Sunday 22 May 2011

ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာလုံးဆုိင္ရာ ဗုဒၶေန႔

ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ၊ လန္ဒန္ၿမိဳ့၊ အ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ ဗုဒၶေန႔ ပူေဇာ္ပြဲကုိ ဒီေန႔ (၁၃၇၄ ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၅ ရက္၊ (၂၂၊ ၅၊ ၂၀၁၁) တနဂၤေႏြေန႔မွာ Chiswick Town Hall မွာ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ့ စုေပါင္း ဗုဒၶေန႔ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿဗိတိန္တစ္ႏုိင္ငံလုံးမွ သံဃာေတာ္ေတြအားလုံး တက္ေရာက္ၾကတာပါ။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မတက္ေရာက္ႏုိင္တဲ့ သံဃာေတြက လြဲရင္ေပါ့။

မနက္ပုိင္း ၁၁ နာရီမွာ ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြ ဆက္လက္ သုံးေဆာင္ၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ပုိင္းမွာ ဗုဒၶေန႔ အခန္းအနားကို စတင္ က်င္းပပါတယ္။  အခန္းအနား အစီအစဥ္ကုိ ႏွစ္ပုိင္းခြဲထားပါတယ္။ ပထမပိုင္းႏွင့္ ဒုတိယပုိင္းပါ။ ပထမပုိင္း အခန္းအနားကို ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခြဲမွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း နေမာတႆ သုံးႀကိမ္ရြတ္ဆုိၿပီး အခန္းအနားကုိ ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အေနကဇာတင္၊ ငါးပါးသီလခံယူ၊ ဓမၼေတး၊ ဗုဒၶေန႔အေၾကာင္း ျမန္မာဘာသာ၊ ကေလးကဗ်ာ၊ ဗုဒၶေန႔အေၾကာင္း အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ မဂၤလာကဗ်ာ၊ ခုနစ္ေန႔ဘုရားရွိခုိး၊ ေက်းဇူးတင္စကား၊ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာ ေမတၱာပို႔၊ ေရစက္ခ်ၿပီး ပထမပုိင္း အခန္းအနား အစီအစဥ္ကို ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲမွာ ရုပ္သိမ္းလုိက္ပါတယ္။

ဒုတိယပုိင္း အစီအစဥ္က ေဖ်ာ္ေျဖေရး က႑ပါ။ ညေန ၃ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီထိပါ။  ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္မွာ ပထမအေနနဲ႔ လူငယ္ ေမာင္မယ္မ်ားက ဗုဒၶေ၀မတၱ (ျမတ္စြာဘုရားမ်ားရဲ့ အခ်င္းခ်င္း မတူညီၾကတဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ သက္ေတာ္) ကို ျမန္မာ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အတုလံ အတုမရွိ အဆုိအက၊ မဟာ၀ီရ အုိ ဗုဒၶ အက၊ ေတဘုမၼာ အက၊ မကုိဋ္အကတုိျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ၿပီးေနာက္ ေ၀ႆႏၱရာ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကုိ တစ္နာရီၾကာ တင္ဆက္ ကျပၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ သံဃဒါန ဆြမ္းေလာင္း၊ စုေပါင္း ဓါတ္ပုံရုိက္ၿပီး အစီအစဥ္ကို နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ပါတယ္။ 

ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ အားလုံးၿပီးဆုံးမွ သံဃဒါန ေလာင္းလွဴတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းေတြလဲ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ကုိ ရႈစား အားေပးၾကရပါတယ္။ ေ၀ႆႏၱရာမင္းႏွင့္ ဇူဇကာ  ပုဏၰား သရုပ္ေဆာင္ ေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းေတြေကာ ပရိသတ္ေတြပါ ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့ သရုပ္ေဆာင္ေတြလဲ သူ႔အခန္းနဲ႔သူ ေကာင္းၾကပါတယ္။ 

လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဓါတ္ပုံေလးေတြ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။











***

Tuesday 17 May 2011

ဆာနာမံေတာ္ႏွင့္ သူ၏ ၀က္စ္မင္စတာ ပုံျပင္ (၄)

ႏွစ္လဆုိတဲ့ အခ်ိန္အခါက ဘာမွ မၾကာလုိက္။ ေခါင္း ေျခာက္ခါရိတ္၊ ၀တ္ရုံေတာ္သကၤန္း ရွစ္ေခါက္ ေလွ်ာ္ၿပီးေနာက္ စာရင္းေပးသြင္းထားတ့ဲ IELTS စာေမးပြဲႀကီး ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိလာေလေတာ့သည္။ ရင္မတုန္ေပမဲ့ ျပည္ပမွာ ပထမဆုံး ေျဖရတဲ့ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲမုိ႔ ရင္ေတာ့ ခုန္ခ်င္သလုိလုိ။ ဒီ အသက္အရြယ္ ေရာက္ေနတာေတာင္ ရင္ခုန္သံေတြ မရပ္ေသးတာ သူ႔ကိုယ္သူ အံ့ၾသေနမိသည္။ ဘာေတြေမးလုိ႔ ဘာေတြ ေျဖဆုိရမည္ကို ဘယ္လုိလုပ္ သိႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး (ေလမႈတ္ထုတ္သံ)။ ဥပမာ။ ေနေကာင္းလား၊ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ၊ ဘယ္မွာ ေနတာလဲ။ အဲဒီလုိ ေမးခြန္းမ်ိဳး ဆုိရင္ေတာ့ သူ ဒုိးကလဲ ေဒါက္ကနဲ ေျဖဆုိႏိုင္မွာ ေသခ်ာသည္။ း)) အင္း... ဒီလုိ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတာ့ စိတ္မွန္တဲ့ သူတုိင္း ေျဖဆုိ ႏုိင္သည္ဘဲေလ။

ေမလထဲေပမဲ့ မနက္ခင္း ခပ္ေစာေစာမုိ႔ အေအးဓါတ္က သိသိသာသာ ရွိေနေသးသည္။ စာေမးပြဲက မနက္ ကုိးနာရီ စမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ေနထုိင္တဲ့ ေက်ာင္းမွ ၇ နာရီေလာက္ စထြက္ျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲ မေျဖခင္ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ (သုိ႔) ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ႀကိဳေရာက္မွ ေတာ္ကာ က်မည္။ တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ့ ထုံးစံအတုိင္း တန္းစီၿပီး ခုံနံပါတ္ ထုတ္ယူရဦးမည္။ အမိျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းကေတာ့ သူ စည္းကမ္းပ်က္စြာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ရထားလက္မွတ္ ၀ယ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘုန္းႀကီးခ်စ္တဲ့ ႏုိင္ငံပီပီ ဘယ္သူမွ အျပစ္မေျပာၾက။ ဒီဘက္ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလုိ ေက်ာ္တက္ရင္ေတာ့ အက္ဖ္သံေတြ ပ်ံ႔ထြက္လာေလာက္သည္။

သူတုိ႔အုပ္စု ၀က္စ္မင္စတာ ယူနီဗာစီတီ အနီးက ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ဆားကပ္ ဘူတာရုံသုိ႔ မနက္ ရွစ္နာရီခြဲခန္႔ ေရာက္ရွိၾကေလသည္။ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ဆားကပ္ ဘူတာရုံက နာမည္ႀကီး ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္စထရိ လမ္းေပၚမွာ တည္ရွိေလသည္။ ထုိလမ္းကုိ တစ္ရက္မွာ လူေပါင္း သိန္းခ်ီသန္းခ်ီ ျဖတ္သန္းၾကသည္တဲ့။ ၿမိဳ့လယ္ဆုိေတာ့လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ စည္ကားေပမေပါ့။ (စေရာက္ဖူးခါစက အဲဒီ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ စထရိကုိ  ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ၿမိဳ့ဟု သူ ထင္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ ညံ့ခ်က္)။ သူတုိ႔အုပ္စု အဲဒီဘူတာရုံေန ရွစ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလ်ာက္သြားၾကေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိစဥ္က ဆြမ္းခံၾကြခဲ့တဲ့ အထုံက ပါေနေသးေတာ့ ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္ ေလးပါးလုံး တန္းစီၿပီး စကၡဳေျႏၵခ်ကာ မေႏွးမျမန္ ရီဂ်င္စထရိေပၚ ေလ်ာက္ေနၾကသည္။ ၀တ္လာတဲ့ အ၀တ္အစားက ေလာင္းကုတ္၊ ေခါင္းစြပ္ ေျခစြပ္ ေျခအိတ္၊  ယူနီေဖာင္း အျပည့္၀တ္ဆင္ထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ တန္းစီၿပီး မေႏွးမျမန္ လမ္းေလ်ာက္ေနၾကတာက တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္လူေတြအျမင္မွာေတာ့ အႏၱာတိကတုိက္က ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲ နယ္ကၽြံလာတယ္လုိ႔ ထင္ေကာင္း ထင္ႏုိင္ေလသည္။ အမွန္ပင္ ပင္ဂြင္းငွက္တို႔နဲ႔ တူေလစြတကား။

စကၡဳေျႏၵခ်သြားတယ္ဆုိတာ မ်က္လႊာခ်ၿပီး သြားသည္ကို ဆုိလုိသည္။ မ်က္လႊာခ်ၿပီး သြားတယ္ ဆုိသည္မွာ ဗုဒၶဥပေဒအရ ပတ္၀န္းက်င္ ေရွ့တူရူသုိ႔ ေလးေတာင္ခန္႔မွ်သာ ၾကည့္ၿပီး သြားသည္ကုိ ဆုိလုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၿမိဳ့ေန ဘုန္းႀကီးေတြအဖုိ႔ ေလးေတာင္ခန္႔မွ်သာ ၾကည့္ၿပီး သြားလွ်င္ မစားသာလွေပ။ ေန႔စဥ္ သံဃာဦးေရ ေလ်ာ့ေလာက္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာဆုိ ပုိ မလြယ္ေသး။ ကုိေရႊဒရုိင္ဘာတုိ႔က မ်ဥ္းၾကားေရာက္ရင္ လီဗာပုိတင္ၿပီး ေမာင္းရမယ္လုိ႔ အထက္က အမိန္႔ ထုတ္ျပန္ထားသည့္အလား ဇြတ္ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ လန္ဒန္မွာေတာ့ မ်ဥ္းၾကားက ကူးရင္ စိတ္ေအးရသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ေလးေတာင္ခန္႔မွ်သာ ၾကည့္သြားလွ်င္ေတာ့ ကားတုိက္မခံရဘဲ လူကေတာ့ မၾကာမၾကာ အတိုက္ခံရေလာက္သည္။ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ စထရိမွာ လူေတြ မ်ားလွသည့္ ျဖစ္ျခင္း။

မႏၱေလးက ဆရာေတာ္တစ္ပါး အမိန္႔ရွိတာ ၾကားဖူးသည္။ ဒို႔ မႏၱေလးက ကုိယ္ေတာ္ေတြလဲ လမ္းေလ်ာက္ရင္ ေလးေတာင္ခန္႔မွ်သာ ၾကည့္ၿပီး သြားၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အေရွ့ဘက္ဆုိ ရန္ကင္းေတာင္၊ အေနာက္ဘက္ဆုိ ေရႊမင္း၀ံေတာင္၊ ေတာင္ဘက္ဆုိ ကၽြဲနဖားေတာင္၊ ေျမာက္ဘက္ဆုိ မႏၱေလးေတာင္။ အဲဒီ ေလးေတာင္ေလာက္ အကြာအေ၀းကုိသာ ၾကည့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ေပစြ။ ဟုတ္ေပစြ။ အဲဒီလုိ ေလးေတာင္ အတုိင္းအရွည္ေလာက္ ၾကည့္ပါမွ အႏၱရာယ္ ကင္းႏုိင္မည္ေလ။ 

သူ ရန္ကုန္မွာ ေနစဥ္တုန္းက ၀မ္းနည္းဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ႀကဳံခဲ့ဖူးသည္။ ၿမိဳ့တြင္းရြာတြင္းသုိ႔ သြားတဲ့အခါ ဘုရားဥပေဒ ေသခိယ သိကၡာပုဒ္မွာ ၾသကၡိတၱစကၡဳ= ေလးေတာင္ခန္႔မွ်သာ ၾကည့္ၿပီး (မ်က္လႊာခ်ၿပီး) သြားရမယ္လုိ႔ ဆုိထားသည္။ သူ ေနထုိင္ရာ ေက်ာင္းတုိက္မွာ ကုိရီးယားဘုန္းႀကီး တစ္ပါးရွိသည္။ ဒုလႅဘ၀တ္ရင္းနဲ႔ တရားဘက္ ၀ါသနာ ပါသြားတဲ့အတြက္ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ပင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနထုိင္ေနသည္။ တစ္ေန႔ သကၤန္းလွန္းရန္အတြက္ ႀကိဳးတန္းရုိက္ဖုိ႔ ေစ်းသုိ႔ သံေခ်ာင္း၀ယ္ အသြား လမ္းျဖတ္အကူးမွာ ကားတုိက္ခံရၿပီး ပ်ံလြန္သြားခဲ့ေလသည္။ ကုိရီးယားဘုန္းႀကီးက တကယ့္ ေလးေတာင္ခန္႔မွ်သာ ၾကည့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားေသာေၾကာင့္ အျဖစ္ဆုိးနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔ၿပီး ဘ၀ပါ ေပးဆပ္ရေလသည္။ အိမ္းးးး  ေခတ္ကာလအရဆုိရင္ေတာ့ မႏၱေလးက ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ့ ေလးေတာင္(ေတာင္ေလးလုံး) အကြာအေ၀းေလာက္ ၾကည့္ၿပီး သြားတာကမွ ပိုၿပီး သင့္ေတာ္ေပဦးမည္။ သာသနာအတြက္ အသက္ဆက္ဖုိ႔ လုိအပ္သည္မဟုတ္လား။

ဘိလပ္ေရာက္မွ ပရိကၡရာ အစစ္ေတြ အဖုံးကြယ္ခံရၿပီး ပရိကၡရာအတုေတြက ခႏၶာကုိယ္ေပၚ ေနရာ ယူကုန္သည္။ သင္းပုိင္ ကုိယ္၀တ္တုိ႔ အေပၚ၌ ေလာင္းကုတ္ႀကီးက စြင့္စြင့္ကားကား ၀ံ့ၾကြားေနေလသည္။ သကၤန္းသာသနာေပ်ာက္ၿပီး ေလာင္းကုတ္ သာသနာ ေရာက္သြားမွာကုိပင္ ေတြးပူခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ေရာမေရာက္ ေရာမလုိက်င့္၊ ဘိလပ္ေရာက္ ဘိလပ္လုိ က်င့္ရမည္ဘဲ။ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။  အမိျမန္မာႏုိင္ငံမွာလုိ သင္းပုိင္ ကိုယ္၀တ္ သကၤန္းေလးျဖင့္သာ သြားလာပါက လူအေႏွာင့္အယွက္ မခံရသည္ ထားဦး။ ေလက ခပ္ထန္ထန္ ရာသီဥတုက ဖရုိဇင္ဆုိေတာ့ သကၤန္းေတြ ေလလွန္ၿပီး လူလဲ ေရခဲတုန္းဘ၀ ေရာက္ေလာက္သည္။ ေလာင္းကုတ္ေလးန႔ဲမွ ဣေျႏၵရရ ၾကြႏုိင္ေသးသည္။ 

ေလာင္းကုတ္ႀကီးနဲ႔ ဟုိသြား ဒီသြား လုပ္ျပန္ေတာ့လဲ လူျဖဴေတြက ေမးၾကသည္။ မင္းတုိ႔က ေရွာင္လင္ ဘုန္းႀကီးေတြလား။ တိဗက္ဘုန္းႀကီးေတြလား တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႔က ဒလုိင္းလမ္းမားးးးးးးး ဟူ၍ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေခၚၿပီး ေနာက္ေျပာင္ၾကေသးသည္။ အဆုိးဆုံးမွာ လူငယ္ပုိင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ မင္းတုိ႔ သုိင္းတတ္သလား ဟု အေမးခံရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ငါတုိ႔ ဘာသာက သုိင္းကစားတ့ဲ ဘာသာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျဖလုိက္ရင္လဲ သူတုိ႔က မယုံခ်င္ၾက။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လဲ ခါးပတ္နက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရထားတဲ့ တကယ့္ဆရာႀကီး စတုိင္လ္မ်ိဳး ခါးကုိေကာ့ ရင္ကုိ ေမာ့ၿပီး ခပ္ၾကြၾကြ ေလ်ာက္ျပလုိက္ရသည္။ ဟန္ကိုယ့္ဖုိ႔ မဟုတ္လား။ မေတာ္လုိ႔ သုိင္းပညာ လာစမ္းရင္ေတာ့ ဒုကၡ။ ေနာက္က်တဲ့ ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္ဆုိၿပီး ေျခသုိင္းပညာအသုံးျပဳကာ တဟုန္ထုိး ထြက္ေျပးလာရုံမွ လြဲၿပီး သူ ဘာပညာမွ မတတ္။ အင္းးးး အင္းးးးး အေျပးေလးေတာ့ ေလ့က်င့္ထားဦးမွ။ ဒါမွ အေရးနဲ႔ဆုိ အေမာခံႏုိင္မွာ။  ။


ဆက္ေရးပါဦးမယ္။

***Picture from Google Search

**



Monday 16 May 2011

ဆာနာမံေတာ္ႏွင့္ သူ၏ ၀က္စ္မင္စတာ ပုံျပင္ (၃)


ဘိလပ္ေရာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေလး ႏွစ္လ သုံးလေလာက္ တက္ၿပီး IELTS စာေမးပြဲ ေျဖဆုိဖုိ႔ သူတုိ႔အုပ္စု ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ထုိစာေမးပြဲ သတ္မွတ္အဆင့္မီမွ တကၠသိုလ္ တစ္ခုခု ဆက္လက္လုိ႔ ရမည္ေလ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေျဖဌာနကုိ သူတုိ႔ လုိက္ရွာၾကသည္။ ေတြ႔ပါၿပီ။ ၀က္စ္မင္စတာ ယူနီဗာစီတီ မွာ။ အဲဒီ တကၠသိုလ္မွာ ေျဖဆုိလုိ႔ ရသည္ဘဲ။ ဘိလပ္ေရာက္ခါစ ဆုိေတာ့လဲ အင္တာနက္ လမ္းညြန္ေတြက မသုံးတတ္ေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တတ္ေယာင္ကားျဖင့္ လန္ဒန္ၿမိဳ့ေျမပုံကို ျဖန္႔ခင္းၿပီး ရွာေဖြကာ သူတုိ႔အုပ္စု IELTS စာေမးပြဲအတြက္ စာရင္းေပးဖုိ႔၀က္စ္မင္တာ ယူနီဗာစီတီ ရွာပုံေတာ္ ထြက္ခဲ့ၾကေလသည္။

ဘုန္းႀကီးေတြပီပီ ပုံေသကားခ်ပ္ တြက္ထားသည္မွာ ၀က္စ္မင္စတာ ယူနီဗာစီတီသည္ ၀က္စ္မင္စတာ ဘူတာရုံ အနီးတစ္၀ႈိက္ ရွိရမည္ဟူ၍ပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေနထုိင္ရာ ေဟာင္းစလုိးအရပ္မွ ပစ္ကစ္ဒလီ ေျမေအာက္ ရထားလုိင္းျဖင့္ လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲသုိ႔ တပ္ခ်ီသြားၾကေလသည္။ ၿမိဳ့ထဲက ဂရင္းပါ့ခ္ ဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး ေနာက္ထပ္ ေျမေအာက္ရထား တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ ဂ်ဴဘလီလုိင္းျဖင့္ ထပ္စီး သြားၾကေလသည္။ မၾကာျမွင့္မီမွာပင္ ၀က္စ္မင္စတာ ဘူတာရုံသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ ဘူတာရုံက ထြက္ၿပီး ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီ ဆက္သြားရမွန္း သူတုိ႔ အုပ္စု မသိၾကေတာ့။ စာရြက္ေပၚက ေျမပုံနဲ႔ လက္ေတြ႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ ဆက္စပ္လုိ႔ မရ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူတုိ႔ ေလးပါး အုပ္စု အေရွ့အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္တုိ႔ကို တစ္ပါး တစ္လြဲစီ မွန္းဆၾကရင္း ေယာင္လည္လည္ျဖင့္ အခက္ေတြ႔ေနေလေတာ့သည္။ ထုိသုိ႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနခုိက္ ဘိလပ္သုိ႔ ေရာက္ခါစက ဘိလပ္သုိ႔ အရင္ေရာက္နဲ႔ ၿပီးသူတုိ႔ ေျပာျပေသာ စကားကုိ အမွတ္ရေလသည္။ ဘိလပ္က ရဲေတြက ျမန္မာက ရဲေတြလုိ ေၾကာက္စရာမလုိဘူး။ ကူညီဖုိ႔ဆုိ ကေလးေသာ ေခြးေသာ မေရြးဘူး။ အကူအညီေပးၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ႔ရင္ သူတုိ႔ကုိ သြားၿပီး အကူအညီေတာင္းပါ။ သူတုိ႔ ေျဖရွင္းေပးပါလိမ့္မယ္ ဟူသတည္း။

ဒါနဲ႔ ဘူတာရုံနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္နားက လြန္စြာမွ ႀကီးမားလွတဲ့ အေဆာက္အဦ ၀င္းအတြင္းက ေသနတ္ေတြ လြယ္ထားၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ရဲသားေတြဆီ သူတို႔အုပ္စု ခ်ဥ္းကပ္ သြားလုိက္ၾကသည္။ ရဲသားတစ္ေယာက္အား ၀က္စ္မင္စတာ ယူနီဗာစီတီအား ေမးၾကည့္ေသာအခါ မသိဘူး ဒီနား မရွိဘူး ဟူ၍သာ အေျဖ ရရွိေလသည္။ ခဏအၾကာ၌ ေနာက္ထပ္ ရဲသားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာရာ သူတုိ႔ ေမးၾကည့္တဲ့အခါမွာမွ သူက လိပ္စာေပးပါတဲ့။ သူ႔ကို လိပ္စာ ေပးလုိက္ေတာ့ မင္းတုိ႔ သြားရမဲ့ေနရာက ဒီမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ ဆားကပ္မွာဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရမွာတဲ့။ ဒါဆုိရင္ အဲဒီကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ သြားရမလဲ ဆုိေတာ့ ဒီဘူတာကေန ဂရင္းပါ့ခ္ကုိ ေျမေအာက္ရထား ထပ္စီးပါ။ ဂရင္းပါ့ခ္ေရာက္ရင္ ဗစ္တုိးရီးယားလုိင္းကုိ ေျပာင္းစီးပါ၊ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ဆားကပ္ ေရာက္ရင္ ဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ရင္ ၈ မိနစ္အတြင္း ေရာက္လိမ့္မယ္ ဟူ၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေပးေလသည္။ (ေနာက္မွ သိလာရသည္မွာ သူတုိ႔အုပ္စု ၀င္ေရာက္၍ အကူအညီသြားေတာင္းခဲ့တဲ့ ေနရာဟာ ဘိလပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တုိ႔ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္ေနက် ေနရာ တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ ပါလီမာန္ အေဆာက္အဦႀကီးပင္ ျဖစ္ေလေသာ ဟူ၏)။

သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔လာခဲ့ရာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေျမေအာက္ရထားကို ထပ္စီးၿပီး ရဲသား ညြန္ျပခဲ့တဲ့ အတုိင္း သြားေရာက္ခဲ့ရာ နာရီ၀က္အတြင္း ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ စထရိႏွင့္ ရီဂ်င့္စထရိတ္ လမ္းဆုံရာ မနီးမေ၀းနားမွာ ရွိတဲ့ ၀က္စ္မင္စတာ ယူနီဗာစီတီသုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ေက်းဇူးကမၻာပါ။ ရဲအရာရွိတုိ႔ေရ။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ေယာင္ျခာျခာနဲ႔ ဘိလပ္ေရာက္ ေတာသား ေလးေယာက္လုိ႔ ဆုိရေလမလား။ ေလးေယာက္ေပါင္း ေလးေက်ာ္ ျဖစ္မလား မေျပာတတ္ေတာ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ အရႈံးထဲက အျမတ္မွာ ဖုိးသူေတာ္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားလွ်င္ ဆြမ္းဆန္ မ်ားမ်ားရတတ္သကဲ့သုိ႔ သူတုိ႔ အုပ္စုလဲ လမ္းမွား၍ ပါလီမာန္သို႔ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ဖူးခြင့္ ႀကဳံရေတာ့သည္ တမုံ႔။  ။

သူတုိ႔အုပ္စုသည္ ၀က္စ္မင္စတာ ယူနီဗာစီတီ အေဆာက္အဦ ေအာက္ထပ္၌ IELTS စာေမးပြဲအတြက္ စာရင္းေပးသြင္းၿပီး ၀င္ခြင့္လႊာ စာရြက္ပုိင္းေလးကုိ ယူေဆာင္ကာ လာလမ္းအတုိင္း ျပန္လာခဲ့ၾကေလသည္။  ေရွ့ ႏွစ္လေလာက္ေနရင္ ၀င္ခြင့္ စာရြက္ကေလး ယူေဆာင္ကာ အဲယူနီဗာစီတီမွာ စာေမးပြဲ လာေျဖၾကရမည္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္ေနမွ ေျဖဆုိရမဲ့ စာေမးပြဲကုိ ဒီေန႔ သို႔မဟုတ္ မနက္ဖန္ ေျဖဆုိရေတာ့မဲ့ အလား မနားမေန ႀကိဳးစားေနၾကသည္ဟူ၍ အထင္ေတာ္ မရွိေစလုိ။ အမွန္မွာ တစ္ရက္ကို အဂၤလိပ္စာအုပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာခန္႔ ဖတ္ရသည္ကုိပင္ လြန္စြာ ႀကီးမားလွသည့္ တာ၀န္ႀကီးတစ္ရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ရသည့္အလား ပင္ပန္းလုိက္တာဟူ၍ မၾကာခဏ ၿငီးျငဴကာ IELTS စာေမးပြဲ ေျဖဆုိရမဲ့ ေန႔ရက္ကို လက္ခ်ိဳးမေရ၊ ျပကၡဒိန္ မၾကည့္ဘဲ ေနေနနားနား စားစားေသာက္ေသာက္ျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ စိတ္မပါ့တပါ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေလေတာ့သတည္း။ ။

ဆက္ေရးပါဦးမယ္။

*****Picture from Google Search

***

.

Saturday 14 May 2011

ဆာနာမံေတာ္ႏွင့္ သူ၏ ၀က္စ္မင္စတာ ပုံျပင္ (၂)

သူလဲ သူ၏ အထုပ္အပိုးကုိ ေအာင့္အီး သယ္ပုိး ထားရတဲ့အတြက္ ဦးေကာကို ကၽြဲမီးတုိေနမိသည္။ ဦးေကာ လုပ္လုိက္လုိ႔ သူ အေပါ့မသြားခဲ့ရတာ ဟူ၍ စိတ္ထဲက က်ိတ္မခဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္... ဦးေကာက သိပ္ၿပီး ေတာက်တာဘဲ။ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား။ အဂၤလိပ္စာ သင္လာခဲ့တဲ့ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္က ဒီေနရာေလးမွာေတာင္ အသုံးမခ်ႏုိင္ဘူးလား ဟူ၍ တေျပာေျပာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဦးေကာကလဲ ျပန္ေျပာရွာပါသည္။ ငါ.. သတိမထားမိလုိက္လုိ႔ပါကြာ၊ ဒီအဂၤလိပ္စာေလာက္ေတာ့ ဖတ္တတ္ပါတယ္ တဲ့။

၀ဋ္မွာအၿမဲ ငရဲမွာ အပ ဆုိတာ အမွန္သားကလား။ ဦးေကာကို ျမည္တြန္ ေတာက္တီး ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ် ၀ဋ္က သူ႔ဆီ ဒဲ့ေကာ တြတ္ေကာ မဂၤလာစုံတြဲပါ ၀င္လာေလသည္။

ေက်ာင္းဒကာႀကီးက သူတုိ႔အဖြဲ႔ထဲက အႀကီးဆုံး ဦးဇင္း ဦးေတအား ကြန္ပ်ဴတာ လွဴခ်င္သည္တဲ့။ ကြန္ပ်ဴတာဆုိ သူက ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ နားလည္သူ ျဖစ္ေလေတာ့ ဦးေတနဲ႔အတူ PC World အမည္ရွိ ကြန္ပ်ဴတာဆုိင္ ခပ္ႀကီးႀကီးသုိ႔  သြားေရာက္ၿပီး တုိရွီဘာ ၀င္းဒုိး ဆဲဗင္း လက္ပ္ေတာ့ပ္ တစ္လုံးအား ပါကင္ပိတ္ ၀ယ္ယူခဲ့ေလသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ၀ယ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ စဖြင့္ၾကည့္သည္။ အားလုံး ပါဖက္ပါဘဲ။ သုိ႔ေပမဲ့ ဆင္တစ္ေကာင္လုံး ၀င္ၿပီး အၿမီးက်မွ တစ္ ဆုိသလုိ ကြန္ပ်ဴတာက ေကာင္းေပမဲ့ ၀က္ဘ္ကင္က အလုပ္မလုပ္ေတာ့ ခက္ေနသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔၌ ထုိ ပီစီေ၀ါလ္ ဆုိင္သုိ႔ ထုိကြန္ပ်ဴတာကုိ ယူေဆာင္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ အသစ္တစ္လုံးျဖင့္ လဲလွယ္ရယူရန္ သြားရျပန္ေလသည္။ ဘိလပ္ႏုိင္ငံမွာ အဲဒီလုိ ကာစတန္မာ ရုိက္ ကေလး ရွိတာ မဆုိးဘူး ဟု သူျမင္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ အလြယ္တကူေတာ့ မရ။ ေရာင္းတုန္းကေတာ့ ေရာ့ အင့္ ဆုိၿပီး မိနစ္ပုိင္းအတြင္း ၿပီးခဲ့ေလသည္။ တစ္ခုခု အျပစ္ရွိလုိ႔ ျပန္လဲယူမယ္ဆုိေတာ့ တစ္ေနကုန္ ေစာင့္ရေရာ။ ၀က္ဘ္ကင္ကုိ ဆုိင္က ႀကိဳးစား ျပဳျပင္သည္။ ဒါေပမဲ့ မရ။ ဘယ္ရပါ့မလဲ သူကုိယ္တုိင္ က်က်နန ျပင္ဆင္ၾကည့္တာမွ မရခဲ့တာ။ သူလဲ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ကလိတတ္သည္ဘဲ။

ဒါနဲ႔... အဲဒီ ပီစီေ၀ါလ္မွာ တစ္ေနကုန္ခဲ့သည္။ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားက ခပ္ထူထူ။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ပရိကၡရာ အစုံအလင္ သူ ၀တ္သြားခဲ့သည္ေလ။ ဆုိင္လာခါနီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေသာက္လာခဲ့တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဆုိင္ထဲမွာ အဲယားကြန္း အျပည့္ လြတ္ထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီ ႏွစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ သူ အေပါ့ သြားခ်င္စိတ္  ေပါက္လာသည္။ တြဳိင္းလက္ဆုိတဲ့ စာလုံးကုိ တစ္ဆုိင္လုံး လုိက္ရွာသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ မေတြ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆုိင္၀န္ထမ္းေတြကုိ ေမးလုိက္ရေလသည္။ ေတြ႔မွေတြ႔ေတာ့ သူ႔ အနားက နံရံတစ္ဘက္ျခားမွာ။ ေအာ္.... တြိဳင္းလက္ကုိ စာမေရးဘဲ ထားတာကုိး။

ဒါနဲ႔... တြိဳင္းလက္ထဲ ၀င္ၿပီး ပရိကၡရာ အခ်ိဳ႔ကို ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လုပ္ၿပီး သူ အေပါ့သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပါဘဲ (ဦးေကာ ဆြဲလုိက္သလုိ) ေရဆြဲခ်ဖုိ႔ အိမ္သာ ေၾကြခြက္ အေပၚတည့္တည့္က ႀကိဳးကေလးကို သူ ဆြဲလုိက္မိေလသည္။ ဆြဲၿပီးမွ မွားမွန္း သူသိသြားသည္။ ျမည္လုိက္သမွ တတီတီ နဲ႔။ အင္မာဂ်င္စီ အလန္းမ္ အသံ။ အိမ္သာထဲမွာ သူ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနသည္။ သင္းပိုင္ကုိဘဲ ျပန္ျပင္၀တ္ရေတာ့မလုိလုိ၊ ေလာင္းကုတ္ၾကယ္သီးေတြဘဲ ျပန္ တပ္ရေတာ့ မလုိလုိနဲ႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေလသည္။ အဲဒီပုံစံကုိ စဥ္းစားရင္ အခုထက္ထိ ရွက္သလုိလုိ ျဖစ္မိသည္။ ေနာက္မွ သူ စဥ္းစားသည္။ အသံျမည္တာ ရွိရင္ အသံရပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ အရာလဲ ရွိရမယ္ ဟူ၍။ အဲဒီေတာ့မွ သူႏွင့္ မနီးမေ၀း နံရံတစ္ခုမွာ ခလုပ္တစ္ခု သူ သြားေတြ႔သည္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အင္မာဂ်င္စီ အမွတ္အသားေလးနဲ႔။ သူ အဲဒီ ခလုပ္ခေလးကို ႏွိပ္လုိက္တဲ့ အခါမွ အသံေတြ အားလုံး ရပ္သြားေလသည္။

ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဘယ္သူမွ မလာခဲ့ၾကလုိ႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ သူ႔ရဲ့ ကုိ႔ယုိ႔ကားယားပုံႀကီးက ရွက္စရာႀကီး။ ကာစတန္မာေတြ ခဏခဏ မွားဆြဲမိတတ္လုိ႔လား၊ ဆုိင္ထဲမွာဘဲ တစ္ျခားအသံေတြက ပုိဆူညံေနလုိ႔လား။ ဘာလားညာလား မသိေပမဲ့ သူကေတာ့ ကံေကာင္းစြာပင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာၿပီး အားယူအုိေက အလုပ္မခံခဲ့ရရွာေပ။ အသံေတြ တိတ္သြားေတာ့ သူမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနမလား မသိဘူးဆုိၿပီး ေဘစင္အေပၚက မွန္ေရွ့မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာသူ အကဲခတ္ေနမိသည္။ မ်က္ႏွာ မပ်က္ဘူး ထင္ပါရဲ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့မွ  အိမ္သာထဲက ထြက္လာၿပီး သူ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်ႏုိင္ေလသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့....

"ငါ ဦးေကာကို ေျပာခဲ့လုိ႔ အခု ၀ဋ္လည္တာ"

ဆုိၿပီး သတိသံေ၀ေတြ ၀င္ေရာက္လာေလသည္။ ဟုတ္ေပသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံ တစ္ခုခု သုိ႔မဟုတ္ အားလုံးျဖင့္ ေျပာဆုိ ေစာ္ကားမိခဲ့မယ္ဆုိရင္ ၀ဋ္က ေနာက္ကေနၿပီး တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနမွာ ေသခ်ာလွေလသည္။ ဒီေန႔ ၀ဋ္လည္မလား။ မနက္ဖန္လား။ သန္ဘက္ခါလား။ လာမဲ့ႏွစ္လား။ ေရွ့ဆယ္ႏွစ္မွာလား။ မေသခင္လား။ ေနာင္ဘ၀မွာလား။ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ ၀ဋ္ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ လုိက္လာေပမည္။ ဘုရား ဘုရား  ၀ဋ္ ၀ဋ္။ ေျပးလုိ႔ မလြတ္ႏုိင္ပါလား။ အလြန္႔အလြန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့၊ ျပဳသူေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေလ့ရွိတဲ့ ၀ဋ္တုံး၀ဋ္ခဲႀကီးပါတကား။ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ျဖင့္ သတိသံေ၀ဂ ယူၾကကုန္ေလာ့။ ။

အားရင္ ဆက္ေရးပါဦးမည္။
*** Picture from Google Search
**

Thursday 12 May 2011

ဆာနာမံေတာ္ႏွင့္ သူ၏ ၀က္စ္မင္စတာ ပုံျပင္ (၁)

ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းကေတာ့ ဒီကတုံးေဖာ္၊ ဒီပုခုံးေဖာ္ၿပီး ဒီသင္းပုိင္ ဒီကုိယ္၀တ္ ဒီညွပ္ဖိနပ္ကေလးနဲ႔တင္ ရပ္ရြာ/ရပ္ကြက္ထဲ ဆြမ္းေရး ကြမ္းေရး သာသနာေရး ဘာသာေရးအတြက္ သူ သြားလာေနက် ျဖစ္သည္။ တင့္တယ္လုိက္သမွ သမဏသာရုပၸ အျပည့္အ၀ပင္။ အသားျဖဴျဖဴ ေခါင္းစိမ္းစိမ္း သကၤန္းညိဳညိဳနဲ႔ ကပုိကရုိ သူ မျဖစ္ခဲ့။ ပရိကၡရာပစၥည္းလဲ ဒီထက္ ပို၍ သယ္ေဆာင္သြားစရာမလုိ။

ေဟာ... ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ ဘိလပ္ျပည္။ ျမန္မာမွာလုိ သင္းပိုင္ ကုိယ္၀တ္ ညွပ္ဖိနပ္နဲ႔တင္ ပရိကၡရာက မလုံေလာက္ေတာ့။ ေျခအိတ္ လက္အိတ္ လည္ပတ္ ေခါင္းစြပ္ အတြင္းခံ အျပင္ခံ အေႏြးထည္တုိ႔အျပင္ ေလာင္းကုတ္ႀကီးပါ ပရိကၡရာပစၥည္းထဲ အလုိလုိ ၀င္ေရာက္လာေလသည္။ အျပင္တစ္ခါ ထြက္ဖို႔အေရး ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေကာက္ညွင္းထုပ္ ထုပ္သလို ထုပ္ပုိးထားရသည္မွာ သူ႔အတြက္ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ အျဖစ္ဆုံးပင္ ျဖစ္သည္။ အဲဒီလုိ မထုပ္ပုိး၍လဲ မျဖစ္။ သူ ဘိလပ္ ေရာက္တဲ့ရာသီက ေဆာင္းတြင္းအတြင္းပုိင္းႀကီး။ ေအးလုိက္သမွ က်ဳံ႔ေနတာဘဲ။ အျပင္ထြက္တဲ့အခါ အဲဒီလုိမွ ခႏၶာကုိယ္ကို မထုပ္ပုိးတားရင္ Frost bite ေၾကာင့္ နားရြက္ျပတ္ နာေခါင္းျပတ္ လက္ဆစ္ ေျခဆစ္ကေလးေတြ ျပတ္ၾကၿပီး  သစ္ကုိင္းသစ္ခက္ေတြ ခုတ္ျဖတ္ခ်ခံထားတဲ့ သစ္ငုတ္တုိႀကီးလုိ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္။

သူ႔အရပ္ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ဇာတ္ေပဘဲ။ မတတ္ႏုိင္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အေပါ့အေလး ကိစၥကေတာ့ အလြန္ အခက္ ေတြ႔လွသည္။ ဘ၀ တစ္ေလ်ာက္လုံး တစ္ခါမွ အဲဒီလုိ မေနခဲ့ဖူးေတာ့ အေပါ့အေလး သြားတဲ့အခါ မၾကာခဏ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ အင္း... အခုထက္ထိ အလြဲအေခ်ာ္ ျဖစ္တုန္းပါဘဲေလ။ မထိဖူးေသးတဲ့ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္အနံ႔ ထိေတြ႔ေနေတာ့လဲ ဟုိနားက ယားယံလာသလုိလုိ ဒီအနားက ပုိးေကာင္ေလး၀င္ေရာက္ ကုိက္ခဲခံေနသလုိလုိ ဟုိနားဒီနားေတြက မ်က္တက္မ်က္တက္နဲ႔ အေတာ္ေလး ေနရထုိင္ရ ဆုိးလွတာကလား။

သူ၀တ္ရုံထားတဲ့ ပရိကၡရာ ပစၥည္းေတြကို သူ စိတ္ထဲက ေရတြက္ေနမိသည္။ 
သင္းပုိင္၊ ကိုယ္၀တ္၊ ေခါင္းစြပ္၊ အေႏြးအက်ၤ ီ သုံးထည္။ ေလာင္းကုတ္၊ ေရွာ့ပင္၊ ေလာင္းပင္၊ ေျခအိတ္ ႏွစ္ထပ္၊ ရွဴးဖိနပ္ တစ္ရံ။ ဘာက်န္ေသးပါလိမ့္။ အဲ.. မ်က္မွန္က တပ္လုိက္ေသး။ သူ႔ေလာင္းကုတ္ အိတ္ထဲမွာ မုိဘိုင္း တစ္လုံး၊ ေက်ာင္းေသာ့ တစ္စုံ၊ ခရီးသြားလာေရးအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေစဖုိ႔ ပိုက္ဆံအိတ္။ က်န္ေသးသည္။ က်န္ေသးသည္။ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ ၾကာခဲ့ၿပီေလ။ ေဒသ အေျပာင္းအလြဲ၊ ရာသီ ဥတု အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းက အဲဒါေတြ အကုန္ သူ ၀တ္ခ့ဲ သုံးခဲ့ေလသည္။ (အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ရာသီဥတု က်င့္သား ရလာၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘိလပ္ပရိကၡရာ အခ်ိဳ႔ကုိ သူ မသုံးစြဲေတာ့ေပ)။

ဘိလပ္ေရာက္လာတာကလဲ စာေပသင္ယူ သင္ၾကားဖုိ႔ဆုိေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္ ခပ္ႀကီးႀကီးေတြ႔ရင္ ဆုိင္ထဲ ၀င္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ၀ယ္တာ မ၀ယ္တာ အပထားၿပီး ၀င္းဒုိးေရွာ့ပင္း သူ မၾကာမၾကာ လုပ္ျဖစ္သည္။ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး ဘိလပ္ၾကြလာစဥ္တုန္းကလဲ စာအုပ္ဆုိင္၊ စာၾကည့္တုိက္၊ ကြန္ဖရင့္၊ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေႏွးနဲ႔ အေျပးေလးသာ သြားလုိက္ ေမာင္ပဇင္းတုိ႔ ဟူ၍ အမွာေတာ္ ရွိထားခဲ့ ဖူးသည္ေလ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဆက္မိန္႔သည္မွာ စာအုပ္ဆုိင္သြားၿပီး စာအုပ္ေဒါင့္(အေနာင့္)မွာ ေရးထားတဲ့ စာေရးဆရာ နာမည္နဲ႔ စာအုပ္နာမည္ သိရင္ ေမာင္ပဇင္းတုိ႔ အေတာ္ေလး ဟုတ္ေနၿပီ တဲ့။ အင္းးး မွတ္သားထားဦးမွ။

တစ္ေန႔။
သူႏွင့္ အျခား ဦးဇင္း သုံပါး၊ စုစုေပါင္း ေလးပါး၊ စာအုပ္၀ယ္ ထြက္ျဖစ္သည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲ တစ္ေနရာက Waterstones အမည္ရွိ စာအုပ္ဆုိင္ႀကီးသုိ႔ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဆုိင္ႀကီးက ႀကီးလုိက္သမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ သူ႔ရပ္ သူ႔ရြာေလးထက္ပင္ ပုိႀကီးသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး၊ စစ္ေရး၊ သမုိင္း၊ သိပၸံ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳ၊ သုေတသန၊ စတ့ဲ စတဲ့ အမ်ိဳးအစားေပါင္း မ်ားစြာကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အံ၀င္ခြင္က် ရွာရ ေဖြရ လြယ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ စီမံထားေလသည္။ ေကာင္းလုိက္တာ ေကာင္းလုိက္တာ။ 

စာအုပ္ဆိုင္ ေအာက္ထပ္၌ ေကာ္ဖီဆုိင္ ရွိေလသည္။ စာအုပ္ဆုိင္ကလဲ နာရီမ်ားစြာ လည္ပတ္ၾကည့္မွ အစုံအလင္ ျမင္ရမွာ မဟုတ္လား။ စာအုပ္ဆုိင္ လည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ေမာပန္းၿပီး ဆာေလာင္လာရင္ ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး ေကာ္ဖီကို ဇိမ္က်က်  ေသာက္သုံးလုိက္ရုံဘဲ။ ဟန္က်လုိက္တာ။ ဟန္က်လုိက္တာ။ ဒါနဲ႔ သူႏွင့္ အျခား ဦးဇင္း သုံးပါး ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီမွာၿပီး ၀မ္းတီးတူးတီး လုပ္လုိက္ၾကေလသတတ္။ 

ေလာက ထုံးစံထဲမွာ စားရင္ သြားမယ္၊ ေသာက္ရင္ ေပါက္မယ္ လုိ႔ ဆုိထားတဲ့ အတြက္ ေသာက္ၿပီးေတာ့ ေပါက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာေလသည္။ ပထမံ တာ၀ ေရွးဦးစြာ ဦးေကာ (ဘြဲ႔ေျပာင္းထားသည္) အိမ္သာထဲ ၀င္သြားၿပီး အေပါ့ သြားစြန္႔သည္။ က်န္းမာေရးက အဓိက က်တယ္ေလ။ ခ်ဳပ္တည္းထားလုိ႔မွ မေကာင္းတာ။ ဦးေကာ အိမ္သာထဲ ၀င္သြားၿပီး မၾကာျမွင့္မီမွာပင္ ေကာ္ဖီတစ္ဆုိင္လုံး အင္မာဂ်င္စီ အလန္းမ္(အေရးေပၚ အခ်က္ေပးသံ) အသံျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းသြားေလေတာ့သည္။ ဦးေကာလဲ အိမ္သာထဲက အျမန္ထြက္လာသည္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေခၽြးေတြ ျပန္လုိ႔။ ေလာင္းကုတ္အက်ၤ ီႀကီးကလဲ ကို႔ယုိ႔ကားယားနဲ႔။

ဦးေကာ အထြက္ျမန္လာလုိ႔ ေတာ္ေသးသည္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ အိမ္သာထဲမွာ အစစ္အေဆး ခံရေပဦးမည္။ အေရးေပၚ အခ်က္ေပးသံေၾကာင့္ ဆုိင္၀န္ထမ္းေတြ အိမ္သာဆီသုိ႔ ခ်ီတက္လာၾကသည္။ ဦးေကာ ထြက္လာခဲ့သည့္ အိမ္သာ တံခါးကို အျပင္က ေခါက္ၿပီး အားယူ အုိေက ဟု ေအာ္ဟစ္ေမးေနၾကသည္။ အထဲက ဦးေကာ အျပင္ထြက္လာၿပီးသည္ကိုေတာ့ သူတုိ႔ မသိၾက။ သူတုိ႔ကုိ အိမ္သာတက္တဲ့လူ အျပင္ေရာက္လာပါၿပီ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဟု ျပန္ေျပာလုိက္မွ အင္မာဂ်င္စီ ခလုပ္ကို ပိတ္ၿပီး ျပန္သြားၾကေလသည္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ စပ္ၿဖဲဲၿဖဲနဲ႔။

ဒါနဲ႔... ဆုိင္၀န္ထမ္းေတြ ျပန္သြားေတာ့ ဦးေကာနား ကပ္ၿပီး ဦးေကာ အိမ္သာထဲ ဘာသြားလုပ္လုိက္လုိ႔ အခ်က္ေပးသံေတြ ထြက္္ေပၚ လာရတာလဲ ဟု ေမးျမန္းၾကည့္မိၾကသည္။ သိပါဘူးကြာ။ အေပါ့ စြန္႔ၿပီးေတာ့ ေရဆြဲခ်ရေအာင္ တြဲလဲဆြဲထားတဲ့ ႀကိဳးေလးကုိ ဆြဲလုိက္တာနဲ႔ အဲဒီ အသံေတြ ထြက္ေပၚလာတာဘဲ၊ အဲဒီ အသံေတြေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာတာ ဟူ၍ ေျပာျပေလသည္။ အင္းးး ျဖစ္ရမယ္၊ ျဖစ္ရမယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာလုိ အိမ္သာေရကို ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲခ်ရတဲ့ စနစ္က ဒီႏုိင္ငံမွာ သိပ္မရွိေတာ့သာ သိမွ မသိရွာေပးဘဲကုိး။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ... က်န္တဲ့ ဦးဇင္းေတြလဲ လူေတြ ၀ုိင္းၾကည့္ေနတာ ခံရတဲ့အတြက္ လြန္စြာမွ ရွက္လြန္းလွသျဖင့္ အဲဒီ အိမ္သာထဲ အေပါ့မစြန္႔ေတာ့ဘဲ သဘာ၀၀န္ထုပ္ႀကီးကို ေအာင့္အီးကာ သယ္ေဆာင္လာရေခ်ေတာ့သည္ တမုံ႔။

(ဖတ္တဲ့သူ မရွိမွန္းေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားရင္ ဒီပုံျပင္ကုိ ဆက္ေရးဦးမယ္။ အခုမွ တစ္၀က္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး)။

***N.B ....Picture from Google Search

**.

Tuesday 10 May 2011

ေပါင္ ၇၀.၂၀ တန္ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း


လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးရက္ေလာက္က သူ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း ခ်က္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ စားသုံးခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ မထင္မရွား သူ႔ ဘေလာ့ေလးေပၚ သူ ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တဲ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းခြက္ေလးေတြ ၾကြား၀့ံစြာ ေဖာ္ျပေပးခဲ့သည္။ စားေကာင္း လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ အင္း... ၾကြားလဲ ၾကြားေကာင္းလုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ မခ်က္ဖူးေသးေတာ့လဲ အခ်က္ရူးေလး တစ္ေယာက္လုိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ပက္ပက္စက္စက္ ခ်က္ပစ္လုိက္တာကလား။

အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက ခ်က္သည့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းကို အနီး ပတ္၀န္းက်င္နားတင္မက တကမၻာလုံးသုိ႔ ပ်ံ႔ႏွံ႔ေစခဲ့သည္။ သူ႔ ဘေလာ့ေလးေပၚက မွ်စ္ခ်ဥ္ ဟင္းခြက္ကေလးကို ျမင္ၾကသူတုိင္းက ခ်ီးက်ဴး ေထာပနာ ျပဳၾကသည္။ ေကာင္းခ်ီး ေပးၾကသည္။ "ဦးဇင္း မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းက လုံး၀ စားခ်င့္စဖြယ္ မရွိဘူး " ဟူသတတ္။ အင္း... အဲဒီလုိ ခ်ီးက်ဴးမႈေလးေတြ ရေပမဲ့လဲ သူကေတာ့ လုံး၀ ဘ၀င္ ေလဟပ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ ခ်ီးက်ဴးပေစေပါ့။ ဟုတ္လုိ႔ ဟုတ္တဲ့အတုိင္း ခ်ီးက်ဴးၾကတာဘဲ မဟုတ္လား။

သူခ်က္တဲ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ အနံ႔ေၾကာင့္ တံေတြး မ်ိဳခ်ရေလာက္ေအာင္ ခံတြင္းအာသာ ေတာင့္တတဲ့သူေတြ ရွိမရွိေတာ့ သူ မေျပာျပတတ္။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ မွ်စ္ခ်ဥ္န႔ံေၾကာင့္ လန္ဒန္မွာ ဒုလႅဘတရား တစ္ခုလုိ႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ရွားပါးလွသည့္ ယင္ေကာင္ ခပ္ႀကီးႀကီး ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ဘယ္လုိ ေပါက္ခ်လာမွန္းမသိ။ သူ ဆြမ္းသုံးေဆာင္သည့္ စားပြဲနား တ၀ွီး၀ွီးျဖင့္ ဂီယာကုန္တင္ၿပီး ေမာင္းႏွင္ေနၾကေလသည္။ ဒါဆုိရင္ ေအာင္ျမင္ေပၿပီဘဲ။ လူ႔ျပည္မွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ရင္ နတ္ျပည္က ပ႑ဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ဖ်ာႀကီး မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ ပူျပင္းလာရသတတ္။ အခုလဲ ယင္ေကာင္ေတြ သူ၏ အဆင္းအနံ႔ အရသာတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံတဲ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ၾသသဓ ဟင္းအစြမ္းကို မခံစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ထင္ပါ့။  ခရီးမုိင္ကုန္ မုိင္ကုန္ဖြင့္ၿပီး အေျပးကေလး ပ်ံသန္းခဲ့ၾကရေလသည္ဘဲ။  သူ၏ ၀တ္ရုံေတာ္ သကၤန္း၊ သူ၏ ခႏၶာ၊ သူ သီတင္းသုံး ေနထုိင္တဲ့ ေက်ာင္း။ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းနံ႔ တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြကုိ ေမာင္းထုတ္ေနသေယာင္ေယာင္။

မနက္ခင္း မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း၊ ညေနပိုင္း သရက္သီး ေဖ်ာ္ရည္၊ လိေမၼာ္ရည္ေလးပါ ပါလုိက္ေသး။ ကေလးအရြယ္ မဟုတ္ေပမဲ့လဲ  သူ႔ကိုယ္သူ ဒီမုိကေရစီ အျပည့္အ၀ျဖင့္ ေရခဲေသတၱာထဲက စားလုိ႔ရသမွ် ေသာက္လုိ႔ရသမွ် အစားအစာ အေဖ်ာ္ရည္တုိ႔ကုိ အာသာရွိလွ်င္ ရွိသလုိ သူ သုံးေဆာင္တတ္ေလသည္။ သူ၏ ဒီမုိကေရစီသည္ သူ႔ထံ ျပန္၍ ဒီမုိကေရစီက်က် ထပ္ႏွိပ္စက္ေလသည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း အစြမ္းေၾကာင့္လား အေဖ်ာ္ရည္ တန္ခုိးေၾကာင့္လား မသိ။ သူ၏ ဗုိက္ကေလးထဲ ပုံပုံ ပုံပုံ ဟူ၍ (တီးလုိက္ရင္)ဗုံႀကီးသံ ထြက္ရေလာက္ေအာင္ ေလခုိ ေလေအာင္း ျဖစ္ၿပီး ကုဋီအိမ္သို႔ တစ္ရက္ကို မ်က္ေစာင္း ငါးခါေလာက္ ထုိးေနေတာ့သတတ္။ အင္း... ဒါ တရားမွ်တပါတယ္ေလ။ အေၾကာင္းရွိလုိ႔ အက်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္လား။ ပစၥယပရိဂၢဟဥာဏ္ကို သူ သေဘာေပါက္သြားသလုိလုိ ပံုစံမ်ိဳး။ း))

ေၾကာင္းက်ိဳးသိက စူဠေသာတာပန္တဲ့။ ေသာတာပန္ အငယ္စားေတြက အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးကုိ က်နက်န သိသည္ ဟူသတ္။ ခဏေလး ေၾကာင္းက်ိဳးသိရင္ ခဏေလး ေသာတာပန္ အငယ္စားေပဘဲေပါ့။ ဟာ... ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းက ေနၿပီး အေၾကာင္း အက်ိဳးေတြဘက္ ေရာက္သြားတာပါလိမ့္ ဆုိၿပီး သူ သတိေတာ့ ျပန္လည္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ မထူးေတာ့ၿပီ။ သူ ၾကားဖူးတာေလးကိုေတာ့ ထပ္ဆင့္ ေဖာက္သည္ ခ်ေပဦးေတာ့မည္။ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ိဳး ဘယ္ဟာက အရင္ ျဖစ္သလဲ တဲ့။

တစ္ခါတုန္းက တရားစခန္း တစ္ခုမွာ သူတရား ၀င္ဖူးသည္။ တရားျပ ဆရာေတာ္က ေယာဂီ အားလုံးကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးသည္။ အက်ိဳးႏွင့္ အေၾကာင္း ဘယ္ဟာက အရင္ျဖစ္သလဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဒကာမမ်ားက မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳး၊ ေကာင္းတာ လုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳး ခံစားရမယ္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတြက္ ျပဳလုပ္တာက အေၾကာင္း၊ ခံစားရတာက အက်ိဳး။ ဆုိေတာ့... အေၾကာင္းက အရင္ျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးက ေနာက္မွ ျဖစ္တာပါဘုရားဟု တညီတညြတ္ထဲ သံၿပိဳင္ ေျဖဆုိသံကို သူ ၾကားလုိက္ရေလသည္။ 

အဲဒီမွာ တရားျပတဲ့ ဘုန္းႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီး ၿပဳံးေတာ့မလုိ တည္ေတာ့မလုိ လုပ္ၿပီး "မွားေနၿပီ ေယာဂီတုိ႔၊ အမွန္မွာ အေၾကာင္းအက်ိဳး ႏွစ္၀တြင္ အက်ိဳးက အရင္ အေၾကာင္းက ေနာက္မွ ျဖစ္တယ္" ဟု ျပန္လည္ ရွင္းျပေလသည္။ သူအပါအ၀င္ ေယာဂီအားလုံး မ်က္လုံးေတြ ျပဴးၿပီး "ဒို႔တရားျပ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘာေတြ ေဖာက္ၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ အက်ိဳးက အရင္ အေၾကာင္းက ေနာက္မွ လုိ႔ ေျပာရေလသလဲ" ဟူ၍ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး "ဘုရား ဘုရား မွားကုန္ေတာ့မွာဘဲ" ဟု အစုိးရိမ္ႀကီး စုိးရိမ္ေနၾကေလသည္။

ထုိအခိုက္ ထုိ တရားျပ ဆရာေတာ္က ဆက္လက္ၿပီး..."ေယာဂီတုိ႔.... ေရွးတုန္းက လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔အိမ္ကို တစ္နယ္ တစ္ေက်းမွ အသိမိတ္ေဆြ မိသားစု တစ္စု အလည္လာၾကတယ္။ ဧည့္သည္ေတြကုိ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးဖုိ႔ ဘာဟင္းမွ မရွိတာနဲ႔ သူ႔အိမ္က ၾကက္တစ္ေကာင္ကို ဟင္းစားအျဖစ္ ျပဳလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသတဲ့။ ၾကက္ကလဲ ပုိင္ရွင္မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၿပီး အေျခအေန မေကာင္းေလာက္ဘူးဆုိၿပီး ေျပးေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ သူလဲ နီးစပ္ရာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ေကာက္ယူၿပီး ၾကက္ကို ပစ္လုိက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၾကက္ခႏၶာကုိယ္ကုိ မထိဘဲ ၾကက္ေျခေထာက္ တစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ထိၿပီး ၾကက္ေျခေထာက္ က်ိဳးသြားသတဲ့။ အဲဒီ ၾကက္လဲ က်ိဳးသြားတဲ့ ေျခေထာက္ တစ္ေခ်ာင္းကုိ ဒရြတ္တုိက္ ဆြဲၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ ၾကက္ ေျပးရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒရြတ္ဆြဲထားတဲ့ ေျခေထာက္ အေၾကာင္းရာႀကီးေတြ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေပၚေနေတာ့သတဲ့ ဟူ၍ ပုံျပင္ကုိ အဆုံးသတ္ၿပီး ေယာဂီတို႔ဘက္ ၿပဳံးရႊင္စြာ ၾကည့္ကာ ၾကက္ေခ်ေထာက္ က်ိဳးသြားတာက အရင္၊ ဒရြတ္တုိက္ဆြဲလုိ႔ အေၾကာင္းရာႀကီး ျဖစ္ေပၚေနတာက ေနာက္။ အဲဒါေၾကာင့္ အက်ိဳး အေၾကာင္း ႏွစ္ပါးထဲမွာ အက်ိဳးက အရင္ျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းက ေနာက္မွ ျဖစ္တာ လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ" ဟု တရားေတာ္ကုိ ဟာသဥာဏ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ရုပ္သိမ္းေပးလုိက္ေတာ့သတတ္။ 

"အေတာ္ေနာက္တဲ့ တရားျပဆရာေတာ္ ငါ့အတုိင္းဘဲ" ဟူ၍ သူ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ တရားျပဆရာေတာ္ရဲ့ ဟာသဥာဏ္ကို အားရပါးရ ရယ္ေမာခ်င္ခဲ့ေပမ့ဲ ရိပ္သာမွာ တရားစခန္း ၀င္ေနၾကသူခ်င္းမုိ႔ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္ၿပီး ပါးစပ္ကုိ လက္ကေလးျဖင့္ အုပ္ကာ ခြိ ခြိ ခြိ ဟူ၍သာ တစ္ကုိယ္ၾကား အသံတိတ္ကေလးျဖင့္ သူ က်ိတ္ရယ္ခ့ဲရေလသည္။ ဒါသည္လဲ ခ်ဳပ္တည္းျခင္း တစ္ခုေပဘဲ။ ခ်ဳပ္ထိန္းဖို႔ ဒီဘ၀ ေရာက္လာတာဆုိေတာ့ အရာအားလုံး ခ်ဳပ္တည္းစရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့သည္ တမုံ႔။

အေၾကာင္းကဘဲ အရင္ျဖစ္ျဖစ္ အက်ိဳးကဘဲ အရင္လာလာ။ သူကေတာ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း အစြမ္းေၾကာင့္ စတာလင္ေပါင္ေငြ ၇၀.၂၀  သက္သာျခင္းအက်ိဳးကုိ လက္ေတြ႔ ခံစားရေလသည္။ ျဖစ္ပံုကုိ ဇာတ္စုံ ေႏွာရရင္ျဖင့္ ဒီေန႔ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ သူႏွင့္ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္က အဂၤလိပ္စာ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ၿမိဳ့မွာ ခ်ိန္းဆုိထားသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ ရွိခဲ့ေလၿပီ။ အကယ့္ဒမစ္ အဂၤလိပ္စာ အတြက္ မြမ္းမံ သင္ယူဖုိ႔ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က တစ္ေခါက္သြားၿပီး ေလ့လာ သင္ယူခဲ့သည္။ ဆရာမေလးက ငယ္ငယ္ေလး။ ငယ္ငယ္ေလးဆုိေပမဲ့လဲ တစ္ရက္ငယ္ရင္ တစ္ရက္ လယ္တယ္ ဆုိသလုိ ဆရာမေလးက အရမ္းေတာ္သည္။ သူ ေရးေပးလုိက္တဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကုိ ရမ္းၿဖဲလုိက္ၿပီး ဖင္ျဖတ္ ေခါင္းျဖတ္ ဟုိကပ္ ဒီကပ္လုပ္လုိက္တာ သူ႔အက္ေဆးကို သူေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ သူ႔အက္ေဆးသည္ လန္ဒန္တကၠသုိလ္တြင္ Merit ရထားတဲ့ အက္ေဆးျဖစ္သည္။ ဆရာမ ျပင္ဆင္ၿပီး ျပန္ဖတ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ အလြန္ အစီအစဥ္က်တဲ့ အက္ေဆး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ေလသည္။ ထုိအက္ေဆးကုိ ယခု အသုံးျပဳလုိက္လွ်င္ ဧကဧကန္ ဂုဏ္ထူး ထြက္ေလာက္ေပသည္။ 

ဆရာမေတာ္သေလာက္ စတာလင္ေပါင္ေငြကုိလဲ ေနာက္က လုိက္ရသည္။ တစ္နာရီကုိ ၁၅ ေပါင္တဲ့။ ဆရာမႏွင့္ ႏွစ္နာရီ သင္ယူသည္။ သူပို႔ထားသည့္ အက္ေဆးကုိ ႀကိဳတင္ ဖတ္ထားခ တစ္နာရီစာ ယူသည္။ စုစုေပါင္း ၄၅ ေပါင္။ လန္ဒန္ကေနၿပီး ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကုိ ဘတ္စ္ကား အသြားအျပန္ ၂၄ ေပါင္။ သူ ေနထုိင္သည့္ ေက်ာင္းကေန ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ ကားဂိတ္ထိ ဘတ္စ္ကားခ ၁.၂၀ ေပါင္။ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ၇၀.၂၀ ေပါင္။  မလြယ္ေတာ့ မလြယ္။ သုိ႔ေပမဲ့ သူ႔တာ၀န္ သူလုပ္ကို လုပ္ရမည္။ ဆရာမရဲ့ အရည္အခ်င္းကုိ သိတ့ဲအတြက္ သူ ထပ္ၿပီး ခ်ိန္းဆုိထားခဲ့သည္။ ၁၅ ရက္အတြင္း ပရုိပုိ႔ဇယ္ကုိ အီးေမးလ္ကတစ္ဆင့္ ပို႔ေပးမည္။ ၿပီးလွ်င္ ေမ ၁၀ ရက္ေန႔ ထပ္ေတြ႔မည္ ဟူ၍ သူ ဒိတ္လုပ္ထားခဲ့သည္။ ဆရာမကေတာ့ Ever Welcome ဟု ေျပာသည္။

ထပ္ေျပာရလွ်င္ ေမလ ၁၀ ရက္မေရာက္ခင္ မွ်စ္ခ်ဥ္ ခ်က္စားျဖစ္သည္။ အဲဒီ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း စားတဲ့ေန႔မွာ သရက္သီးေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ လိေမၼာ္သီး ေဖ်ာ္ရည္ကုိ သူ ေသာက္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဗုိက္ထဲ မအီမလည္ ျဖစ္ၿပီး ကုဋီကုိ မၾကာမၾကာ သြားခ်င္သေယာင္ ခံစားလာရသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကုဋီကုိ ခဏခဏ သူ မသြားခဲ့ေပ။ သြားခ်င္သည့္ ဖီလင္ေလးသာ သူ ခံစားရသည္။ ဆရာမကို ကတိေပးထားတဲ့ ပရုိပုိ႔ဇယ္ကလဲ အဆုံး မသတ္တတ္ေသး။ ခ်ိန္းထားသည့္ ရက္ကား ေရာက္ေတာ့မည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ အရွိန္ေၾကာင့္ ဗုိက္ နဲနဲ နာသည္ကုိ သူ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္မိသည္။ အရမ္းႀကီး နာပါေတာ့လား။ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ႀကီး နာပါေတာ့လား။ ဒါမွ သူ ဆရာမႏွင့္ေတြ႔ဖုိ႔ ရက္ကို ေရႊ႔ဆုိင္းဖုိ႔ အေၾကာင္း ဖန္လာမည္ေလ။ း)))

သူ၏ ဆုေတာင္းကား ျပည့္တစ္၀က္ မျပည့္တစ္၀က္။ ဗုိက္ကလဲ နာတစ္ခ်က္ မနာတစ္ခ်က္။ သုိ႔ေသာ္ မထူးေတာ့ၿပီ။ အေၾကာင္းျပ၍ ရေပၿပီဘဲ။ ဆရာမထံသုိ႔ သူ အီးေမးလ္ ပို႔လုိက္သည္။

Dear Rebecca,

How are you?

That you gave me a guidance in relation with academic writing a couple of weeks ago was very helpful for me. Thank you for your patient help to me. Now I am writing a proposal, but not complete yet.

By the way, Our meeting is on 10th May 2pm, isn't it?
Sorry, my  memory doesn't work properly some time :D

Kind Regards,
U Janaka

ထုိသုိ႔ အီးေမးလ္ပုိ႔ၿပီး ဆရာမထံမွ အီးေမးလ္ ျပန္စာကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ေမွ်ာ္သာ ေမွ်ာ္ေနသည္၊ အမွန္တကယ္က ဆရာမ အီးေမးလ္ မျပန္ပါေစနဲ႔ ဟူ၍သာ သူ စိတ္ထဲ ဆုေတာင္းေနမိသည္။  သူ၏ ဆုေတာင္းျပည့္သည္။ ဆရာမ အီးေမးလ္ မျပန္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေစာင္ အီးေမးလ္ ထပ္ပို႔လုိက္သည္။ ရက္ေရႊ့ခ်င္သည့္ အေၾကာင္း ေတာင္းခံထားတဲ့ အီးေမးလ္။


Dear Rebecca,

It is my appology that I want our appointment to be postponed later days due to my stomach problem. But not so serious, just having a feeling of going to tiolet often.
Is it possible  to meet you on 11th or 12th May instead? Let me know please when is possible.  I am sorry to say that.

Hope you be happy and peaceful!!

Kind Regards,
U Janaka

အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ ဒီအီးေမးလ္ကုိလဲ သူ ေရးသာ ေရးလိုက္ရသည္။ သူ ေတာင္းဆုိထားတဲ့ တစ္ရက္ရက္ကုိ ဆရာမ သေဘာတူမွာ အလြန္ ေၾကာက္ေနမိသည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ ထုံးစံအတုိင္း ဆရာမ အီးေမးလ္ မျပန္ပါေစနဲ႔ ဟူ၍သာ ျပန္ဆုေတာင္း ေနမိသည္။ ဒီတစ္ခါလဲ သူ႔ဆႏၵျပည့္ေပသည္။ ဆရာမ အီးေမးလ္ မျပန္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ အေၾကာင္းျပၿပီး ခ်ိန္းဆုိရက္ကုိ ေနာက္တစ္ပတ္သုိ႔ ျပဳလုပ္ေပးပါရန္ ဆရာမထံ ေနာက္ထပ္ အီးေမးလ္တစ္ေစာင္ ထပ္ပို႔လုိက္ေလသည္။

Dear Rebecca,

How the thing is going on? I hope things are well with you.

I haven't hear you anything. I think you are busy with your works. I am afraid to say that I am also not ready yet to come there. SORRY!!!!!
At the moment, I got confused myself with the Title of my proposal: Head-burningggggg :(

Therefore, let's make it on 17th or 18th of this month. Is it possible?

Kind Regards,
U Janaka

အင္း.... ကုိရင္ပိစိ စာသင္သား ဘ၀ ကထဲက စာမလုိက္ႏုိင္တဲ့အခါ ေခါင္းမူး ေခါင္းကိုက္ ဗုိက္နာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းျပၿပီး စာခ်ဆရာေတာ္ေတြကုိ လွည့္စားခဲ့တာကုိ ၿပီးခဲ့ၿပီလုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာ။ အခုထက္ထိ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေပးၿပီး ဆရာ ဆရာမေတြကုိ လွည့္စားေနရတုန္းပါဘဲလား။ သူ႔ကုိယ္သူေတာ့ နဲနဲ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိေလသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ သူ႔ဖာသာ သူ ျပန္ေျဖဆည္သည္။ သူသည္ ေအာက္စ္ဒ္က ဆရာမ ဆီမွာသာ စာေရးနည္းကို သင္ယူေနသည္မဟုတ္၊ လန္ဒန္တကၠသိုလ္က ဆရာ တစ္ေယာက္ထံ၌လဲ ထုိကဲ့သုိ႔ အကယ့္ဒမစ္ အဂၤလိပ္စာကုိ အပတ္စဥ္ ၾကာသပေတးေန႔တုိင္း တစ္နာရီကုိ ေပါင္ ၃၀ ျဖင့္ သင္ယူေနရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္စာေတြ မ်ားလွေပသည္။ ဟုိဘက္ကုိ အားစုိက္လုပ္လုိက္လွ်င္ ဒီဘက္မွာ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထုိ႔အတူ ဒီဘက္ကုိ အားထုပ္ျပဳလုပ္လွ်င္ ဟုိဘက္မွာ လစ္ဟာေနတတ္သည္။ ထုိသို႔ေသာ အေတြးေလးျဖင့္ သူ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ သူ လိပ္ျပာလုံေစဖို႔ ကာဗာယူလုိက္သည္။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔အဖုိ႔ေတာ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ စတာလင္ေပါင္ ၇၀.၂၀ သက္သာသြားသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။

ေအာက္ဒ္ဖုိ႔ဒ္က ဆရာမ ဆီက အခု ထက္ထိ အီးေမးလ္ ျပန္စာ မရေသး။ အမွန္ဆုိ သူ႔ဆီ အီးေမးလ္ ျပန္သင့္ေလသည္။ ဆရာမ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနသလား။ က်န္းမာေရးမ်ား ေကာင္းရဲ့လား ဟု အခုမွပင္ စုိးရိမ္စိတ္က ၀င္လာေလသည္။ သူ႔လုိအင္ေတြ ျပည့္ဖုိ႔ အီးေမးလ္ မျပန္ပါေစနဲ႔ လုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ သူ ဆရာမအတြက္ အစိုးရိမ္ႀကီး စုိးရိမ္ လာမိသည္။  ဆရာမ ေနထုိင္လုိ႔မ်ား ေကာင္းပါေလစ။ ေနထုိင္ေကာင္းပါေစ။

ဒီေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ လန္ဒန္ၿမိဳ့ရွိ ဗမာကုန္စုံဆုိင္က ဒကာေလး တစ္ေယာက္ ဆြမ္းဟင္း လာပုိ႔သည္။ ငါးသေလာက္ေပါင္းႏွင့္ မုန္လာဥ ခ်ဥ္ဟင္းရည္။ ဆြမ္းထမင္းကုိေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း သူ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္သည္။
ေန႔ဆြမ္းခ်ိန္က်ေတာ့ အျခားဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ အတူ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးသည္။ အဲဒီ ဦးဇင္းက ငါးသေလာက္ေပါင္းကို မစားေပ။ ဇက္ေၾကာ ကိုက္ေနလုိ႔ဟု ေျပာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ ၾကက္ဥ ေမြေၾကာ္ကို အျမန္ ေၾကာ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆြမ္းအတူ ဘုဥ္းေပးၾကသည္။ သူကေတာ့ ငါးသေလာက္ေပါင္းကုိ ႀကိဳက္သည္။ အရုိးထြင္စရာ မလုိတာကုိက သူ႔ကုိ ပုိ အႀကိဳက္ေတြ႔ေစသည္။

"ဒီဘက္ ညာဘက္က လည္ပင္းေၾကာ တစ္ခုလုံး ေညာင္းညာ ထုံက်င္ေနတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရွိၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ငါးသေလာက္ေပါင္းကုိ ႀကိဳက္ရဲ့သားနဲ႔ မစားတာ"

အတူ ဘုဥ္းေပးေနတဲ့ ဦးဇင္းက အဲဒီလုိ ေျပာသည္။ သူ လန္႔ျဖန္႔သြားသည္။ သူ ခ်က္ခဲ့သည့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ တန္ခုိးေတြေၾကာင့္ မ်ားလား မသိ ဟူ၍ သူ စဥ္းစားေနမိသည္။ အဲဒီေန႔က သူႏွင့္ အဲဒီ ဦးဇင္း သူခ်က္သည့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းကုိ အတူတူ ဘုဥ္းေပးခဲ့ၾကသည္ေလ။ ဘုရား ဘုရား.. ဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဟု ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနမိသည္။ 

"ကြန္ပ်ဴတာကို ဧရိယာပုထ္ တစ္ခုထဲန႔ဲ အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္မိရင္လဲ အဲဒီလုိ လည္ပင္းနာတတ္တယ္။ တပည့္ေတာ္ဆုိ မၾကာ မၾကာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္တဲ့အခါ ဦးေခါင္းကို ေဟာဒီလုိ ေဟာဒီလုိ အထက္ ေမာ့တင္လုိက္ ေအာက္ ငုံ႔ခ်လုိက္ အနည္းဆုံး တစ္ရက္ကုိ အခါ ၃၀ ေလာက္ ေလ့က်င့္ခန္း ျပဳလုပ္သင့္တယ္ လုိ႔ ေဆးစာေတြထဲ ဖတ္ဖူးတယ္။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလုိ ေလ့က်င့္ခန္းကုိ မၾကာမၾကာ လုပ္ျဖစ္တယ္"

သူ အဲဒီလုိ ေျပာျပေပမဲ့ အဲဒီ ဦးဇင္းက လည္ပင္းနာတာကုိ သုံးေလးခါေလာက္ ထပ္ေျပာသြားေလသည္။ သူလဲ...

"အရမ္းႀကီးနာေနရင္ ေက်ာင္းဒကာႀကီးနဲ႔ ျပလုိက္ပါလား။ သူက GP ဆရာ၀န္ဆုိေတာ့ ေဆးေတြ ေပးမွာပါ"

ဟုသာ အႀကံျပဳ လုိက္ေလသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ သူ႔ရဲ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း စားျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္း တရားေၾကာင့္ ဗုိက္နာျခင္း ဦးေခါင္း ေညာင္းညာ ကုိက္ခဲျခင္းဆုိတဲ့ အက်ိဳး တရားေတြကုိမ်ား လက္ေတြ႔ ခံစားရေတာ့တာလား မသိဘူး ဟူ၍ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ ေနမိေလသည္။

"မျဖစ္ေခ်ဖူး... မျဖစ္ေခ်ဖူး... အဲဒီေန႔က ခ်က္ထားတဲ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းက အမ်ားႀကီး။ တစ္၀က္ကုိ ပလပ္စတစ္ ေဘာ့က္စ္ထဲ ထည့္ၿပီး အခန္႔သင့္တဲ့အခါ ထုတ္ယူ စားေသာက္ဖုိ႔ ဖေရဇာထဲ ထည့္ၿပီး သိမ္းထားခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမွ မစားခင္ အဲဒီ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းကုိ ထုပ္ယူၿပီး ၀ွဲပစ္လုိက္တာ ေကာင္းမယ္။ ေတာ္ၾကာ အဲဒီ မွ်စ္ခ်ဥ္ကုိ စားမိၿပီး ေနမေကာင္းတဲ့သူေတြရဲ့ ေသြးကုိ ဓါတ္ခြဲၾကည့္မွ သူ ေထာင္န႔ံ ရေနဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေန႔က ၿမိဳ့ထဲက ဧည့္သည္ေတြ လာၾကတယ္။ သူတို႔လဲ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း စားသြားၾကတယ္။ သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိလဲ နားစြင့္ေနဦးမွ.... ဘုရား.... ဘုရား...... မွ်စ္ခ်ဥ္...မွ်စ္ခ်ဥ္... တယ္လဲ သုခ ဒုကၡေတြကုိ ေပးပါလားေနာ္"

ဟူ၍ ရွည္ထား ေထြျပားလွသည့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ တမ္းခ်င္းကုိ ေရရြတ္ညီးတြားရင္း ဖရီဇာထဲ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းကုိ အမႈိက္ပုံးထဲ ထည့္ဖုိ႔ ေရခဲေသတၱာကုိ ဆြဲဖြင့္မိလုိက္တ့ဲအခါ ထူးဆန္းစြာပင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မွ်စ္ခ်ဥ္ အစိမ္း တစ္ထုပ္ကုိ ျပန္ေတြ႔ရေလသည္။

ေအာ္... ခ်က္ျပန္ရေပဦးေတာ့မည္။ သဒၶါလုိ႔ လာလွဴထားတဲ့ အရာကုိ လြင့္ပစ္၍ မသင့္။ ခ်က္ကုိ ခ်က္ျပန္ရဦးေတာ့မည္။ သူသည္ ထုိ မွ်စ္ခ်ဥ္ထုပ္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဓါတ္ဆီ ဓါတ္ဆံ တိတ္ေခြထဲက " ညီမရယ္... ညီမကုိ.. ေမာင္ႀကီးက.. ျမင္ျမင္ခ်င္း.. မွ်စ္ခ်ဥ္... အကုန္ခ်က္တယ္ကြယ္" ဟူေသာ ဟာသစကားလိမ္ေလး တစ္ခုကုိ သတိရသြားၿပီး သူ သြားေလးေပၚရုံ စဥ္းငယ္မွ် ၿပဳံးမိေလေတာ့သတည္း။

.

Saturday 7 May 2011

သူႏွင့္ သူ၏ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္ျခင္း

အခ်က္က်ေတာ့ ခ်က္ရေပေတာ့မည္။ ခ်က္ဖုိ႔ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြကလဲ မနဲေတာ့။ ခ်က္ရဖုိ႔ ရက္ေတြကုိ ဆယ္မုိး ဆယ္ေႏြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ျပကၡဒိန္ စာရြက္ေတြ တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ အမႈိက္ပုံးထဲ ေရာက္ခဲ့တဲ့ အထိေတာ့ ေစာင့္ခဲ့ရေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်က္ခြင့္ မႀကံဳခဲ့။ ေဟာ အခုေတာ့ ႀကဳံရပါေလၿပီ။ ဒါျဖင့္ ဘာကုိ ခ်က္မွာလဲ။ မွ်စ္ခ်ဥ္တဲ့။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္က ဘယ္သူက ဘယ္သူနဲ႔ လူႀကဳံပါးၿပီး ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ေရခဲေသတၱာထဲ ေရာက္ေနမွန္း မသိတဲ့ ပ်ဥ္းမနား မွ်စ္ခ်ဥ္ ထုပ္ကေလး။

ခ်က္ျခင္းျပဳတ္ျခင္းသည္ သူႏွင့္ စိမ္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။ နယ္ၿမဳ့ိေလး တစ္ၿမိဳ့က စာသင္သား ၃၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ စာသင္တုိက္ ကေလးမွာ ေနစဥ္ကစၿပီး သူ ခ်က္ဖူးျပဳတ္ဖူးခဲ့သည္။ အဲဒီ စာသင္တုိက္ကေလးကို သူ ကုိရင္ပိစိနိ ဘ၀ေလးထဲက ေရာက္ခဲ့သည္။ ကုိရင္ပိစိနိ ဘ၀မွ ရဟန္း တစ္၀ါထိ သူ က်င္လည္ က်က္စားခဲ့ေလသည္။ ရာထူးေတြကလဲ အဆင့္ဆင့္ တက္ခဲ့သည္။ မီးဖုိဖုိ႔ မီးေမြးစာ ျပဳလုပ္ရျခင္း၊ ၾကက္သြန္လွီးေပးရျခင္း၊ ဆန္ေရေဆးေပးရျခင္း၊ ေရေႏြးက်ဳိေပးရျခင္း၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္ေပးရျခင္း၊ လက္ေထာက္ဘ၀ျဖင့္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးကို ဦးေဆာင္ရျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ခ်ဳပ္ႀကီး အေနနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးေရးကို ဦးေဆာင္ခဲ့ရျခင္း အစရွိတဲ့ ငယ္သားဘ၀မွ စၿပီး ၀ိုင္းေခါင္ေဆာင္ဘ၀ အထိ သူ အေတြ႔အႀကဳံ ရရွိခဲ့ဖူးေလသည္။ သံဃာ ၃၀၀ အင္အားကို ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးေရး တာ၀န္ယူရသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။

လက္ေထာက္ဘ၀ျဖင့္ ၂ ႏွစ္ ေခါင္းေဆာင္ခ်ဳပ္ႀကီး ဘ၀ျဖင့္ ၂ ႏွစ္၊ စုစုေပါင္း ၄ ႏွစ္တိတိ သူ ေခါင္းေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။ ညေနပုိင္း၌ ဆန္ေရေဆးထားရျခင္း၊ သံုးေရ ျဖည့္ထားရျခင္း၊ ထင္းေပါက္ကြဲထားရျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရၿပီး မနက္ခင္း ၃ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ အိပ္ရာမွ ထၿပီး ထမင္းခ်က္ ဟင္းခ်က္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဇယ္ေတာက္သလုိ ျပဳလုပ္စီမံရသည္။ တုိက္အုပ္ စာခ် စာသင္ သံဃာေတာ္ အပါး ၃၀၀ လုံးအတြက္ မနက္ ၆ နာရီ အရုဏ္ဆြမ္းအမီ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္တဲ့ သူ႔အဖုိ႔  ဦးေဏွာက္ အေတာ္ေလး စားခဲ့ရသည္။ 

ထမင္းႏွပ္ျခင္း၊ မႏွပ္ျခင္း၊ မီးတူးျခင္း၊ မာျခင္း၊ ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ျဖစ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ႀကဳံေတြ႔ရလွ်င္ တာ၀န္အားလုံးတုိ႔သည္ သူ႔ေခါင္းေပၚသုိ႔ က်ေရာက္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဧရာမထမင္းအုိးႀကီးကို ခ်က္ၿပီး ပတ္ရည္မိေအာင္ ႏွပ္ေပးရသည္။ ဧရာမ ဟင္းအုိးႀကီးကို ခ်ိဳခ်ဥ္ငန္ေပါ့ သူ မၾကာခဏ ဆားျမည္းေပးရသည္။ သူ ခ်က္ျပဳတ္တာ၀န္ယူစဥ္မွာ သံဃာေတာ္တုိ႔ ေက်နပ္မႈ ရရွိလွ်င္ သူ၀မ္းသာသည္။ သံဃာေတာ္တုိ႔ သူ႔ခ်က္ျပဳတ္စာေၾကာင့္ ၀မ္းေလ်ာ ၀မ္းပ်က္ ျဖစ္ၾကလွ်င္ သူ အလြန္၀မ္းနည္းရသည္။

သူ ဦးေဆာင္သည့္ ခ်က္ျပဳတ္ေရးအဖြဲ႔တြင္ တပ္သား ၇ ေယာက္ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ကုိရင္ငယ္ကေလးႏွစ္ပါး၊ ကုိရင္လတ္သုံးပါး၊ ကုိရင္ႀကီး ႏွစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ကုိရင္ငယ္ကေလး ႏွစ္ပါးမွာ မီးေမြးစာ လုပ္ဖုိ႔၊ တုိက္အုပ္ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ား ဆြမ္းေပးလွ်င္ အနားမွာ ေနၿပီး ေသာက္ေရသုံးေရ လက္သုတ္ပု၀ါ ကပ္လွဴဖုိ႔ ျဖစ္သည္။ ကုိရင္လတ္ သုံးပါးမွာ ေရထမ္းျခင္း၊ ဆန္ဂုိေထာင္မွ ဆန္ထုတ္ျခင္း၊ ဆန္ေရေဆးျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ ျဖစ္သည္။ ကုိရင္ႀကီး ႏွစ္ပါးမွာ လက္ေထာက္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ေနရာတုိင္း သူတုိ႔ ပါ၀င္ရသည္။

ေခါင္းေဆာင္ဆုိေပမဲ့ စာသင္သား ဘ၀ေပမုိ႔ ႏုိးစက္ေပးဖုိ႔ နာရီေလး တစ္လုံးမွ်ပင္ သူမရွိခဲ့။ သူဦးေဆာင္သည့္ အဖြဲ႔သည္ ႏွစ္လခြဲေလာက္ဆုိလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ တာ၀န္က်သည္။ ထုိသုိ႔ တာ၀န္က်သည့္အခါ မနက္ေစာေစာထဖုိ႔ ႏုိးစက္လုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔မွာ ႏုိးစက္မရွိ။ စာက်က္စာအံ ျပဳလုပ္ထားခဲ့ရသည့္ ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္ ၾကက္ဘယ္ႏွစ္သားတြန္တြန္ သူမႏုိးႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ ႏုိးစက္ လုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ႏုိးစက္နာရီရွိသည့္ ကုိရင္ ဦးဇင္းမ်ားထံ အသနားခံၿပီး ႏုိးစက္ ငွားရသည္။ 

ထုိစာသင္တုိက္တြင္ ထုိအခ်ိန္က ဦးဇင္းအပါး ၁၀၀၊ ကိုရင္အပါး ၂၀၀ ခန္႔ရွိသည္။ ကိုရင္မ်ားက ခ်က္ျပဳတ္ေရး တာ၀န္ယူရသည္။ ဦးဇင္းမ်ားက ျပင္ဆင္ေရး တာ၀န္ယူရသည္။ အလွည့္အတူ တာ၀န္က်ၾကသည့္ ကုိရင္အဖြဲ႔ႏွင့္ဦးဇင္းအဖြဲ႔သည္ ဟာမုိနီ ျဖစ္ဖု႔ိလုိသည္။ ဟာမုိနီ မျဖစ္လွ်င္ တစ္ဖြ႔ဲႏွင့္တစ္ဖြဲ႔ ပညာျပၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရ အဆင္မေျပ ျဖစ္တတ္သည္။ 

ထုိျဖစ္စဥ္ အားလုံးတုိ႔သည္ သူႀကီးျပင္းလာခဲ့ရာ စာသင္တုိက္တစ္ခုမွ သူ၏ ခ်က္ျပဳတ္စီမံေရး အေတြ႔အႀကဳံမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

အဲဒီလုိ ခ်က္ျပဳတ္ေရး အေတြ႔အႀကဳံအျပည့္အ၀ ရွိခဲ့ေပမဲ့လဲ သူသည္ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းကုိ ဘယ္ေသာအခါကမွ ခ်က္ျပဳတ္ဖူးျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းတစ္ခြက္ ျဖစ္ဖုိ႔ အႀကံေပး အရာရွိ တစ္ေယာက္ သူ လုိအပ္ေနသည္။ သူ လန္ဒန္ ေရာက္ၿပီး အခန္႔သင့္တ့ဲအခါ စီမံ ခ်က္ျပဳတ္တတ္ေပမဲ့ စား၀တ္ေနေရး အားလုံး ျပည့္စုံေအာင္ ထားေပးသည့္ ေက်ာင္းဒကာ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ မခ်က္ျပဳတ္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားေလၿပီ။ ေက်ာင္းဒကာႀကီးက တရုတ္စားေသာက္ဆုိင္ ပုိင္ရွင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တရုတ္အစားအစာမ်ားကို ေန႔တုိင္းနီးပါး စားသုံးေနရေလသည္။ နီးစပ္ရာ ျမန္မာ ဒကာဒကာမမ်ားကလဲ ျမန္မာအစားအစာမ်ားျဖင့္ မၾကာခဏ လာေရာက္ လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ ရံဖန္ရံခါ အိႏၵိယကုလား၊ သီဟုိဠ္ကုလားမ်ားကလဲ သူတုိ႔ အစားအစာမ်ားကို လာေရာက္ ကပ္လွဴတတ္ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ ခ်က္ျပဳတ္ခြင့္ မရခဲ့သည္မွာ ရာသီေတြ အေတာ္ပင္ ေႏွာင္းခဲ့ေလၿပီ။

ဒီေန႔ေတာ့ ဆြမ္းလာကပ္တဲ့သူလဲ မရွိ။ ေရခဲေသတၱာထဲမွာလဲ ဆြမ္းဟင္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ မ်က္စိ ကစားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေရခဲေသတၱာ ေအာက္ဆင့္မွာ မွ်စ္ခ်ဥ္ထုပ္တစ္ထုပ္ ေတြ႔ရသည္။ ထုိသည္ပင္လွ်င္ သူ၏ ခ်က္ျပဳတ္ေရး ျပဳလုပ္မႈအတြက္ နိဒါန္းပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ကုိ စားခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ ခ်က္ရမလဲ။ သူ စဥ္းစားသည္။ ထပ္ကာ ထပ္ကာ စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ အေျဖကား နတၳိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂ်ပန္က အႀကံေပးအရာရွိတစ္ေယာက္ထံ သူ အႀကံေတာင္းေလသည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ကုိ သက္သတ္လြတ္ ခ်က္ခ်င္တယ္၊ အဲဒါ ဘယ္လုိ ခ်က္မလဲ လုိ႔ သူလွမ္းေမးျဖစ္သည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ကုိ သက္သတ္လြတ္ ခ်က္ေလ့မရွိဟု သူေျဖသည္။ ဗုေဒၶါ။ ဒုေကၡာ။

သက္သတ္လြတ္ ခ်က္ခ်င္သည့္ သူသည္ သတ္သက္လြတ္ စားသူ မဟုတ္ေပ။ အသားကုိ ဆုိင္တြင္ ၀ယ္ရမွာ ရွက္ရြ႔ံေသာေၾကာင့္ သက္သတ္လြတ္ ခ်က္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္လွ်င္ အနဲဆုံးေတာ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေလာက္ ထည့္ခ်က္မွ ပုိေကာင္းတယ္ ဟု ဂ်ပန္က အသိမိတ္ေဆြရဲ့ အႀကံေပးခ်က္အရ ျမန္မာႏုိင္ငံျဖစ္ ပုဇြန္ေျခာက္ စစ္စစ္ျဖင့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္ျခင္း အမႈကို သူ စတင္ျပဳလုပ္ေလသည္။ ထုိမွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းသည္ ေက်ာင္းတုိက္ရွိ သံဃာကုန္ ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းဖုိ႔ ျဖစ္သည္။ ဟင္းေကာင္း မေကာင္းျခင္းကုိ သူ ဆုံးျဖတ္မည္မဟုတ္၊ ေက်ာင္းရွိ သံဃာမ်ားက ဆုံးျဖစ္ေပးလိမ့္မည္။ ဒါျဖင့္ ေက်ာင္းမွာ သံဃာ ဘယ္ႏွစ္ပါးေလာက္ ရွိသလဲဟု ေမးေကာင္း ေမးၾကပါလိမ့္မည္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ အခုလက္ရွိ ေက်ာင္းမွာ သူအပါအ၀င္ သံဃာ ႏွစ္ပါး တိတိ ရွိေနပါသည္။ း)))

ဂ်ပန္က အႀကံေပးအရာရွိ ေျပာျပသည့္အတုိင္း ေန႔ဆြမ္းအတြက္ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္ျခင္းကို သူ စတင္ျပဳလုပ္ေလသည္။ ေရွးဦးစြာ ၾကက္သြန္ ျဖဴနီ ဂ်င္း ငရုပ္သီးစိမ္းတုိ႔ကို စီမံထားသည္။ ထုိ့ေနာက္ ဆီအုိးတည္ၿပီး ဆီက်က္သည့္အခါ အေရာင္တင္မႈန္႔ ထည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၾကက္သြန္ျဖဴနီ ငရုပ္သီးစိမ္း ဂ်င္းတုိ႔ကုိ ဆီသပ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသင့္ လွီးျဖတ္ထားသည့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ဖတ္တုိ႔ကုိ အုိးထဲ ပစ္ထည့္လုိက္သည္။ အဲ... ပုဇြန္ေျခာက္ ခပ္မ်ားမ်ားလဲ သူ ပစ္ထည့္လုိက္ေသးသည္။ အနည္းငယ္ ၾကာသည့္အခါ အရည္မ်ားမ်ားရဖုိ႔ ေရတစ္လီတာေလာက္ သူ ေလာင္းထည့္လုိက္သည္။ 

တစ္ဗြက္ဗြက္ဆူပြက္လာၿပီး အႏွံ႔ထြက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဆားျမည္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေပါ့ရႊတ္ရြတ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူ သတိရသြားသည္။ ဆားႏွင့္ အခ်ိဳမႈန္႔ သူထည့္ဖု႔ိ ေမ့ခဲ့သည္။ အဲဒီေတာ့မွ ဆား ငန္ျပာရည္ ႏွင့္ အခ်ိဳမႈန္႔တုိ႔ကုိ သူ ထပ္ထည့္လုိက္သည္။ ဆားထပ္ျမည္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခု လုိေနမွန္း သူသိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာလုိေနမွန္း သူ မသိေတာ့။ သို႔ေသာ္ နဲနဲေတာ့ အရသာ ရွိသေယာင္ေယာင္။

မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္ျခင္းကုိ သူ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္ မီးဖုိခန္းထဲ၌ ျပဳလုပ္သည္။ မနက္ ၁၁ နာရီ ထိုးေတာ့ အေပၚထပ္က သံဃာတစ္ပါး ဆြမ္းစားဖုိ႔ ဆင္းလာသည္။ သူ၏ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းကား က်က္ၿပီေလာ မက်က္ေသးေလာ သူကိုယ္တုိင္ မသိ။ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္ျခင္းကို အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ယူရသလဲ လု႔ိ သူ မေမးခဲ့မိသည္ကို ေနာင္တ ရေနမိသည္။ ဦးဇင္းေရ... မွ်စ္ခ်ဥ္ေတာ့ ဂ်ပန္က အသိမိတ္ေဆြ အကူအညီနဲ႔ ခ်က္လုိက္ၿပီ၊ ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ စားၾကည့္မွဘဲ သိေတာ့မယ္ ဟု  သူေျပာလုိက္တဲ့အခါ အဲဒီ ဦးဇင္းက အေပၚထပ္ကေနၿပီး အနံ႔ေတြ ေမႊးတက္လာတာ သတိထားမိတယ္။ စားေကာင္းေလာက္ပါတယ္။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔။ ဆား ငံျပာရည္ အခ်ိဳမႈန္႔ ထည့္လုိက္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြ ပါရင္ စားလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္ ဟု  ျပန္ေျပာသည္။

မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း ပူပူေႏြးေႏြးေလးကုိ သူအပါအ၀င္ သံဃာႏွစ္ပါး စတင္သုံးေဆာင္သည္။ သူခ်က္တဲ့ ဟင္းမုိ႔ သူကေတာ့ သုံးေလးဇြန္း ဆက္ေသာက္လုိက္သည္။ က်န္တဲ့ ဦးဇင္းကလဲ စမ္းေသာက္ၾကည့္သည္။ ေကာင္း မေကာင္း ဘာမွ မေျပာ။ ပုဇြန္ေျခာက္ အရွိန္နဲ႔မုိ႔ အရည္ကေတာ့ ေသာက္လုိ႔ေကာင္းသည္။ အဖတ္ကုိ ျမည္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်က္ႏွာရႈံ႔မတတ္ ခ်ဥ္တူးတူး ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ပါးလုံး အဖတ္မစားဘဲ အရည္ကုိသာ နင္းကန္လိွမ့္ေသာက္ၾကေလသည္။ အဲဒီ ဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ့ ေနာက္ဆုံး မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ေတာ့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းက စြန္တန္ေျခာက္ ဟင္းရည္ေသာက္ရသလိုပါဘဲ။ အဖတ္မစားရဘဲ အရည္ခ်ည္း ေသာက္ေနရတယ္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးသြားတ့ဲအခါ အဲဒီ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းကုိ သူ ျပန္ၿပီး ေမာ္ဒီဖိုင္း လုပ္သည္။ ေရခဲေသတၱာထဲက ၾကက္သားဟင္းတစ္ခြက္ကို ယူၿပီး မွ်စ္ခ်ဥ္အုိးထဲ သူပစ္ထည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူထည့္ဖုိ႔ ေမ့ေနသည့္ ငရုပ္သီး(ဟင္းခ်က္)မႈန္႔ကို ထပ္ထည့္လုိက္သည္။ ထုိ ငရုပ္သီးမႈန္႔ထည့္ဖို႔ ဂ်ပန္က အႀကံေပးအရာရွိက ေျပာခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ပမာဒေလခေၾကာင့္ ထည့္ဖို႔ ေမ့ခဲ့သည္။ ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ငရုပ္သီးမႈန္႔ကုိ ထည့္ၿပီး မီးမွ်င္းမွ်င္းေလးျဖင့္ ခပ္ၾကာၾကာေလး ႏွပ္လုိက္တဲ့အခါ အဆင္း အနံ႔ အရသာ လုံး၀ ျပည့္စုံသြားတဲ့ မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း ေကာင္းေကာင္းတစ္ခြက္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မနက္ဖန္ ေန႔ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေစခ်င္လွၿပီဟု သူ စဥ္းစားေနမိေလေတာ့သည္။

စားေသာက္လုိ႔ ၿပီးသြားေပမဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆုိးက်ိဳးေတြ ဘာ ျဖစ္လာႏုိင္သလဲေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရေပဦးမည္။ ၀မ္းေလ်ာ ၀မ္းပ်က္ ဗုိက္နာ ပ်ဳိ႔အန္ ေညာင္းညာ၊ ဘာေတြ ျဖစ္လာလိမ့္ဦးမလဲ။ သူ ေစာင့္ၾကည့္ရေပဦးမည္။ ဘာမွ မျဖစ္ဖူးဆုိရင္ သူႏွင့္ သူ၏ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္ျခင္း ေအာင္ျမင္ၿပီဟု ေျပာရေပမည္။ စမ္းသပ္ကာလမုိ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ ခ်က္ျခင္းလုပ္ငန္း၌ တာ၀န္ အျပည့္အ၀ကား သူ မယူႏုိင္ေသးေခ်။ ပုံျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ သူ  ၾကားဖူးသည္။

စစ္ကုိင္းေတာင္ရုိး၌ ေနထုိင္ၾကသည့္ သီလရွင္ေလးမ်ားသည္ ဆြမ္းဟင္း အစားအေသာက္ ခက္ခဲလွသည့္ အတြက္ အနီး၀န္းက်င္ရွိ ေဘာစကုိင္း အေ၀ရာ တရုတ္စကားပြင့္ စတ့ဲ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကုိသာ ရွာႀကံ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရေလသည္တဲ့။ သို႔ေသာ္ ဘယ္အသီးအရြက္သည္ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္သည္၊ ဘယ္အသီးအရြက္သည္ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ဟူ၍ သူတုိ႔ မသိရွာၾကေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသီးအရြက္ အထူးအဆန္း တစ္ခုခု ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသည့္ အခါတုိင္း အနီးအနားရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႔ အရင္သြားၿပီး ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေလ့ ရွိၾကသည္တဲ့။ သူတုိ႔ဟင္းကုိ ဘုန္းေပးၿပီး ဘယ္ဘုန္းႀကီးေတြ ဘာျဖစ္သြားၾကသလဲ၊ အဆိပ္သင့္ သြားၾကသလား၊ ၀မ္းေလ်ာ ၀မ္းပ်က္ ျဖစ္သြားၾကသလား၊ ေအာ့ အန္ၾကသလားဆုိတာကုိ တစ္ရက္လုံး နားစြင့္ေနၾကသည္တဲ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္လုိ႔ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့တဲ့ အခါမွ သူတုိ႔ဟင္းကုိ စားလုိ႔ေသာက္လုိ႔ ရတဲ့ ဟင္းစာရင္းထဲ ထည့္သြင္းၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကသည္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးေပမဲ့ သီလရွင္ေတြရဲ့ အစမ္းသပ္ခံ ျဖစ္ၾကရရွာေလသည္။ (ဤကား သူငယ္ခ်င္း တစ္ပါးထံမွ ရယ္စရာအျဖစ္ ၾကားဖူးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။)။

သူ ခ်က္ျပဳတ္သည့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ကုိ သူႏွင့္ အျခားဦးဇင္းတစ္ပါး စားသုံးၿပီးေလၿပီ။ အခုထက္ထိေတာ့ ဗုိက္ေအာင့္ ဗုိက္နာ သူ မျဖစ္ေသး။ အေပၚထပ္က ဦးဇင္းထံမွလဲ ၿငီးျငဴသံ၊ အိမ္သာ ခဏခဏ တက္သံ  ေအာ့အန္သံ ဘာမွမၾကားရေသး။ ေအာင္ျမင္ခါေတာ့ နီးေပၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ပုိေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္းထိ ေစာင့္ၾကည့္ရေပဦးေတာ့မည္။ ၀မ္းေလ်ာ ၀မ္းနာ ေအာ့အန္ မူးေ၀ ဘာမွမျဖစ္ဖူးဆုိရင္ေတာ့ သူႏွင့္ သူ၏ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္ျခင္း လုံး၀ ေအာင္ျမင္ၿပီဟု မွတ္ယူရမည္။ အကယ္၍ တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဦးပုညရဲ့ "အစြယ္ကုိ လုိသူက မိဖုရား၊ အသြား ေစခုိင္းသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရားကၽြန္ေတာ္" ဟူသည့္ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ဇာတ္ပန္းကုံးအလုိက္ေလးျဖင့္....

"စားသုံးလိုသူက ဘုန္းႀကီး၊ သုံးနည္းေပးသူ  ဂ်ပန္လင္းလက္၊ ဟင္းခ်က္သူ ဘုရားက်ေနာ္"

ဟူ၍ စားသုံးသူေကာ၊ အႀကံေပးသူေကာ၊ မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္သူေကာ အျပစ္မလြတ္တ့ဲ အေၾကာင္း သူ ေျပာေကာင္း ေျပာေပေတာ့မည္။ :D :D :D ။ သေဗၺသတၱာ အာဟာရ႒ိတိကာ။ သတၱ၀ါတုိင္း အာဟာရလွ်င္ မီွခုိရာ ရွိေပေတာ့သတည္း။


မျပည့္စုံခင္ စားခ့ဲသည့္ ပုံ  


ျပည့္စုံၿပီး မစားရေသးသည့္ ပံုမ်ား