Wednesday 22 July 2009

အသက္ရွည္ခ်င္ရင္....

Forward mail ေလးကတစ္ဆင့္ရရွိထားတဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ မွတ္သားစရာေလးပါ။
အဂၤလိပ္စာက အရမ္းရွင္းေနတဲ့အတြက္ ဘာသာမျပန္ေပးလုိက္ေတာ့ပါဘူး။ ဥစၥာကံေစာင့္ အသက္ဥာဏ္ေစာင့္ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အတုိင္း ဥာဏ္ပညာနဲ႔ဆင္ျခင္ၿပီး ေနထုိင္မယ္ဆုိရင္ အားလံုးသက္တမ္းေစ့ ေနထုိင္ႏုိင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အစာစားၿပီးတုိင္း ေအာက္က ၇ ခ်က္ကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။
.........


7 Unsafe Practices After a Meal

1.Smoking: Experiments from experts prove that smoking a cigarette after a meal is comparable to smoking 10 cigarettes (chances of cancer is higher).

2.Eating fruits immediately: Eating fruits immediately after meals will cause the stomach to be bloated with air. Therefore, take fruits 1–2 hours after meal or one hour before meal.

3.Drinking tea: Tea leaves contain a high content of acid. This substance will cause the protein content in the food we consume to be hardened and difficult to digest. If having tea is unavoidable, it is advisable to have tea with a gap of at least 15 minutes.

4.Loosening your belt: Loosening the belt after a meal will easily cause the intestine to be twisted & blocked.

5.Having a bath: Bathing will cause the increase of blood flow to the hands, legs & body, thus the amount of blood around the stomach will decrease. This will weaken the digestive system.

6. Walking: It’s a myth that people always say that walking hundred steps after a meal will help you live till you are 99. But in reality, walking immediately after a meal will cause the digestive system to be unable to absorb the nutrition from the food we intake.

7. Sleeping immediately: The food we intake will not be able to digest properly. Thus will lead to acidity & infection in our intestine.


N.B
Would you like to calculate the amount of calories you consume: http://www.thedailyplate.com/


...

Sunday 19 July 2009

ေတးထပ္စပ္နည္းမ်ား

လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္က လန္ဒန္တကၠသုိလ္ထဲက စာၾကည့္တုိက္တစ္ခုကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဂၤါေမာင္လဲ စာၾကည့္တုိက္ဆုိတဲ့အသံၾကားရင္ သြားခ်င္တဲ့စိတ္က တားဆီးလုိ႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အတန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ စာၾကည့္တုိက္ထဲ ေလ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

စာၾကည့္တုိက္ ကဒ္ကေလး ထုတ္ေပးၿပီးသားျဖစ္လုိ႔ စာၾကည့္တုိက္ထဲ ၀င္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ လ်ပ္စစ္(ကြန္ျပဴတာ)နည္းပညာနဲ႔ ပိတ္ထားတဲ့ ဂိတ္ကုိ ကဒ္ျပားေလး တင္လုိက္ရင္ အလုိအေလ်ာက္ပြင့္သြားတာပါဘဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အကူအညီေတာင္းစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ့။ ကဒ္ျပားမရွိရင္ အကူအညီေတာင္းရမယ္၊ အစစ္အေဆးခံရမယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ ၀င္ခြင့္ေတာင္ ရမွာမဟုတ္ဘူး။

စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ တစ္ကမၻာလုံးမွာရွိတဲ့ ဘာသာ(Language)ေပါင္းစုံနဲ႔ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာၾကည့္တုိက္ နဲနဲႀကီးေတာ့ ရွာေဖြရခက္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာန႔ဲ ရွာလုိ႔ရေပမဲ့ အဂၤါေမာင္က စာၾကည့္တုိက္ပညာ မရွိေသးေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ ၀န္ထမ္းကိုဘဲ ေမးျမန္းၿပီး ျမန္မာစာအုပ္ထားရာ စာအုပ္စင္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ ျမန္မာစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးမရွိေပမဲ့ ထုိက္သင့္သေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာက စာအုပ္ေတြမ်ားပါတယ္။

ျမန္မာစာအုပ္စင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ေကာက္ကုိင္မိလုိက္တယ္။ ေတးထပ္ေပါင္းခ်ဳပ္ႀကီးဆုိတဲ့စာအုပ္ဘဲ။ တတိယအႀကိမ္ထုတ္ထားတဲ့စာအုပ္ပါ။ ပုံႏွိပ္စာေတြ (ကြန္ျပဴတာရုိက္မဟုတ္ပါ)ဆုိေတာ့ စာလုံးေတြက ျပြတ္သိပ္ေနတာပါဘဲ။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီစာအုပ္ထဲက ေတးထပ္စပ္နည္း သုံးပုဒ္ကုိ အဂၤါေမာင္ ကူးယူခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီသုံးပုဒ္ကုိ ေတးထပ္၀ါသနာပါသူမ်ား ေလ့လာႏိုင္ေစဖို႔ႏွင့္ အဂၤါေမာင္အတြက္လဲ မွတ္စုက်န္ေအာင္ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ ။




ေရွးပညာရွိတစ္ဦးေရး ေတးထပ္စပ္နည္းဥပေဒကုိ

အေျခ ကာရန္ အခံ အအုပ္ႏွင့္တကြ ျပဆုိအပ္ေသာ ေတးထပ္
*****
ေတးထပ္ကုိ ဥာဏ္ဆလုိ႔၊ ႀကံၾကေတာ့ စပ္ပုံ၊

ဆယ့္ရွစ္ပုိဒ္ေတြ႔ႀကဳံလ်င္၊ အလုံးစုံၿပီးၿမဲ၊

အစက ေျခာက္သံုးခ်ီသည္၊ ဆုံးေလၿပီ ခုနစ္နဲ႔ဘဲ၊

၏ ၍ ၌ သည္ ႏွင့္ ကုိကုိ၊ သဒၵါလုိ မွတ္စြဲ၊

အဓိပၸါယ္ တယ္မလြဲေစနဲ႔၊ ႀကံခဲလုိ႔ စပ္ပါ၊

စပ္ေျခာက္ေထြ သတ္ေျခာက္ပါးကုိလ၊ မမွားေအာင္ သိၾကေစရာ၊

ေပါရာဏကထာကုိ၊ အခါခါဥာဏ္ရႈလုိ႔၊

ဧခ်င္းစု လကၤာေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္လွေစ၊

ေတးထပ္ရုိး သုအေျခကုိ၊ ဥပေဒ မွတ္ပါၾကေလး။ ။





အျခားပညာရွိတစ္ဦးေရး ေတးထပ္စပ္နည္း
*****
ေတးထပ္စုံ စပ္ပုံျပ၊ မွတ္ကုန္ၾက ညီခင္၊

သုံးခ်ိဳးပ ၿမဲအစဥ္၊ တစ္ခ်ိဳးလ်င္ ေျခာက္ပုိင္း၊

အစက ဆႏွင့္ခ်ီတယ္၊ ဆုံးအညီ သတၱႏွင့္ဆုိင္း၊

ပုိဒ္အစ ဗ်ည္းဆတြင္၊ ႏွစ္ပုိဒ္တြင္ သုံးလႈိင္း၊

ဒု တ မွာ ဆုံးခ်င္းႏႈိင္းပါေတာ့၊ မရုိင္းဘူး စပ္ရာ၊

ထုိ႔ေနာက္မွာ စတုတၳ၊ သုံးလုံးက် စပ္ေတာ့ ေသခ်ာ၊

ပဥၥမ ပုိဒ္မဟာမွာ၊ အလြတ္သာ မွတ္ၾကေရာ့၊

ဆ႒ႏွင့္ တြဲအမွီ၊ ေျခာက္လုံး အညီ၊

ေရွ ႔ႏွစ္ခ်ိဳး စႏၵီမွာ၊ ဥာဏ္ပလီ ကြန္႔ႏုိင္မွေလး။ ။




ေတးထပ္ အျခားတစ္နည္း
*****
ေတးထပ္မွန္ စပ္ရန္ျပ၊ မွတ္ပါၾက မ်ားတကာ၊

စပ္ထာျပ ေလးပုိဒ္မွာ၊ ကာရန္လာ ေနာက္ဆုံး၊

ပဌမ ကာရန္ေနကို၊ ဒုတိေယ ဆုံးခ်လုိက္ဦး၊

တတိယ (ဒု)ႏွင့္ညီသည္၊ ေနာက္တစ္လီ မွတ္ထုံး၊

စတုတၳီ စပ္လုံးဖုိ႔၊ ထပ္သုံးပ ၿမဲဧကန္၊

လြဲတစ္ဖန္ ကာရန္ျပ၊ ပဥၥမ (စ)ႏွင့္ညီျပန္၊

သည့္ေနာက္ ဆ႒ံမွာ၊ ကာရန္လာ တစ္နဲပ၊

အၿမဲရ ေလးပုိဒ္သာ၊ ထုံးမွတ္လုိက္ပါ၊

အဆုံးသတ္ သတၱမံမွာ၊ ဆန္းကြန္႔ဥာဏ္ စြမ္းႏုိင္မွ်ေလး။ ။


...

Friday 10 July 2009

Have a trip! စကားေၾကာင့္ လမ္းမေျဖာင့္ခဲ့ၾကျခင္း

မနက္ ၈ နာရီခြဲမွာ တကၠသိုလ္သြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ။
အဂၤါေမာင္တုိ႔အဖြဲ႔ တကၠသုိလ္သြားဖုိ႔ ေက်ာင္းက အထြက္မွာ ေက်ာင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ (ဆန္းဒါးလင္းတကၠသုိလ္မွာတက္မဲ့) ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက စကားတစ္ခြန္းေျပာလုိက္တယ္။

Have a trip! တဲ့။

အဂၤါေမာင္ကလဲ ၿငိမ္မေနပါဘူး၊ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

"ဟာ ဘုန္းႀကီးကလဲ Have a nice day! Have a nice trip တစ္ခုခုေျပာရင္ေတာ္ေသး၊ Have a trip လုိ႔ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး"

သူကလဲ ေခါင္းမာသူပီပီ Have fun!! လုိ႔ေတာင္ ရွိေသးတာဘဲ။ Have a trip လုိ႔ေျပာရင္လဲ ရေလာက္ပါတယ္တဲ့။

သူေျပာတဲ့စကားကို အျငင္းမပြါးခ်င္တာနဲ႔ဘဲ အဂၤါေမာင္တုိ႔အုပ္စု ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။
အခ်ိန္က ကြက္တိတြက္ၿပီးသားဆုိေတာ့ သူနဲ႔ အျငင္းပြါးေနရင္ အခ်ိန္ကုန္သြားမွာ စုိးရိမ္ရတယ္ေလ။
ေက်ာင္းက ၈ နာရီခြဲထြက္မယ္။ Hounslow west station ကုိ ေျခခ်င္ေလ်ာက္ရင္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာမယ္။
Hounslow west ဘူတာကေန Russell Square ဘူတာထိ ေျမေအာက္ရထားစီးရင္ မိနစ္ ၅၀ ေလာက္ၾကာမယ္။ Russell Square ဘူတာကေန လန္ဒန္တကၠသိုလ္ထိဆုိရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ေလ်ာက္ရမယ္။ ရထားေစာင့္ရမဲ့အခ်ိန္ပါ ထပ္ေပါင္းလုိက္ရင္ေတာ့ အသြားသက္သက္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ၾကာမယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေက်ာင္းကေန မနက္ ၈ နာရီခြဲထြက္ရင္ တကၠသိုလ္ကုိ ၁၀ နာရီကြက္တိေရာက္မယ္။ ၁၀ နာရီတိတိမွာ အတန္းစမယ္ဆုိေတာ့ အားလုံးကြက္တိေပါ့။ ဒီေန႔က ဒီတစ္ပတ္ရဲ ႔ ေနာက္ဆုံးေန႔ဆုိေတာ့ စာေမးပြဲရွိတယ္။ ေျဖဆုိခ်ိန္ ၂ နာရီ၊ စာလုံးေရ ၅၀၀ တဲ့။ ၁၀ နာရီက ၁၂ နာရီအထိေျဖရမွာ။

အဂၤါေမာင္တုိ႔အုပ္စု Hounslow ဘူတာကေနၿပီး ေျမေအာက္ရထားကုိစီးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရထားက Russell Square မေရာက္ခင္ Knightsbridge ဘူတာမွာ ေသာင္တင္ေနပါေတာ့တယ္။ ေရွ ႔ဆက္မသြားေတာ့ဘူးတဲ့။ အေရးေပၚ Engineer works ရွိလုိ႔ ဆုိဘဲ။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ Ressell Square ဘူတာေရာက္ဖုိ႔က ခုနစ္ဘူတာေလာက္လုိေသးတယ္။

နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိးနာရီခြဲေနၿပီ။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ တကၠသုိလ္ကုိ အခ်ိန္မီ မေရာက္ေတာ့မွာေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ။ အေရးႀကီးတာက တကၠသုိလ္ကုိ ဘယ္လုိ သြားရမယ္ဆုိတာကုိ အရင္စုံစမ္းဖုိ႔ဘဲ။ အဂၤါေမာင္တုိ႔ ေျမေအာက္က ထြက္ၿပီး ဘူတာမွာရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းကုိ ေမးျမန္းရတယ္။ လန္ဒန္တကၠသုိလ္ကုိ ဘယ္လုိ သြားရမလဲေပါ့။ နံပါတ္ ၁၀ ကားကုိ စီးသြားၿပီး Russell Square မွာ ဆင္းပါတဲ့။

ဒါနဲ႔ဘဲ နံပါတ္ ၁၀ ကားမွတ္တုိင္ကုိ လုိက္ရွာၾကရတယ္။ မွတ္တုိင္ရွာရတာကလဲ အခ်ိန္ၾကာ၊ မွတ္တုိင္ေတြ႔ၿပီး ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ရတာကလဲ အခ်ိန္ၾကာဆုိေတာ့ အဲဒီေနရာမွာတင္ ၁၀ နာရီထုိးသြားတယ္။ အမွတ္ ၁၀ ဘတ္စ္ကား၀င္လာတဲ့အခါ တက္စီးလုိက္ၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကားကလဲ Traffic မိေနလုိ႔ လိပ္သြားသေလာက္ဘဲ ျမန္တယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ေန႔မွ အရာအားလုံးက ေႏွးေကြးေနတယ္။

အဆုိးဆုံးကေတာ့ အဲဒီ ဘတ္စ္ကားကလဲ ဂိတ္ဆုံးထိ မေျပးေတာ့ဘူးတဲ့။ အေရးေပၚအေနနဲ႔ လမ္းတစ္၀က္မွာဘဲ ရပ္ထားလုိက္တယ္။ Warren Street ဆုိတဲ့ ေျမေအာက္ဘူတာနားမွာ terminate ျဖစ္သြားတယ္။ ဘူတာ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေမးျမန္းျပန္ရတယ္။ လန္ဒန္တကၠသုိလ္ကုိ ဘယ္လုိသြားရမလဲေပါ့။ လမ္းေလ်ာက္လုိ႔သာ သြားေပေတာ့၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေလ်ာက္ရင္ ေရာက္ၿပီတဲ့။ အဂၤါေမာင္တုိ႔လဲ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ လမ္းေလ်ာက္လာၿပီး တကၠသုိလ္ကုိ ၁၁ နာရီတိတိမွာမွ ေရာက္သြားတယ္။

အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲေျဖတာ တစ္နာရီတိတိရွိေနၿပီ။ အဂၤါေမာင္လဲ ကမန္းကတန္းနဲ႔ဘဲ စာေမးပြဲကုိ ေရာေျဖလုိက္ရတယ္။ ၁၂ နာရီမွာ စာေမးပြဲက ၿပီးသြားတယ္။ သူမ်ားေတြ ၿပီးေတာ့ အဂၤါေမာင္လဲ ၿပီးလိုက္ရတာေပါ့။ ႏွစ္နာရီေမးခြန္းလႊာကုိ တစ္နာရီထဲနဲ႔ ၿဖီးျဖန္းႏုိင္လုိက္တာကုိဘဲ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ႀကံဖန္ခ်ီးက်ဴးမိလုိက္တယ္။

အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ Have a trip! ဆုိတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ ႔စကားက တကယ္ကုိ အဂၤါေမာင္တုိ႔အတြက္ Trip အေသးစားေလး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ၊ မစီးဘူးတဲ့ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး မျမင္ဖူးတဲ့ ရႈခင္းေတြကုိ ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Nice ဆုိတဲ့ စကားမပါတဲ့အတြက္ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္ တစ္နာရီတိတိနစ္နာခဲ့ရတာကေတာ့ အေျခအေနကုိ ဆုိးရြားေစပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ ႔ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ တကယ္ကုိ အာစက္လ်ာစက္မိတတ္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အလုပ္တစ္ခုအတြက္န႔ဲ အခ်ိန္တုိင္ပင္ကုိက္ၿပီး သြားတဲ့သူေတြကုိ မလုိအပ္ဘဲ Have a trip ဆုိတဲ့စကားကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ မေျပာမိၾကေစဖုိ႔ သင္ခန္းစာေပးလုိက္ရေၾကာင္းပါ။

....

Thursday 9 July 2009

Academic အဂၤလိပ္စာဆုိတာ....

အဂၤလိပ္စာ သင္လာတာလဲ အေတာ္ေလးၾကာလာခဲ့ပါၿပီ။ အဂၤလိပ္လုိ ေျဖဆုိရတဲ့ စာေမးပြဲကုိလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏႊဲခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္စာရဲ ႔ သေဘာအေၾကာင္းအရာကုိ သိပ္မသိေသးပါဘူး။ အထူးအားျဖင့္ေတာ့ Academic research paper ေရးသားျခင္းကုိပါဘဲ။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေနစဥ္တုန္းက အဂၤါေမာင္တုိ႔ရဲ ႔ မာစတာ Thesis ေတြကုိ research သေဘာမပါဘူး။ academic မျဖစ္ဖူးဆုိၿပီး မၾကာမၾကာ အေျပာခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။

အဂၤလန္ေရာက္ခါစကလဲ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းတက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကုိ ေလ့လာပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ academic ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ ေရးရမယ္ဆုိတာကုိ က်က်နနမသင္ေပးပါဘူး။ စာအုပ္ထဲပါတဲ့အတုိင္း သင္ေပးတာပါဘဲ။ textbook ကုိၾကည့္ၿပီး Guide လုပ္ေပးရုံေလာက္ပါဘဲ။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ phrasal verb ေတြ၊ စကားလုံးတြဲေတြကုိသင္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ အဂၤါေမာင္တုိ႔ စိတ္ထဲမွာ စကားလုံးအတြဲေတြ phrasal verb ေတြ usage ေတြကုိ မ်ားမ်ားသုံးႏုိင္ရင္ academic ျဖစ္ၿပီလုိ႔ ထင္ေနခဲ့တယ္။ ielts ကုိလဲ အဲဒီပုံစံနဲ႔ ေျဖဆုိခဲ့တာပါ။

အခု တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေတြကုိ ေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။
Academic writing ဆုိတာ ဘယ္လုိေရးနည္းကုိ ေခၚတာလဲလုိ႔။

အေျဖေလးကုိ ၾကည့္လုိက္ပါဦး။
academic writing မွာ
phrasal verb ေတြကုိ မသုံးရဘူး။
idiomatic english ေတြကိုလဲ မသုံးရဘူး။
slang ႏွင့္ jorgon ေတြဆုိ ေ၀လားေ၀းဘဲတဲ့။

အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ phrasal verb ဆုိရင္ေတာ့ Ok ပါတယ္တဲ့။ ယုတ္စြအဆုံး get ဆုိတဲ့ စာလုံးကုိေတာင္ academic မွာ မသုံးရဘူးတဲ့။ get ဆုိတဲ့ စာလုံးဟာ slang စကားလုံးျဖစ္တယ္တဲ့။ get အစား obtain, recieve, earn, gain, acquire စတာေတြကုိဘဲ သုံးရမယ္ ဆုိၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ personal case, stereotyping တုိ႔ကုိလဲ ေ၀းေ၀းကသာ ေရွာင္ေပေတာ့လုိ႔ ထပ္ေလာင္း ရွင္းျပေပးပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ academic ျဖစ္ခ်င္ရင္ academic ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ မ်ားမ်ားဖတ္တာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲတဲ့။

သူတုိ႔စာေပေတြကလဲ ၾကာေလရႈပ္လာေလေလပါဘဲ။ ။

......

Wednesday 8 July 2009

စားေသာက္ဆိုင္သုိ႔

ဒီေန႔က ဗုဒၶဟူးေန႔။
ဗုဒၶဟူးေန႔တုိင္းမွာ ေန႔လည္ပုိင္း အတန္းမရွိပါဘူး။ သူတုိ႔ သတ္မွတ္ခ်က္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ တစ္ပတ္ကုိ ၁၈ နာရီပါ။ တစ္ရက္ကုိ ေလးနာရီတက္ရတယ္။ မနက္ပုိင္းမွာ ႏွစ္နာရီ ေန႔လည္ပုိင္းမွာ ႏွစ္နာရီပါ။ တစ္ပတ္မွာ ငါးရက္တက္ရတာဆုိေတာ့ ငါးေလးလီ ႏွစ္ဆယ္ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ပတ္ရဲ ႔အလယ္ေန႔ျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔ ေန႔လည္ပုိင္း မွာ အနားယူၾကပါတယ္။ အဲဒါဆုိ တစ္ပတ္ ၁၈ နာရီ ကြက္တိဘဲ မဟုတ္လား။

အဂၤါေမာင္တစ္ေယာက္ မနက္ပုိင္းအတန္းၿပီးဆုံးၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အတန္းေဖာ္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကုိ ျပန္ဖုိ႔ တစ္ျခားအတန္းက အတူေနသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးကုိ တကၠသုိလ္ေရွ ႔မွာ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေရာက္လာေရာ ျပန္ၾကမယ္ဆုိၿပီး တကၠသိုလ္ထဲက ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္က အဂၤါေမာင္ကုိ ေခၚေနတဲ့အသံ ၾကားလုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အတန္းေဖာ္ ထုိင္းသူေလးကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

အတန္းေဖာ္ေတြ အားလုံးနဲ႔အတူ ကုိရီးယားစားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုမွာ အတူသြားၾကမယ္၊ လုိက္မလား တဲ့။ စားေသာက္ဆုိင္က ေတာ့တင္ဟမ္ကုတ္ ဆုိတဲ့ ေျမေအာက္ဘူတာရုံနားမွာတဲ့။ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လုိက္ေစခ်င္တဲ့ပုံေပါက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အဂၤါေမာင္လဲ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အတန္းေဖာ္ေလးေတြနဲ႔ ေျခလ်င္ခရီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလ်ာက္ၿပီး A.S.S.A ဆုိတဲ့ ကုိရီးယားစားေသာက္ဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ကုိရီးယားဆုိင္ေရာက္ေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ မွာစားၾကပါတယ္။ အဂၤါေမာင္ကေတာ့ အေပၚမွာ ျမင္ရတဲ့ ကုိရီးယားထမင္းႏွင့္ Squid ဆုိတဲ့ ပင္လယ္စာတစ္မ်ိဳးကုိ မွာစားလုိက္တယ္။ အစားအေသာက္က ပူ၊ ငရုပ္သီးကစပ္၊ ရာသီဥတုကလဲ အုိက္စပ္စပ္၊ အဂၤါေမာင့္ကုိယ္မွာလဲ အ၀တ္အစားေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေခၽြးေတြ အရမ္းထြက္ပါတယ္။

အတူသြားၿပီး စားေသာက္ၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ အဂၤါေမာင္ရယ္၊ ဂ်ပန္သူေလးရယ္၊ ထုိင္းသူေလးရယ္၊ ဂ်ာမနီသူေလးရယ္၊ ထုိင္၀မ္သူႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ စုစုေပါင္း ၆ ေယာက္ပါ။ ဗုိက္မဆာေပမဲ့ ဗဟုသုတရဖုိ႔န႔ဲ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ လုိက္ၿပီး စားေသာက္ခဲ့တာပါ။ တစ္ေနရာထဲ ထုိင္ေနရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အေနာက္တုိင္း ထုံးစံအတုိင္း ကုိယ္စားတဲ့ဟာ ကုိယ္တာ၀န္ယူၿပီး ရွင္းၾကပါတယ္။ အဂၤါေမာင္စားတဲ့ တန္ဖုိးကေတာ့ ေလးေပါင္ခဲြပါ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ပူအုိက္တာက လြဲရင္ေပါ့။

သူတုိ႔ကေျပာေသးတယ္။ အဂၤါေမာင္ရဲ ႔ အ၀တ္အစားကုိ ၾကည့္ၿပီး ပူအုိက္ရင္ ခၽြတ္ထားလုိက္ပါလားတဲ့။ ဘုရားေရ။ ဒုကၡ။ ဟုတ္တယ္ေလ။
သူတုိ႔က အက်ီ ၤလက္ျပတ္ႏွင့္ စကတ္ကေလးေတြကုိ သက္သက္သာသာ ၀တ္ထားၾကတယ္။ သူတုိ႔ၾကားထဲမွာ အဂၤါေမာင့္ခႏၶာကုိယ္ကေတာ့ ေကာက္ညွင္းထုပ္ ထုပ္ပုိးထားသေယာင္ေယာင္ရယ္ေလ။ စားေသာက္လုိ႔ အၿပီးမွာေတာ့ အားလုံးလမ္းခြဲလုိက္ၾကတယ္။ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ျပန္ၾကရုံဘဲေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္မေလးက တကၠသုိလ္ကုိ ျပန္သြားခ်င္တယ္။ အလာလမ္းကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဆုိလို႔ အဂၤါေမာင္လဲ လူတတ္လုပ္ၿပီး ဂ်ပန္မေလးနဲ႔အတူ တကၠသိုလ္ကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းေတာ့မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ လမ္းမွာ ႏွစ္ခါေမးျမန္းလုိက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ေတာ့ မွတ္မိသြားပါၿပီ။ ဂ်ပန္မေလးက ေျပာတယ္။ မင္းပါလာလုိ႔ ငါအသက္ရွဴေခ်ာင္သြားတယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲဆုိ ဘယ္လို သြားရမွန္းမသိဘူးတဲ့။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လဲ မသိတဲ့သူကုိ မတတ္တဲ့သူက ဆရာလုပ္ရတာ အရသာရွိတယ္ေနာ္။

..........

Tuesday 7 July 2009

ဓါတ္ပုံေလးေတြ

အေပၚပုံေလးကေတာ့ အဂၤါေမာင္တုိ႔ စာသင္ရတဲ့ အခန္းေလးပါ။ ဆရာမ မလာခင္ ရုိက္ထားတာပါ။ ဆရာမ Catherine Lews သင္ေပးတဲ့ အခန္းေလးဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခန္းက ဆရာမ Cher Di Boscio သင္ေပးတဲ့အခန္း (ဓါတ္ပုံမရုိက္ေသး)ထက္ ပုိက်ယ္ပါတယ္။




ေနာက္ကေန ျပန္ရုိက္ထားပါတယ္။ အိပ္ကေလးႏွင့္ေရပုလင္းေလးရွိတဲ့ ေနရာကေတာ့ အဂၤါေမာင္ ထုိင္တဲ့ ေနရာေလးဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ဆရာမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတာ့ ပုိၿပီး မွတ္မိတာေပါ့။




ဆရာမမလာခင္ ဆရာမထုိင္ခံုမွာ ထုိင္ၿပီး ဓါတ္ပုံရုိက္ထားတာပါ။ ေလာင္းကုတ္၀တ္ထားေပမဲ့ စာသင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေလာင္းကုတ္ကုိ ခၽြတ္ထားပါတယ္။



ဒီစာအုပ္ကုိ ေက်ာင္းသားတုိင္းကုိ တစ္အုပ္စီ ေ၀ေပးပါတယ္။



ဒီစာအုပ္ကုိလဲ ေက်ာင္းသားတုိင္းကုိ တစ္အုပ္စီ ေပးပါတယ္။ စုစုေပါင္း ႏွစ္အုပ္ရရွိၿပီးပါၿပီ။

..........

စာစသင္ၿပီ

ဒီေန႔ စာေတြ စသင္တယ္။
မနက္ပုိင္း ၁၀ နာရီမွ ၁၂ နာရီထိ အခ်ိန္ကေတာ့ reading and writing ကုိ သင္ေပးပါတယ္။ သင္ေပးတဲ့ ဆရာမ နာမည္ကေတာ့ Cher Di Boscio ျဖစ္ပါတယ္။ ကေနဒီယန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ။ စာအသင္အျပ ေကာင္းပါတယ္။ ခပ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔သင္ေပးတယ္။ အဂၤါေမာင္တုိ႔ကုိလဲ အနားမေပးပါဘူး။ Comprehension ေတြ လုပ္ခုိင္းတယ္။ Essay ေရးခုိင္းတယ္။ နာရီ၀က္အတြင္း စာလုံးေရ အလုံးသုံးရာေလာက္ ေရးရမယ္တဲ့။ Academic writing လဲ ျဖစ္ရမယ္တဲ့။ ဘုရားေရ။ အဂၤါေမာင္တစ္ေယာက္ ေခၽြးအေတာ္ေလးထြက္သြားတယ္။ Brain-storm-idea ေတြ ထုတ္ရေတာ့တာေပါ့။

နာရီ၀က္အတြင္း ေရးၿပီးတဲ့အခါမွာ ဆရာမလက္ထဲကုိ အေျဖလႊာေလး ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ထည့္ေပးရင္း "ဆရာမ၊ က်ေနာ့္အေျဖကေတာ့ အမႈိက္သက္သက္ပါဘဲ" လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဆရာမက ျပန္ေျပာပါတယ္ "ဆရာမ ေက်ာင္းသားမွန္ရင္ အမႈိက္လုံး၀ မျဖစ္ပါဘူး" တဲ့။ အားေပးတဲ့သေဘာပါဘဲ။

ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမွ ၁ နာရီထိ အားလပ္ခ်ိန္ေပးပါတယ္။ ေန႔လည္စာစားဖုိ႔အတြက္ပါ။ အဂၤလန္မွာက ဆရာေတာ္ေတြရဲ ႔ တြက္ခ်က္မႈအရ ေန႔လည္ တစ္နာရီခန္႔ေလာက္မွ မြန္းတည့္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤါေမာင္တုိ႔အတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။

ေန႔လည္ တစ္နာရီမွာ အတန္းကုိ ျပန္စပါတယ္။ သင္ေပးတဲ့ဆရာမကေတာ့ Catherine Lewis ျဖစ္ပါတယ္။
သူတာ၀န္က်တာက Speaking ႏွင့္ Listening ပါ။ အတန္းစတင္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္စီကုိ မိတ္ဆက္ခုိင္းပါတယ္။ စာရြက္ေခါက္ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုစီေပးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔ နာမည္ေတြကုိ ေရးခုိင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ေရွ ႔မွာ ကုိယ့္နာမည္ စာရြက္ေခါက္ကုိ ေထာင္ထားရပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔နာမည္ကုိ အလြယ္တကူ ေခၚဆုိႏုိင္ေအာင္လုိ႔ပါ။ ေကာင္းတဲ့ စနစ္ကေလး တစ္ခုပါဘဲ။

သူဖတ္ျပတာကုိ နားေထာင္ရတယ္။ နားလည္မႈရွိမရွိ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ စစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အုပ္စုေလးေတြ ခြဲၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးခုိင္းတယ္။ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာမႈ၊ အ၀လြန္မႈ၊ ဆင္းရဲႏုံခ်ာမႈ စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြကုိ အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးဖလွယ္ခုိင္းပါတယ္။

ပထမ သုံးေယာက္စီ အုပ္စုဖြဲ႔ေတာ့ အဂၤါေမာင္က ထုိင္းသူ၊ ထုိင္၀မ္သူေတြႏွင့္ တစ္အုပ္စုထဲက်တယ္။
ဒုတိယ သုံးေယာက္စီ အုပ္စုဖြဲ႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ဂ်ာမနီသူ၊ ဂ်ပန္သူေတြႏွင့္အတူ တစ္အုပ္စုထဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ပထမ ႏွစ္ေယာက္တစ္အုပ္စု ဖြဲ႔တဲ့အခါမွာ အဂၤါေမာင္ႏွင့္ဂ်ာမနီသူ၊ ဒုတိယ ႏွစ္ေယာက္တစ္အုပ္စု ဖြဲ႔တဲ့အခါမွာ အဂၤါေမာင္ႏွင့္ထုိင္းသူ တစ္အုပ္စုထဲ က်ပါတယ္။ ထုိင္းသူေလးက အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ေကာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသလုိ စိတ္လႈပ္ရွားစရာလဲ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခုခု မွားသြားရင္ ဆရာမက တန္းၿပီးေထာက္ျပေတာ့တာပါဘဲ။ ဥပမာ၊ မိန္းခေလးေတြဟာ ေယာက်္ားေလးေတြထက္ အဂၤလိပ္စာ တတ္ေျမာက္တာ ပုိျမန္တယ္ဆုိတဲ့ အဆုိတင္သြင္းခ်က္ကုိ အဂၤါေမာင္က ရာႏႈန္းျပည့္ ေထာက္ခံလုိက္တယ္။
အဲဒါကုိ ဆရာမက ရာႏႈန္းျပည့္ကန္႔ကြက္လုိက္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္စရာႀကီး။ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ဘဲ ေခါင္းငုံ႔ေနလုိက္ရတယ္။ ဆရာမက ေျပာျပတယ္။ အဲဒီလုိ ဆုံးျဖတ္တာဟာ stereotyping ဘဲတဲ့။ စာေမးပြဲမွာ အဲဒီလုိ ေျဖရင္ အမွတ္လုံး၀မေပးဘူး။ Academic လဲ မျဖစ္ဖူးတဲ့။ သင္ခန္းစာ ယူစရာပါဘဲ။

ဥပမာ
ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ အဂၤလိပ္စာ ညံ့တယ္။ မြတ္စလင္ေတြ ရက္စက္တယ္။ အေမရိကန္ေတြ ၀တယ္။
အဲဒီလုိပုံစံေတြဆုိရင္ Stereotyping ေတြပါဘဲတဲ့။

အတန္းၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာမေပးခဲ့တဲ့ အိမ္စာေလးေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပုိက္နဲ႔ဘဲ ျပန္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ မနက္ဖန္ မနက္ဖန္ေတြ မ်ားစြာမွာလဲ ဒီလုိဘဲ သြားလာလႈပ္ရွားေနရပါဦးမယ္။

...

Monday 6 July 2009

လန္ဒန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား အဂၤါေမာင္


ဒီေန႔
၂၀၀၉ ခု၊ ဂ်ဴလုိင္လ ၆ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
လန္ဒန္ယူနီဗာစီတီ(Soas)မွာ အဂၤါေမာင္တစ္ေယာက္ တကၠသုိလ္ စတက္ေနေလၿပီ။ တကၠသုိလ္တက္တယ္ဆုိေပမဲ့ မာစတာတန္းကုိ တက္ရတာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ မာစတာတန္းမတက္ခင္ အထူးအဂၤလိပ္စာ သင္တန္းအေနနဲ႔ 8 week pre-sessional courses ကုိ တက္ရျခင္းဘဲျဖစ္ပါတယ္။ သင္တန္းကာလကေတာ့ ဂ်ဴလုိင္ ၆ ရက္ေန႔မွ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔အထိ ရွစ္ပတ္တိတိပါ။ သင္တန္းၿပီးဆုံးၿပီး စက္တင္ဘာလေရာက္ရင္ မာစတာတန္းကို စတက္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

အဂၤလန္ႏုိင္ငံက တကၠသုိလ္တိုင္းဟာ post graduate students မ်ားအတြက္ ielts score အနည္းဆုံး ၇.၀ ရမွ တုိက္ရုိက္တက္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ၇.၀ ထက္နည္းတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားေတြကေတာ့ တကၠသုိလ္တက္ခ်င္ရင္ 8 week pre-sessional courses ကို ႀကိဳတက္ရပါတယ္။

ေယဘုယ်အားျဖင့္ ၆.၅ ရရင္ 4 week pre-seesional courses တက္ရၿပီး ၆.၀ ရရင္ 8 week pre-sessional courses တက္ရပါတယ္။ အဂၤါေမာင္လဲ ၆.၀ သာရတဲ့အတြက္ 8 week pre-sessional courses တက္ရပါတယ္။ (ဘာသာရပ္အလုိက္ ကြဲျပားမႈေတာ့ရွိႏိုင္ပါတယ္)။

ေစ်းႏႈန္းေတြကေတာ့ ေအာက္က အတုိင္းပါဘဲ။
8 week pre-sessional courses tuition fee #2, 380 (accommodation #1, 130)
4 week pre-sessional courses tuition fee # 1, 190 (accomodation #565)
Master fee #12000
.......

အဂၤါေမာင္ကေတာ့ accomodation မလုိတဲ့အတြက္ ေပါင္ ၂၃၈၀ ဘဲ ေပးရပါတယ္။
မာစတာအတြက္ ၁၂၀၀၀ နဲ႔ေပါင္းလုိက္ရင္ေတာ့ ခပ္ခ်ိခ်ိရယ္။
ဒီၾကားထဲ လမ္းစရိတ္က တစ္ရက္ကုိ ၆ ေပါင္ေလာက္ဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္စာအတြက္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္း ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတာင္ထမိေသးတယ္။ တက္ရမဲ့ရက္က monday to friday ဆုိေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ေတာ့ မနည္းလွဘူး။

ဒီေန႔က အစေန႔ဆုိေတာ့ စာမသင္ေပးေသးပါဘူး။ orientatation ဘဲ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ တကၠသိုလ္တစ္ေလ်ာက္ လုိက္ျပတယ္။ စားေသာက္ခန္းေတြကုိ ညြန္ျပေပးတယ္။ စာၾကည့္တုိက္သြားၿပီး စာၾကည့္တိုက္အသုံးျပဳပုံ၊ အင္တာနက္ သုံးစြဲပုံ၊ မိတၱဴကူးပုံ၊ ပရင့္ထုတ္ပုံတုိ႔ကုိ သက္ဆုိင္ရာေတြကတစ္ဆင့္ ရွင္းျပေစပါတယ္။

မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ကေန အဂၤါေမာင္တုိ႔ ေနရာက ထြက္ခြါသြားလုိက္တာဟာ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္မွဘဲ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ ဒီလုိဘဲ ေန႔စဥ္နီးပါး ႏွစ္ပါးသြားရဦးမွာပါဘဲ။

.......