အေမွာင္ကုိအားျပဳတဲ့ သူခုိး

 အဂၤါေမာင္တုိ႔ ကုိရင္ေပါက္စဘ၀တုန္းက ရြာသာယာဆုိတဲ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာရဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနထုိင္ရတယ္။ ရြာႀကီးဆုိေပမဲ့လဲ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက ရြာေတြေလာက္ေတာ့ မႀကီးပါဘူး။ အနီးအနားတစ္၀ုိက္မွာ အဲဒီရြာက အႀကီးဆုံးမုိ႔ ရြာႀကီးတစ္ရြာလုိ႔ ေျပာတာပါ။ အိမ္ေျခက ၂၀၀ နီးပါးေလာက္ရွိတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားဦးေရက ၇၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္၊ စာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ နဲနဲေလးမွ မ်က္ႏွာသာ ေပးေလ့မရွိဘူး။

တစ္ေန႔မွာ ကုိရင္တစ္ပါးဟာ ညေနဘက္ႀကီး သူ႔အိမ္ကုိ ခဏျပန္သြားတယ္။ သူ႔ဘြဲ႔က ရွင္ပဏၰ၀ံသတဲ့။ ဘုန္းႀကီးကို မေလ်ာက္ဘဲ အိမ္ခုိးျပန္တဲ့သေဘာေပါ့။ သူ႔အိမ္ကလဲ ေက်ာင္းနဲ႔ အုတ္တံတုိင္းဘဲ ျခားတာဆုိေတာ့ လစ္ရင္လစ္သလုိ ခုိးခုိးျပန္ေနက်ပါ။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ ဘုန္းႀကီးက အဲဒီကိုရင္ကို ခုိင္းစရာရွိလုိ႔ေခၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုရင္က ေက်ာင္းမွာ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီကုိရင္ ျပန္လာရင္ ခ်က္ခ်င္း သူ႔ဆီလြတ္လုိက္ဆုိၿပီး တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ေပးေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီကုိရင္လဲ ညေမွာင္မွ အိမ္က ျပန္လာတယ္။ အဂၤါေမာင္တုိ႔လဲ သူျပန္လာခ်င္းဘဲ ပဏၰ၀ံသ... မင့္ကို ဆရာေခၚေနတယ္။ ျမန္ျမန္သြားလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ (အဂၤါေမာင္တုိ႔ေဒသဘက္မွာ ရြာဦးေက်ာင္းဘုန္းႀကီးကို ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာလုိ႔ဘဲ ေခၚပါတယ္)။ သူလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးဆီသြားလုိက္တယ္။

ဘုန္းႀကီးအခန္းထဲမွာ ဖန္မီးအိမ္ထြန္းထားတဲ့အတြက္ အခန္းတစ္ခုလုံး ထိန္လင္းေနတယ္။ အဲဒီကိုရင္လဲ ဘုန္းႀကီးအခန္းထဲ ၀င္သြားၿပီး  ဆရာေခၚတယ္ဆုိလုိ႔ လာခဲ့တာပါဘုရား လုိ႔ေလ်ာက္လုိက္တယ္။ ေအး မင္း အိမ္မွာ ဘာသြားလုပ္တာလဲ ငါ့ကုိလဲ လာမေလွ်ာက္ဘူး လုိ႔ေမးတယ္။ အဲဒီကိုရင္ကလဲ တပည့္ေတာ္ သကၤန္းေလ်ာ္ခုိင္းထားတာ သြားယူတာပါဘုရား လုိ႔ ျပန္ေလ်ာက္တယ္။ ဒါျဖင့္ မင္း ညေနစာ ခုိးမစားခဲ့ဖူးလားလုိ႔ ေမးတယ္။ ကုိရင္ကလဲ မစားခဲ့ပါဘူးဘုရားလုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။ ေသခ်ာရဲ့လား လုိ႔ျပန္ေမးေတာ့ ဘုရားစူး ..ေသခ်ာပါတယ္ဘုရားလုိ႔ ျပန္ေလ်ာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲ စိတ္ဆုိးၿပီး မင္းက ညေနစာ မစားခဲ့ဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ထမင္းေစ့တစ္ေစ့က မင့္ပါးမွာ ကပ္ေနရတာလဲ ဆုိၿပီး ကုိရင္ရဲ့ ပါးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ထမင္းေစ့ေလးကို ခြါၿပီးေျပာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကိုရင္လဲ သူညေနစာစားခဲ့ေၾကာင္း ၀န္ခံပါေတာ့တယ္။ မင္းက အျပစ္ႏွစ္ခု က်ဴးလြန္တယ္။ တစ္ခုက ညေနစာစားတဲ့အျပစ္၊ တစ္ခုက လိမ္ညာတဲ့ အျပစ္၊ မင္းကုိ ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ မရဘူးဆုိၿပီး လက္စြဲေတာ္ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ ရုိက္ႏွက္ဆုံးမပါေတာ့တယ္။

အဂၤါေမာင္တုိ႔အားလုံး ေန႔စဥ္ ည ၈ နာရီေလာက္မွာ ဘုရား၀တ္တက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညဘုရား၀တ္တက္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘုန္းႀကီးလဲ စိတ္ဆုိးေျပသြားပုံရပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိ ေျပာျပတယ္။ ကုိရင္ပဏၰ၀ံသ လုပ္ပုံက ဟုိပုံျပင္လုိ ျဖစ္ေနၿပီ ဆုိၿပီး ပုံျပင္ကုိ စေျပာပါတယ္။

ေရွးတုန္းက ရြာႀကီးတစ္ရြာရွိသတဲ့။ လကြယ္ညတစ္ခုမွာ လူေတြ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီရြာႀကီးထဲက အိမ္တစ္အိမ္ကို သူခုိးကပ္သတဲ့။ အိမ္ကုိကပ္တယ္ဆုိေပမဲ့ တကယ္က စပါးက်ီကုိ ကပ္တာပါ။ သူခုိးက စပါးသူခုိးပါ။ အဲဒီရြာထဲက သူခုိးပါဘဲ။ လကြယ္ညဆုိေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲေပါ့။ ညဆုိေတာ့လဲ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနတာေပါ့။ သူခုိးလဲ စပါးက်ီထဲ ၀င္ၿပီး စပါးေတြကို ႏုိင္သေလာက္ အသင့္ပါလာတဲ့ အိတ္ထဲ ႀကဳံးထည့္ေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့ စပါးႀကဳံးတဲ့အသံက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာတယ္။ အဲဒီအသံေၾကာင့္ အိမ္ရွင္ေတြ ႏုိးလာၿပီး သူခုိး သူခုိး လုိ႔ အက်ယ္ႀကီး ထေအာ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ သူခုိးလဲ စပါးအိတ္ကုိ မယူႏုိင္ေတာ့ဘဲ စပါးက်ီထဲက အျမန္ထြက္ေျပးလာတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြလဲ အိပ္ရာက လန္႔ႏုိးလာၾကၿပီး နီးစပ္ရာ တုတ္ ဓါး လက္နက္ ကိုင္ေဆာင္ကာ သူခုိးေနာက္လုိက္ၾကတယ္။ အိမ္တုိင္းနီးပါး အိပ္ရာက ထၿပီး သူခုိးေနာက္လုိက္ၾကတယ္။ သူခုိး သူခုိး ဆုိၿပီးလဲ ပါးစပ္ကေအာ္ၾကတယ္။  ခုနက သူခုိးလဲ ေမွာင္တဲ့တစ္ေနရာမွာ ကပ္ၿပီး အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ အေျခအေနေကာင္းေတာ့ သူလဲ သူခုိး သူခုိးဆုိၿပီး သူခုိးဖမ္းတဲ့ သူေတြထဲ ေရာေႏွာၿပီး သူခုိးေနာက္ လုိက္ေတာ့သတဲ့။ ဒီေတာ့ သူခုိးကို မမိႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။ 

ဒါေပမဲ့ ညဘက္ဆုိေတာ့ သူခုိးလုိက္တဲ့သူေတြက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတုိ႔၊ မီးတုတ္တုိ႔ကုိ အသုံးျပဳၾကရတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ အဲဒီသူခုိးေနာက္က လူက သူ႔ေရွ့က သူခုိး သူခုိးလုိ႔ ေအာ္ေနတဲ့ သူရဲ့ ပုဆုိးကို အမွတ္မထင္ၾကည့္လုိက္မိသတဲ့။ စပါးက်ီထဲမွာ စပါးပုံေပၚထုိင္ၿပီး စပါးခုိးခဲ့သူဆုိေတာ့ သူ႔ပုဆုိးမွာ စပါးေစ့ေတြ၊ စပါးမႈန္ေတြ ကပ္ေနတာေပါ့။ သူ႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး စစ္ေဆးတာေတာင္မွ ကိုရင္ ပဏၰ၀ံသလုိဘဲ ဘုရားစူး မခုိးဘူးဆုိၿပီး ျငင္းေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ပုဆုိးမွာ ကပ္ေနတဲ့ စပါးေစ့ေတြကိုျပၿပီး ၀ုိင္းေမးၾကေတာ့မွ သူ ခုိးမိပါတယ္ ဆုိၿပီး ၀န္ခံသတဲ့။ ကဲ.. ပုံျပင္က အဲဒါဘဲ။ မင္းတုိ႔အားလုံးလဲ ေနာက္ဆုိ စပါးသူခုိးလုိ သူခုိးကေနၿပီး လူလုိ မဟစ္မိေစၾကနဲ႔၊ အျပစ္ပုိႀကီးတယ္၊ ၾကားလား လုိ႔ေျပာၿပီး ဘုန္းႀကီးလဲ ေဘာဂခန္းသို႔ ၀င္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

..

သူခုိးကေနၿပီး ေျပာင္းျပန္ လူလုိ ျပန္ဟစ္ေနတဲ့သူေတြကလဲ အခုေခတ္မွာ အမ်ားသား။ အဲဒီလုိ ဟစ္ေနတ့ဲသူေတြကမွ စကားကို ရႊန္းေနေအာင္၊ လူတစ္ဘက္သား ယုံၾကည္ေအာင္ ပုိေျပာတတ္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။ သူတုိ႔ေျပာရင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ယုံၾကည္သြားတတ္ၾကတယ္။ အဂၤါေမာင္တုိ႔ အမ်ားစုကလဲ ပထမၾကားတဲ့စကားကိုဘဲ အတည္ယူတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ယုံၾကည္ရေလာက္တယ္ထင္တဲ့ စကားကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ စုံလုံးကန္း ယုံၾကည္လုိက္ၾကေတာ့တာမဟုတ္လား။ အဲဒီလုိ လူလုိဟစ္တဲ့ သူခုိးေတြဟာ စကားကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတတ္ၾကတယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ေျပာရင္ လူေတြ ပုိယုံၾကည္မလဲဆုိတဲ့ ျပင္ဆင္ခ်က္ေလ။ ၿပီးေတာ့ လူေတြထဲ ေရာေႏွာၿပီး တစ္ျခားသူေတြဘက္ လက္ညွိဳးထုိးကာ သူခုိး သူခုိး လုိ႔ ေအာ္ဟစ္ေနတတ္ၾကတယ္။ အေမွာင္ထဲက သူခုိးေတြေပါ့။  ေမွာင္ေနေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိရ မၾကားရ မျမင္ရဘူးေလ။ အဲဒီလုိ သူခုိးက လူလုိဟစ္ေနတဲ့သူေတြကမွ တကယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တစ္ျခားသူဘက္ကုိ လက္ညွိဳးတန္းတန္းထုိးၿပီး သူခုိး သူခုိး လုိ႔ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသူေတြကို အထူးသတိထားၿပီး ဆက္ဆံသင့္ေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

.