလုိ႔ ထင္ပါရဲ့။ ဘယ္လုိမွ ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ သူ႔သမီးေလးကို လက္ဆြဲၿပီး တရားနာတဲ့ အခန္းထဲက ထြက္သြားပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ အေမလုပ္သူတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ဘဲ ေရစက္ခ်ကို အဆုံးသတ္လုိက္ရတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ အေမကုိယ္တုိင္ပါ ထရယ္ေနရင္ တရားနာ ပရိသတ္ တစ္ေယာက္မွ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ တရားေဟာတဲ့ သူကလဲ ငယ္ငယ္တုန္းကထဲက ရယ္ေသြးရယ္မာန္ ရွိလာခဲ့တာဆုိေတာ့ တရားေဟာသူႏွင့္ တရားနာသူေတြ တခိခိျဖစ္ေနၾကရင္ မခက္လား။
ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါလဲ ေရစက္ခ်ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပႆနာေပၚတာဘဲ။ ေန႔ဆြမ္းလာကပ္ၾကတဲ့ စုံတြဲတစ္တြဲပါ။ အင္း... ေရးသာေရးေနရတယ္။ ဒီစာကုိ သူတုိ႔ ဖတ္မိရင္ သူတုိ႔ကို ေဖာက္သည္ခ်ရေကာင္းလားဆုိၿပီး ေက်ာင္းဆြမ္းလာမကပ္ေတာ့ရင္ေတာ့ ဒုကၡ။ း) ဒါေပမဲ့ ရဟန္းဘ၀မွာ ႀကဳံေတြ႔ေလ့ရွိတဲ့ တစ္ခ်ိဳ့ကိစၥေလးေတြကို မွ်ေ၀ေပးခ်င္တဲ့ စာေရးသူရဲ့ ဆႏၵကို သူတုိ႔ သိရင္ နားလည္မႈ ေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ နာမည္ကုိလဲ ထည့္မေရးထားဘူးေလ။ ကဲ ရွိေစေတာ့။ ဆက္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့။ အဲဒီ စုံတြဲလဲ သီလေပး ပရိတ္တရားနာ အားလုံး အုိေကပါဘဲ။ ေရစက္ခ်အပိုင္း ေရာက္လာေတာ့ ဒူးတုပ္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး စာေရးသူ ေရွ့က တုိင္ေပးတဲ့ ေရစက္ခ်ကို လုိက္ဆုိၾကတာေပါ့။ သူတုိ႔က ေရစက္ခ်ကို အတုိေလး ၿပီးမယ္လုိ႔ ထင္ထားပုံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒူးတုပ္ၿပီး ေရစက္ခ်ကုိ လုိက္ဆုိေနတာ ျဖစ္မယ္။ ဒူးတုပ္တာက ေျခေထာက္ကို တစ္ကုိယ္လုံး ဖိထုိင္ထားသလုိ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ ေျခက်င္ေပမေပ့ါ။ ေရစက္ခ်က အေတာ္ေလး ရွည္လာေတာ့ သူတုိ႔ထဲက ေယာက်္ားလုပ္တဲ့သူက ေတာင့္ခံႏုိင္ပုံမရေတာ့ဘူး။ ခႏၶာကုိယ္ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ ျဖစ္လာတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေရစက္ခ် စာပုိဒ္ထဲက.... သုံးဆယ့္တစ္ဘုံ၌ က်င္လည္ၾကကုန္ေသာ... ဆုိတဲ့ အပုိဒ္လဲ ေရာက္ေရာ ေယာက်္ားလုပ္သူက သူေျခက်င္လာတာ ဘယ္လုိမွ မထိန္းႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ကို တစ္ဘက္လည္ထုိင္လုိက္တာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေရစက္ခ်စာပုိဒ္ထဲက ...က်င္လည္ၾကကုန္ေသာ... ဆုိတဲ့ အပုိဒ္နဲ႔ သူ႔ေျခက်င္ၿပီး လည္ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေနတာကိုက ရယ္ခ်င္စရာႀကီးမဟုတ္လား။ တုိက္ဆုိင္ပုံေျပာပါတယ္။ က်င္လည္တာျခင္းတူေပမဲ့ ေရစက္ခ်စာပုိဒ္ထဲက က်င္လည္တာက သံသရာမွာ က်င္လည္တာ။ သူ က်င္လည္တာက ေျခက်င္ၿပီး လည္ထုိင္လုိက္တာေလ။ နဲနဲေတာင္ ရယ္မိေတာ့မလုိ႔ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ေရစက္ခ်ကို အျမန္အဆုံးသတ္လုိက္ရတယ္။
ပုထုဇဥ္မွန္ရင္ေတာ့ ရယ္ေမာၾကမွာပါဘဲေလ။ ျမတ္ဗုဒၶေတာင္မွ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ၿပဳံးေသးတာ မဟုတ္လား။ ဘုရားရွင္က ၿပဳံးလုိက္ ရွင္အာနႏၵာက ဘာျဖစ္လုိ႔ ၿပဳံးတာလဲ ေမးလုိက္ ဘုရားရွင္က အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းေဟာလုိက္နဲ႔ အေတာ္ေလး အထာက်ခဲ့တယ္။ ဘုရားရွင္က ၿပိတၱာကို ေတြ႔ရင္လဲ ၿပဳံးလုိက္တာဘဲ။ တီေထြးကိုျမင္လဲ ၿပဳံးလုိက္တာဘဲ။ ၿပဳံးဆုိ အတိတ္အေၾကာင္း ေဆာင္ယူလုိတဲ့ ဆႏၵ ရွိေနတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရွင္ ၿပဳံးေတာ္မူတာက စဥ္းငယ္သြားေပၚရုံၿပဳံးတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကုသုိလ္အကုသိုလ္က အလြတ္ျဖစ္တဲ့ ကိရိယာစိတ္နဲ႔ ၿပဳံးတာေလ။ စာေရးသူတုိ႔က်ေတာ့ ၿပဳံးရုံတင္ မကေတာ့ဘူး။ တခြိခြိ တဟားဟား ျဖစ္ၾကကုန္ေရာ။ တခြီးခြီး တဟားဟား ျဖစ္တာက ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ကင္မရာေတြက ေပါမွေပါပါဘိသနဲ႔။ အဲဒီလုိ ရယ္ေမာေနတဲ့ ပုံေတြမ်ား အြန္လုိင္းေပၚေရာက္သြားရင္ မသင့္ေတာ္ဘူးမဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ ရဟန္းဘ၀ဆုိေတာ့ သာေရးနာေရး စတ့ဲ ပြဲေတြ ေရွာင္လြဲလုိ႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ေကြ႔ေကြ႔မွာ ႀကဳံၾကရဦးမွာပါ။ အဲဒီလုိ ႀကဳံႀကိဳက္လာတဲ့အခါ မွင္ေသေသ ငိုျခင္းရယ္ျခင္းကင္းေသာမ်က္လုံးနဲ႔ ေနႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရဦးမွာပါဘဲ။ (စာဖတ္သူမ်ား အေနျဖင့္လဲ) ရယ္ျခင္းငိုျခင္းကို မထိန္းႏုိင္လုိ႔ တရားေပးရင္း တခိြခြိျဖစ္ေနတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကို ေတြ႔ျမင္ရရင္လဲ နားလည္ေပးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳရင္း ရဟန္းဘ၀အေတြ႔အႀကဳံတစ္စိပ္တစ္ေဒသကို ကုိယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းလုိက္ရေၾကာင္းပါ။ ။
2 comments:
Ha Ha Ha .
ရယ္ရတယ္ ရယ္ရတယ္ ဂယ္ပဲ
Post a Comment