ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ကစားခုန္စားမႈေတြက အဆုံးအမေတြထက္ ပုိ အားသာခဲ့တယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ အဆုံးအမ စကားေတြက ရယ္စရာ ဟာသတစ္ခုအသြင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ အဆုံးအမ စကားတစ္ခြန္း မွတ္မိရင္ ဆယ္မွတ္ရတဲ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက အေပ်ာ္တရားကို အဆုံးအမေတြက အန္မတုႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ေကာက္စုိက္ပ်ိဳးႏႈတ္ ေတာင္ယာခုတ္ေတြနဲ႔ ၀လုံးထဲ ၀င္ပတ္ေနရသလုိ ေတာင္သူယဥ္ေက်းမႈဘ၀ေတြထဲ အဆုံးအမစကားက တုိးမေပါက္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းရဲ့ ေမးပါမ်ားစကားရ၊ သြားပါမ်ားခရီးေရာက္၊ မအိပ္မေန အသက္ရွည္ဆုိတဲ့ ထုံးေဟာင္းေလးကုိ အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္ထက္ ပုိ မေက်ာ္ခဲ့ဘူး။ အဆုံးအမစကားေတြက ဘ၀ခရီးအတြက္ ဘယ္လုိ အသုံး၀င္မယ္ဆုိတာ ကေလးပီပီ ပုံေဖာ္ဖုိ႔ အမွတ္မရခဲ့ဘူး။
ကိုယ္ႏွင့္ ကုိယ့္၀န္းက်င္၊ ကိုယ္ႏွင့္ခရီးသြားေဖာ္မ်ား၊ အနီးအေ၀းမွ ကုိယ္ႏွင့္ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ အျခားသူမ်ား။ ျမင္စိတ္ ၾကားစိတ္ နံစိတ္ လ်က္စိတ္ ထိစိတ္ စဥ္းစားစိတ္။ ၀ီထိေတြ အလီလီက်ၿပီးမွ ဆုံးမစကားတစ္ခ်ိဳ႔ကို အမွတ္ရမိလုိက္တယ္။ မတိုက္ဆုိင္ခင္ထိေတာ့ ခါးေတာင္းက်ိဳက္တစ္ျခား ဟိုဒင္းတစ္ျခား။ တုိက္ဆုိင္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီအဆုံးအမေလး ပရင့္ထုတ္ၿပီး ေခါင္းရင္း ကပ္ထားဦးမွ။ ငါ့အတြက္မ်ား သက္သက္ ဆုံးမထားခဲ့ေလသလား။ ဆရာသမားမ်ားရ့ဲ စကားအခ်ိဳ႔။ ႏွစ္ခ်ိဳ႔၀ိုင္ေတြေလာက္ အရသာရွိမရွိ။ ျမည္းစမ္းၾကည့္လုိက္ၾကဦးစုိ႔။
ငါ့ရွင္
ပုရြက္ဆိတ္ကုိက္တာကို
ဒဏ္ရာႀကီး လုပ္မေနမိေစနဲ႔။
ငါ့ရွင္
ကိုယ့္ကုိကုိယ္ မုိက္လွၿပီမထင္နဲ႔
အားလုံးက ငါ့ရွင္ထက္ ပိုမုိက္ေနတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။
ငါ့ရွင္
လမ္းမွန္ေပၚေရာက္မွ
လမ္းမေပ်ာက္ေစနဲ႔။
ငါ့ရွင္
ဘာျဖစ္ျဖစ္ေနေန
ဆရာဟာ ဆရာပါဘဲ။
ငါ့ရွင္
ဘယ္အေျခအေနေရာက္ေရာက္
ဘ၀ မေမ့နဲ႔။
.
No comments:
Post a Comment