Saturday 10 September 2011

သမုိင္းမခင္ဘဲ သမုိင္း၀င္ခ်င္ေနမိသလုိလုိ

လုပ္ေဆာင္ခ်က္ထက္ သမုိင္းက်န္ရစ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးမ်ားတဲ့ သူ႔စိတ္ကုိ သူ နဲနဲေတာ့ ရွက္မိသား။ လုပ္ခ်င္စိတ္ သေႏၶရွိေပမဲ့ သေႏၶေနာက္ အဓိပတိက ခပ္ပါးပါးေလးသာ လိုက္လာတဲ့အတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိင္း ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနသည္ကို သူအမုန္းဆုံးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မုန္းလွ်က္န႔ဲပင္ ခ်ီတုံခ်တုံက စည္းခ်က္မွန္ေနျပန္သည္။ သက္ျပင္းခ်ျခင္းဟာ သူ႔အတြက္ လမ္းေၾကာင္းေပၚ တစ္စုိက္မတ္မတ္တြန္းပို႔ေပးတဲ့ တြန္းအားတစ္ခု ဆုိလွ်င္ သူ႔ အတၳဳပၸတၱိ သူ ရဲရဲႀကီး ေရးခဲ့ၿပီးသည္မွာ ၾကာေရာ့မည္။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲနဲနဲ႔ ကုိယ္တုိင္ေရး အတၳဳပၸတၱိေတြ ပလူပ်ံေနရင္ ရွက္ဖြယ္လိလိ မဟုတ္တုံေလာ။

ဘယ္ေလာက္ထိ သူ သမုိင္း၀င္ အမွတ္တရ ျဖစ္ခ်င္သနည္း။ 
ဂ်ဴလုိင္ ၂၂ ရက္ (၂၀၁၁)ေန႔ သူ လန္ဒန္တကၠသိုလ္၌ မာစတာဘဲြ႔ယူသည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ တက္ဖုိ႔ ဘြဲ႔ယူေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ ေခၚယူခြင့္ရွိသည္။ ဘြဲ႔ယူ ႏွစ္ပါးျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္း။ ဧည့္သည္ စုစုေပါင္း ၄ ေယာက္ ေခၚသြားျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသား ၃ ေယာက္ ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး ၁ ေယာက္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က လြဲရင္ က်န္တဲ့ အမ်ိဳးသား ၃ ေယာက္လုံး ကင္မရာမင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဗီဒီယုိ ကင္မရာမင္းက တစ္ေယာက္၊ ဓါတ္ပုံကင္မရာ မင္းက ႏွစ္ေယာက္။ ဒီၾကားထဲ ဘြဲ႔ယူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အထူးေအာ္ဒါမွာၿပီး ရုိက္ရတဲ့ ပရုိဖက္ရွင္နယ္ ဓါတ္ပုံတုိက္မွာက ေစ်းအႀကီးဆုံး အမ်ိဳးအစားနဲ႔ ရုိက္ယူခဲ့ေသးသည္။ ထုိဓါတ္ပုံတုိက္က ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္နားမွာ ခဏလာဖြင့္ေပးသည္။ စတာလင္ေပါင္ ၁၇၇ ေပါင္ ေပးရသည္။  အဲဒီေလာက္ထိ အမွတ္တရသမုိင္း၀င္ခ်င္တာကလား။ သုိ႔ေပမဲ့ သူ႔ကုိယ္သူ ဆင္ေျခေပးတာေလး ရွိေသးသည္။ ဓါတ္ပုံမစားတဲ့ အတြက္ ပုံေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္ရုိက္မွ တစ္ပုံ ေကာင္းေကာင္း ထြက္သည္တဲ့ေလ။

ကင္မရာမင္း သုံးေယာက္၊ ဖရုိဖက္ရွင္နယ္ဓါတ္ပုံဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ ရုိက္ရတာတင္ အားမရေသးတဲ့အတြက္ ဘြဲ႔၀တ္စုံကုိ ေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္စာအတြက္ ေပါင္ ၂၀ ေပးၿပီး ငွားယူခဲ့ေသးသည္။ အြန္လုိင္းက ငွားကထဲက တစ္ပတ္စာအတြက္ ေပါင္ ၂၀ ေပးသြင္းထားခဲ့သည္။ ေနထုိင္ရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အသိဒကာ ဒကာမမ်ားနွင့္ ဓါတ္ပုံ ထပ္ရုိက္ျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအနီးရွိ ဓါတ္ပုံတုိက္၌ တစ္ပုံ ၁၈ ေပါင္ႏႈန္းျဖင့္ ႏွစ္ပုံ ထပ္ရိုက္လုိက္ေသးသည္။ ေအာ္... အက်ီးတန္ မွန္ႀကိဳက္ဆုိသလုိပ၊ ရုပ္မလွေပမဲ့ ဓါတ္ပုံရုိက္ေတာ့ ၀ါသနာပါသား။

ဘာေျပာေျပာ ဒီေန႔ ပရုိဖက္ရွင္နယ္ဓါတ္ပုံတုိက္မွာ ၁၇၇ ေပါင္ေပးၿပီး ရုိက္ခဲ့သည့္ ဓါတ္ပုံေတြ ရသည္။ ရြဳိင္ရယ္ေမးလ္ အထူးစာပုိ႔စနစ္ျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ ဘြဲ႔ယူၿပီးေနာက္ ရက္ေပါင္း ၅၀ ခန္႔ေလာက္မွ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဖရိန္ႀကီးႀကီးနဲ႔က တစ္ပုံ၊ စကၠဴေဘာင္အႀကီးနဲ႔က သုံးပုံ၊ စကၠဴေဘာင္အေသးေလးနဲ႔က ငါးပုံ၊ ႆမ္ဘ္ေနးလ္ လုပ္ေပးထားတာက ႏွစ္ပုံ။ စုစုေပါင္း ၁၁ ပုံရသည္။ ထပ္ၿပီး ကူးခ်င္ေသးရင္ စကၠဴေဘာင္အႀကီးန႔ဲဆုိ တစ္ပုံ ဆယ္ေပါင္ႏႈန္းနဲ႔ ကူးႏုိင္ေသးတဲ့အေၾကာင္းလဲ ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ကေလး ထည့္ေပးခဲ့ေသးသည္။ ေအာ္ဒါမွာထားခဲ့တုန္းက ဓါတ္ပုံအတြက္ စီဒီေကာ မင္မုိရီစတစ္ခ္ပါ မွာထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႔ အတူတူေရာက္မလာေသးေခ်။ ေနာက္ထပ္ ၁၄ ရက္အတြင္း ပုိ႔ေပးမယ္လုိ႔ အမွာစာပါသည္။

ဘာမဟုတ္တဲ့ မာစတာဘြဲ႔ေလးအတြက္ ရိုက္လုိက္တ့ဲ ဓါတ္ပုံေတြပါလား။ ဒီဂ်စ္တယ္ ေခတ္မုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဟိုတုန္းကလုိ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ကင္မရာနဲ႔ဆုိ ဒီေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြ ဘယ္မွာ ဘယ္လုိ သိမ္းဆည္းထားႏုိင္ပါ့လဲ။ ဘြဲ႔ယူသမုိင္းေတာ့ ဓါတ္ပုံေတြေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္ ထားပါဦး။ ဘ၀သမုိင္းကုိေကာ ဘာနဲ႔ေရးမလဲ။ ဘယ္လုိ ေရးမလဲ။ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြ အတုယူစရာ အားက်စရာ စံျပျပဳစရာျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ထားရစ္ခဲ့မလဲ။ တစ္ကုိယ္ေကာင္း အတြက္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေန႔သမုိင္းကို ဒီလုိေရးလုိက္တဲ့အတြက္ အနာဂါတ္မွာ မ်က္ႏွာမျပရဲေလာက္ေအာင္ ရွက္စရာ ေကာင္းေပလိမ့္မည္တည္း။ 

အတတ္ပညာ အသိပညာ ေရွ့တန္းေရာက္ေနသူမ်ား ကုိယ္က်ိဳးသက္သက္မၾကည့္ဘဲ ႏုိင္ရာ တာ၀န္ကုိ ႏုိင္သေလာက္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ေတာင္းဆုပန္လွ်က္။  ။

.

2 comments:

ညီမေတာ္ said...

ခဏ ခဏ ၾကြားသလိုဘဲ...:)
အေတာ္အၾကြားသန္တယ္။ ဦးဇင္းတို႕ကေတာ့ မနိုင္ဘူး မနိုင္ဘူး နုိင္ကိုမနုိင္ဘူး.... :P :D

အဂၤါေမာင္ said...

ညီမေတာ္..
စိတ္အေျခအေန ပုံမွန္ျဖစ္သြားၿပီထင္တယ္။ ၾကြားတာကုိ ၾကြားမွန္း သိေနၿပီ။ :D