ဆာနာမံေတာ္ႏွင့္ သူ၏ ၀က္စ္မင္စတာ ပုံျပင္ (ဇာတ္သိမ္း)

စာေမးပြဲ ခန္းထဲ မ၀င္မီ ေလာင္းကုတ္ေတြကို အခန္းတစ္ခုထဲမွာ ခၽြတ္ထားရသည္။ စာေမးပြဲအခန္းထဲ မ၀င္ခင္ အခန္းေစာင့္က မင္း အေပါ့အေလး သြားခဲ့ၿပီးၿပီလားတဲ့။ ဒီထဲ ၀င္ၿပီးရင္ စာေမးပြဲ မၿပီးမခ်င္း မထြက္ရေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။ သြားခဲ့ၿပီးပါၿပီ ေပါ့။ ဒါနဲ႔ မနက္ ၉ နာရီခြဲေလာက္မွာ Listening test စတင္သည္။ နားေထာင္ရင္း ကြက္လပ္ျဖည့္ဖုိ႔ ေမးခြန္းေပပါကုိ တစ္ေယာက္တစ္ခုစီ လာေ၀ငွသည္။ ကြက္လပ္ ၄၀ ပါသည္။ ကြက္လပ္ျဖည့္ဖုိ႔ စီဒီ ဖြင့္ေပးသည္။ စတင္ၿပီ ဆုိကထဲက စီဒီအသံက မရပ္မနား ဒလစပ္ သြားေတာ့သည္။ သူလဲ လုိက္မီရာ စကားလုံးမ်ားကို ကြက္လပ္ထဲ လုိက္ေရးသည္။ လက္ေရးေႏွးသည့္ ဒုကၡကုိ လွလွႀကီး ခံရသည္။ ပထမ ကြက္လပ္ ျဖည့္လုိ႔မွ မၿပီးခင္ ေနာက္ ကြက္လပ္တစ္ခုသုိ႔ အသံက ေရာက္သြားသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကြက္လပ္တစ္ခု၌ Newspaper ကို ျဖည့္ရမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ News Paper လား Newspaper လားဆုိသည္ကို စဥ္းစားေနခုိက္ အသံက ထုိကြက္လပ္ကုိ ေက်ာ္လြန္သြားျပန္ေလသည္။ ေနာက္တစ္ခုက Dinner တဲ့။ သူလဲ Diner လား Dinner လား စဥ္းစားေနမိျပန္သည္။ စီဒီအသံက ဆက္သြားၿမဲ။  ေမာလုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ လစ္စင္းနင္းတက္စ္ ၿပီးသြားၿပီ။ အကြက္ ၄၀ လုံးေတာ့ ၿဖီးလုိက္သည္။ အဲ... ျဖည့္လုိက္သည္။

ခဏနားၿပီးေတာ့ Reading က တစ္နာရီ၊ Writing က တစ္နာရီ ဆက္တုိက္ မနားတမ္း ေျဖဆုိရသည္။ ေမးခြန္း ၄၀ စီ ျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲႀကီးၾကပ္သူက စ ေတာ့ ဆုိမွ စတင္ေျဖဆုိရသည္။ ရပ္ ဆုိရင္ ခဲတံေတြ တန္းၿပီး ခုံေပၚခ်ရသည္။ ဆက္ေရးရင္ ခုိးေျဖမႈတဲ့။ ေၾကာက္ ေၾကာက္ရေသး။ ဒါနဲ႔ဘဲ ဒိတ္ကုန္ေနတဲ့ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး အဆြဲခံရတဲ့ ရထားတြဲအုိေတြလုိ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ လစ္စင္းနင္း ရီ႔ဒင္း ရုိက္တင္း ေတြ ၿပီးသြားသည္။ Speaking Test က အလွည့္က်ဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်ိန္ မတူၾကေတာ့။ Examiner ေလးငါးေယာက္ေလာက္ရွိသည္။ စာေမးပြဲေျဖဆုိသူေတြက မ်ားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလွည့္က် စနစ္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို ၁၅ မိနစ္ခန္႔ Speaking test ကို ေျဖဆုိရသည္။

အားလပ္ခ်ိန္ ရတဲ့အခါေလး အနီးအနားရွိ ဟန္ဘာဂါဆုိင္မွာ ဘာဂါသြားမွာစားသည္။ ဆုိင္ထဲ ၀င္ၿပီး ေကာင္တာနားေရာက္သည္ထိ ဘယ္လုိ မွာရမွန္းမသိ။ မသိဆုိ အရင္ကထဲက ဆုိင္ေတြမွာ ၀ယ္စားဖူးတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါနဲ႔ ဆုိင္နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံႀကီးေတြကုိဘဲ လက္ညွိဳးထုိးၿပီး I will take that one လုိ႔ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ၀ိတ္တာက သူ႔ကို ေမးသည္။ Eat in or eat out? တဲ့။ ဘာေျပာလုိက္မွန္း သူမသိ။ ဒါနဲ႔ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ကုိ Would you like to eat here or would you like takeaway? လုိ႔ ထပ္ေမးျပန္သည္။ ဒီေတာ့မွ သူ သေဘာေပါက္သြားသည္။ အဲဒီေတာ့မွ I want to eat here လုိ႔ ေျဖလုိက္ရပါပေကာ။ စိတ္ထဲကေတာ့ စာပြဲထုိးေလးရယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ၀ါက်တုိတုိေလး ေမးရတာလဲ၊ ၀ါက်ရွည္ရွည္ ေမးပါေတာ့လား၊ ငါတုိ႔က ၀ါက်အရွည္ႀကီးေတြ က်က္ၿပီး အဂၤလန္လာခဲ့ၾကတာ ဟု တုိးတုိးေလး သူ႔ကုိယ္သူ ၾကားရုံမွ် ေျပာေနေလေတာ့၏။ 

ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘုန္းႀကီးဆုိေတာ့လဲ ကုိရင္ဘ၀ကထဲက ၀ါက်ရွည္ရွည္ေတြ က်က္မွတ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဥပမာ။ တၾတာယမာဒိကုိ ရုပ္တြက္တဲ့အခါမွာ.... တၾတာယမာဒိကုိ တၾတ+အယံ+အာဒိ ဟူ၍ ပုဒ္ျဖတ္၍တည္ လို႔ ဆုိရင္ ၿပီးရဲ့သားနဲ႔ အဲဒီလုိ မဆုိဘဲ တၾတာယမာဒိကုိ ျမတ္စြာဘုရားပါဠိေတာ္အား ေလ်ာက္ပတ္စြာ တၾတာ+အယံ+အာဒိ ဟူ၍ ပုဒ္ျဖတ္၍တည္ လုိ႔ ဆုိခဲ့ရသည္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါး ဘုရားရွိခုိး၊ အစိေႏၱယ်ဘုရားရွိခုိးေတြကိုလဲ ၾကည့္လုိက္ဦး။ ရွည္မွ ရွည္။ ကဲ.. ဒါေတြ ထားေတာ့။

ညေန သုံးနာရီေလာက္က်ေတာ့ သူ႔အလွည့္ စပိကင္းတက္စ္ ေရာက္လာသည္။ ဆရာနဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း အေမးအေျဖလုပ္ရသည္။ ဆရာက ကက္ဆက္နဲ႔ အသံဖမ္းထားသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာက အလႅာပသလႅာပ စကားစျမည္ေျပာသည္။ ရႈိးတုိးရွန္႔တန္႔မျဖစ္ဖုိ႔ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔လက္ေတြက ေအးစက္ေနသည္။ ေခၽြးေစးေလးေတြကလဲ ထြက္ေနေသးသည္။ အဲဒီေလာက္ထိ သတၱိေကာင္းမွန္း သူ႔ကိုယ္သူ အဲဒီေတာ့မွ သိခြင့္ရသည္။ ဟုိေမးသည္ေမးနဲ႔ စုံေအာင္ေမးၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံး အဓိကအေနနဲ႔ ပန္းပု ပညာရပ္ အေၾကာင္းကို ေမးသည္။ ပန္းပုပညာကုိ မင္း ဘယ္လုိ ျမင္သလဲတဲ့။

ခက္ေခ်ၿပီ။ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ပန္းပုပညာ ဘာမွမဆုိင္တာ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကုိ ေျပာလုိက္ရသည္။ ငါက ဘုန္းႀကီး စာသင္စာခ်ဘဲ သိတာ က်န္တာ မသိဘူး။ ပန္းပုန႔ဲ ဘုန္းႀကီးနဲ႔လဲ ဘာမွ မအပ္စပ္ဖူး ဆုိၿပီး မပီကလာ ပီကလာ အဂၤလိပ္စကားေလးျဖင့္ ေျပာလုိက္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာကလဲ ေခသူမဟုတ္ သုံးခါေလာက္တိတိ ႀကိဳးစားေျဖၾကည့္ပါဦးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူလဲ မရွိဘူး မသိဘူး လာမေမးနဲ႔ဆုိတဲ့သေဘာမ်ိဳး ထပ္တြန္႔လုိက္ရေတာ့သည္။ ဖမ္းထားတဲ့အသံေတြ သူတုိ႔ ျပန္နားေထာင္ရင္ေတာ့ တ၀ါး၀ါး ျဖစ္ၾကမွာ ေသခ်ာလွသည္။

စာေမးပြဲေျဖၿပီးလုိ႔ ႏွစ္ပတ္တိတိမွာ ေအာင္ဂဇက္ထြက္ေပးသည္။ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ စာတုိက္ကတစ္ဆင့္ လက္မွတ္ကို ပုိ႔ေပးသည္။ စာအိပ္ကုိ ေဖာက္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေပၚကာေဒါင္းသလုိ ဆြဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ Band 5.5 တဲ့။ မွတ္ကေရာ။ တကၠသိုလ္က အနည္းဆုံး ၆.၀ေလာက္ရမွ တက္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္လား။

ဒါနဲ႔ တစ္ျခား IELTS ေျဖဆုိဖူးတဲ့သူေတြကို ေျဖပုံေျဖနည္း ေမးၾကည့္ျဖစ္သည္။ စကားေျပာတက္စ္မွာ မသိဘူး မရွိဘူး မေျဖရဘူးတဲ့။ ရသေလာက္ ရႊီးရမယ္တဲ့။ သူတုိ႔ စကားေျပာစြမ္းရည္ကုိ စမ္းသပ္တာတဲ့။ အေၾကာင္းအရာကို အဓိက မထားဘူးတဲ့။

ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေျဖလုိ႔ ႀကိဳးစားၾကျပန္သည္။ အားလုံးေပါ့။ စုစုေပါင္း ၄ ပါး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နဲနဲ လည္သြားသည္။ လစ္စင္းနင္း ရီ့ဒင္း ရုိက္တင္းေတြ ၿပီးေတာ့ စပိကင္း ေရာက္လာျပန္သည္။ ေမးတ့ဲ ေမးခြန္းေတြက ပုိမ်ားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ စက္ဘီးစီးျခင္းတဲ့။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္းတဲ့။ ေစ်း၀ယ္ထြက္ျခင္းတဲ့။ အဓိက ေမးခြန္းႀကီးကေတာ့ ကေလးေတြ တီဗီၾကည့္ျခင္း တဲ့။ အဲဒါေတြရဲ့ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးျပစ္ေတြကုိ ေမးသည္။ သူလဲ အကုန္ ရႊီးခ်ခဲ့ေတာ့သည္။ နဂို ပထမျပန္စာေမးပြဲမွာ ကထဲက မသိတာကုိ မသိတဲ့အတိုင္း မထားခဲ့ဘဲ ရႊီးခဲ့ဖူးသည္ေလ။ 

ဒီတစ္ခါေတာ့ မဆုိးေပဘူး ေျပာရမည္ထင့္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ထုံးစံအတုိင္း ေအာင္ဂဇက္ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ ေရာက္လာသည္။ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ Overall band 6.0 တဲ့။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ ၆.၀ နဲ႔ဘဲ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ကုိ ခ်ိတ္ဆက္မိႏုိင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ တုိက္ရုိက္ေတာ့ မဟုတ္။ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း ႏွစ္လတိတိ အင္တင္းဆစ္ဗ္ တက္ခဲ့ရေသးသည္။ ၿပီးမွ မာစတာ ဆက္သြားသည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆုိရပါမူ ၀က္စ္မင္စတာ တကၠသိုလ္ရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ။

ဤတြင္ ဆာနာမံေတာ္ႏွင့္ သူ၏ ၀က္စ္မင္စတာ ပုံျပင္ နိဂုံးကမၸတ္ အဆုံးသတ္ေလသတည္း။  ။

*** Picture from Google Search

.